Δίσκος του μήνα 1

Ενηλικίωση από τη Brit pop των περασμένων άλμπουμ, που βέβαια είδαμε στην προηγούμενη δουλειά των Blur και επιβεβαιώνουμε με το έκτο τους LP. Φιλόδοξα μακροσκελές το "13" θέλει τους - όχι και τόσο πια - νεαρούς να καταξιώνονται και σε χώρους που προ-σπερνούν την απλή τρίλεπτη ποπ. Ιδέες και ικανότητα υπάρχουν, το αποτέλεσμα μόνο σε μερικά σημεία επιδέχεται αμφισβητήσεων και συνεπώς το κατά τα άλλα πυκνό - κατά τόπους ψυχεδελίζον - υπερβατικό ποπ τοπίο τους περνάει τις εξετάσεις με ικανοποιητική επίδοση. (8)
 

Δίσκος του μήνα 2

Με επιρροές από το τριπ - χοπ των τελευταίων χρόνων και μια φωνή που θάθελε να είναι μακρινή συγγενής της Bjork, αλλά με προσθήκη από-κοσμων στοιχείων από ατμοσφαιρικούς γιαπωνέζικους θορύβους ευπρεπώς φιλτραρισμένους με έξυπνη παραγωγή, το ντουέτο από τη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου εκπλήσσει. Κιθάρες, φωνές και μηχανήματα σε απόλυτη συνεργασία για συμμετοχή στο ηχητικό κολάζ του μέλλοντος. (8)
 
 
 

Δίσκος του μήνα 3

Μοναδικές αφαιρετικές χαμηλότονες μπαλάντες από τον Will Oldham που - χρόνια τώρα - με τον αδελφό του Paul κάτω από διαφορετικά ονόματα - κυρίως με το συνθετικό "Palace" - θυμίζουν την άλλη όψη του ηλεκτρικού ήχου, που κυριαρχείται από αργή, μελαγχολική διάθεση, αυστηρά προσωπική ενδοσκόπηση και αυστηρά ελεγχόμενες εξάρσεις. Φωνή στα κάτω της, διακριτική συνοδεία πιάνου - σε ερωταπαντήσεις με την κιθάρα - και τύμπανα στο ρελαντί. (8)
 
 

Δίσκος του μήνα 4

Διπλό δεκάιντσο, παρμένο από τα sessions του "Signify", δηλαδή ηχογραφήσεις που έμειναν έξω από το επίσημο LP του γκρουπ, κυρίως αυτοσχεδιασμοί μεγάλης διάρκειας που πότε πετυχαίνουν, πότε όχι. Ως συνήθως το παίξιμο και η παραγωγή λειτουργούν άψογα, αλλά στη μεγαλύτερη διάρκεια του άλμπουμ το γκρουπ παρουσιάζει ιδέες καλές μεν, όχι όμως όπως θα θέλαμε ολοκληρωμένες. (7)
 
 
 

Δίσκος του μήνα 5

Είκοσι σπάνια σαρανταπεντάρια της Fierce Panda με πολλά διαφορετικά στυλ που ξεκινούν από ποπ σαχλαμαρίτσες (Kenickie) και καταλήγουν σε διεστραμμένες πανκ ποπ ενοχές (βρείτε εδώ το ήδη κλασικό "Bruise Pristine") ή εξαιρετικές indie pop/rock παρουσίες (Tiger, Chewy), ακόμα και κατακρεούργηση του "Last Christmas" των Wham (Pullover). Αισθητικά έχει τις στιγμές της η συλλογή, ιστορικά είναι μικρός καθρέφτης ενός φάσματος της ανεξάρτητης σκηνής των 90΄s.  (7)
 
 
 

Δίσκος του μήνα 6

Εκεί που το φανκ συναντά την χορευτική ποπ και την τρανς διάθεση, στο χώρο ανάμεσα από τα ανεξάρτητα και τα πιο προσιτά θα βρούμε τους Cha Cha Cohen ευχαριστημένους να απολαμβάνουν τα ευμενή σχόλια των κριτικών για τούτο το δίσκο που κάνει και για εναλλακτικό παρτάκι και για ακρόαση καθ΄ ιδίαν. (8)
 
 
 

Δίσκος του μήνα 7

Η εταιρεία που έφερε μια μικρή επανάσταση στο ροκ των τελών ΄80s με το γκραντζ μας θυμίζει εδώ τα ονόματα που στήριξαν το θρόνο των Nirvana, των θριαμβευτών απόντων της συλλογής. Αν δεν έχετε ακούσει το "Touch Me I΄m Sick" των Mudhoney δεν γνωρίζετε ένα μεγάλο κεφάλαιο της σύγχρονης ηλεκτρικής ιστορίας.
Κι ας τσαμπουνάει ο ιδιοκτήτης της Sub Pop στο εξώφυλλο του δίσκου ότι το μόνο που μας πουλούσε τόσα χρόνια ήταν επανάσταση της πλάκας. (7)
 
 
 

Δίσκος του μήνα 8

Γκρουπάρα που αγνοείτε. Εσείς χάνετε. Γιατί οι Brian Jonestown Massacre μπορεί να σας θυμίζουν τα πάντα, από Rolling Stones μέχρι Spacemen Three, αλλά η ικανότητα τους να γράφουν όμορφα παλιομοδίτικα τραγούδια που σε κερδίζουν με το πρώτο άκουσμα είναι κάτι που λίγα γκρουπ διαθέτουν. (9)
 

 

Πίσω στο μενού της Μουσικής

Επιστροφή στο ΕΧΙΤ