SAKARYA TÜRKÜSÜ

               insan bu, su misâli, kivrim kivrim akar ya;
               Bir yanda akan benim, öbür yanda Sakarya.
               Su iner yokuslardan, hep basamak basamak;
               Benimse alin yazim, yokuslarda susamak.
               Her sey akar, su târih, yildiz, insan ve fikir;
               Oluklar çift; birinden nur akar; birinden kir.
               Akista demetlenmis, büyük küçük kâinât;
               Su çikan buluta bak, bu inen suya inat!
               Fakat Sakarya baska, yokus mu çikiyor ne,
               Kursundan bir yük binmis, köpükten gövdesine;
               Çatliyor, yirtiniyor yokusu sökmek için.
               Hey Sakarya, kim demis; suya vurulmaz perçin?
               Rabbim isterse sular büklüm büklüm burulur,
               Sirtina Sakarya'nin, Türk târihi vurulur.
               Eyvâh eyvâh, Sakaryam, sana mi düstü bu yük?
               Bu dâvâ hor, bu dâvâ öksüz, bu dâvâ büyük!..

               Ne agir imtihandir, basindaki Sakarya!
               Binbir basli kartali nasil tasir kanarya?

               insandir saniyordum mukaddes yüke hamal.
               Hamallik ki, sonunda ne rütbe var, ne de mal,
               Yalniz aci bir lokma, zehirle sismis astan;
               Ve ayrilik, anneden, vatandan, arkadastan.
               Simdi dövün Sakarya, dövünmek vakti bu an;
               Kehkesanlara kaçmis eski günesleri an!
               Hani Yunus Emre ki, kiyinda geziyordu;
               Hani ardina çil çil kubbeler serpen ordu?
               Nerede kardeslerin, cömert Nil, yesil Tuna;
               Giden sanli akinci ne gün döner yurduna?
               Mermerlerin nabzinda hala çarpar mi tekbîr?
               Bulur mu deli rüzgâr o sedâyi: Allah bir!
               Bütün bunlar sendedir, bu girift bilmeceler;
               Sakarya, kandillere katran döktü geceler.

               Vicdan azâbina es, kayna kayna Sakarya,
               Öz yurdunda garipsin, öz vataninda parya!

               insan üç bes damla kan, irmak üç bes damla su;
               Bir hayata çattik ki, hayata kurmus pusu.
               Geldi ölümlü yalan, gitti ölümlü gerçek;
               Siz, hayat süren lesler, sizi kim diriltecek?
               Kafdagini assalar, belki çeker de bir kil!
               Bu ifritten suâlin, kilini çekmez akil!
               Sakarya, saf çocugu mâsûm Anadolu'nun,
               Dîvânesi ikimiz kaldik Allah yolunun!
               Sen ve ben, gözyasiyle islanmis hamurdaniz;
               Rengimize baksinlar, kandan ve çamurdaniz!
               Akrebin kiskacinda yogurmus bizi kader;
               Aldirma, böyle gelmis, bu dünyâ böyle gider!
               Bana kefendir yatak, sana tabuttur havuz;
               Sen kivril, ben gideyim, Son Peygamber Kilavuz!

               Yol onun, varlik onun, gerisi hep angarya;
               Yüzüstü çok süründün, ayaga kalk, Sakarya!..

                                        Necip Fazýl Kýsakürek