แอ้ปเปิ้ลกับเด็กน้อย

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว บนยอดเนินเล็กๆข้างหมู่บ้าน มีต้นแอปเปิ้ลต้นหนึ่งใหญ่โตมาก ทุกวันจะมีเด็กชายตัวน้อยคนหนึ่งมาวิ่งเล่นรอบๆ ต้นแอปเปิ้ล
เขามักจะชอบปีนขึ้นไปบนต้นแอปเปิ้ลปีนไปจนถึงยอด หลังจากที่เขาเล่นจนเหนื่อย เขามักจะอาศัยร่มเงาของต้นแอปเปิ้ลเป็นที่นอนหลับเสมอ เด็กน้อยรักต้นแอปเปิ้ลนี้มาก และต้นแอปเปิ้ลเองก็รักเขาเช่นกัน........ วันเวลาผ่านไป เด็กน้อยเริ่มโตขึ้น เขาไม่ได้มาเล่นที่ต้นแอปเปิ้ลเช่นทุกวันเหมือนแต่ก่อน

วันหนึ่งเด็กน้อยกลับมาที่ต้นแอปเปิ้ล เขาดูท่าทางเศร้า ต้นแอปเปิ้ลจึงพูดกับเด็กน้อยว่า “เข้ามานี่สิ มาเล่นกับฉันเถอะ” เด็กน้อยตอบ “ฉันไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว ฉันคงเล่นด้วยไม่ได้ “ฉันอยากได้ของเล่น ฉันต้องการเงินไปซื้อของเล่น”

ต้นแอปเปิ้ลพูด “เสียใจนะ ฉันไม่มีเงิน แต่เธอสามารถเก็บเอาผลแอปเปิ้ลทั้งหมดนี้ไปขาย แล้วเธอก็จะมีเงินไปซื้อของเล่นนะ” เด็กน้อยรู้สึกตื่นเต้น เขาจึงรีบเก็บผลแอปเปิ้ลทั้งหมดเพื่อเอาไปขาย และก็จากไปด้วยสีหน้าที่มีความสุข แล้วเขาก็ไม่เคยย้อนกลับมาหาต้นแอปเปิ้ลอีกเลย ปล่อยให้ต้นแอปเปิ้ลเสียใจ.........

จนวันหนึ่ง เด็กน้อยกลับมา ต้นแอปเปิ้ลดีใจมากที่ได้เจอเด็กน้อยอีก ต้นแอปเปิ้ลจึงพูดว่า “เข้ามานี่สิ มาเล่นกับฉันเถอะ” เด็กน้อยตอบ “ฉันไม่มีเวลาที่จะเล่นเพราะฉันมีงาน และก็ครอบครัวรอฉันอยู่…” “พวกเราต้องการสร้างบ้านเพื่อเป็นที่พักอาศัย ต้นแอปเปิ้ลช่วยฉันได้มั้ย” เด็กน้อยถาม

“เสียใจนะฉันไม่มีบ้านจะให้เธอแต่เธอสามารถตัดเอากิ่งของฉันไปสร้างบ้านได้” ต้นแอปเปิ้ลตอบ เด็กน้อยจึงตัดเอากิ่งของต้นแอปเปิ้ลทั้งหมดไปสร้างบ้าน
ต้นแอปเปิ้ลดีใจที่เห็นเด็กน้อยจากไปอย่างมีความสุข แต่เด็กน้อยก็ไม่เคยย้อนกลับมาหาต้นแอปเปิ้ลอีกเช่นเคย ปล่อยให้ต้นแอปเปิ้ลอยู่อย่างโดดเดี่ยว เปลี่ยวเหงาและเศร้าใจ...........

จนกระทั้งวันหนึ่งของฤดูร้อน เด็กน้อยย้อนกลับมา ต้นแอปเปิ้ลดีใจเป็นอย่างมาก ต้นแอปเปิ้ลพูด “เข้ามานี่สิ มาเล่นกับฉันเถอะ” เด็กน้อยตอบ “ฉันกำลังเศร้าแล้วฉันก็แก่แล้วด้วย ฉันต้องการแล่นเรือเพื่อพักผ่อนตัวคนเดียว” เด็กน้อยถามต่อ “ต้นแอปเปิ้ลมีเรือให้ฉันมั้ย” ต้นแอปเปิ้ลตอบ “เธอสามารถตัดเอาลำต้นของฉันไปสร้างเรือได้นะ แล้วเธอก็จะสามารถแล่นไปได้ไกลตามที่ใจเธอต้องการ” เด็กน้อยจึงตัดเอาลำต้น ของต้นแอปเปิ้ลไปสร้างเรือ แล้วเขาก็จากไปอีกเช่นเคย.........

เวลาผ่านไปหลายปี เด็กน้อยก็กลับมา “เสียใจด้วยนะ เด็กน้อยของฉัน ฉันไม่เหลืออะไรจะที่จะให้เธอได้อีกแล้ว “ฉันไม่มีผลแอปเปิ้ลให้เธอ “ ต้นแอปเปิ้ลกล่าวกับเด็กน้อย “ฉันก็ไม่มีฟันที่จะสามารถกัดกินแอปเปิ้ลได้” เด็กน้อยตอบ “ฉันไม่มีลำต้นที่จะให้เธอได้ปีนเล่นอีกแล้ว” ต้นแอปเปิ้ลพูด “ฉันในตอนนี้ก็แก่มากเกินกว่าที่จะปีนเล่นได้อีกเช่นกัน” เด็กน้อยตอบ “ฉันไม่เหลืออะไรที่จะให้เธอได้อีกแล้วจริงๆ แต่ฉันมีสิ่งสุดท้ายสิ่งหนึ่งที่ฉันจะมอบให้เธอ นั่นคือรากไม้ของฉัน” ต้นแอปเปิ้ลกล่าวพร้อมทั้งน้ำตา

เด็กน้อยตอบ “ฉันไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้ ฉันต้องการเพียงแค่ที่พักผ่อนเท่านั้น” “ฉันเหนื่อยเหลือเกิน ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา” “งั้นก็ดีแล้ว รากไม้แก่ๆ จะเป็นสถานที่ให้เธอได้เอนกายแล้วพักผ่อนอย่างสงบ”

“เข้ามาสิ เข้ามานั่งลงข้างๆฉัน แล้วก็หลับตาซะเถอะนะ” ต้นแอปเปิ้ลกล่าว
เด็กน้อยก้าวเข้ามานั่งอย่างว่านอนสอนง่าย ต้นแอปเปิ้ลดีใจมาก แล้วยิ้มพร้อมทั้งน้ำตา......................

ต้นแอปเปิ้ลนั้นเปรียบเสมือนพ่อและแม่ของเรา เมื่อเรายังเด็ก เราชอบที่จะเล่นกับพ่อและแม่ แต่เมื่อเราโตขึ้นแล้วแยกตัวออกไป ยามเดียวที่เราจะกลับมาหาท่าน เมื่อเราต้องการบางสิ่งบางอย่างที่ไม่สามารถหาเองได้ ก็จะกลับมาให้ท่านช่วย ไม่เคยมีคำว่า......ปฏิเสธ.....ออกมาจากปากของท่าน ท่านมีแต่ให้…..

ท่านสามารถให้ได้ทุกสิ่งเพื่อที่จะทำให้เรามีความสุข........ คุณอาจคิดว่าเด็กน้อยนั้นโหดร้ายกับต้นแอปเปิ้ล แต่มันก็ไม่ต่างอะไรกับการที่เราปฏิบัติต่อพ่อแม่ของเรา ดังเช่นทุกวันนี้ พวกเราทั้งหลายควรปฏิบัติต่อพ่อแม่ของพวกเรา
ให้ดีกว่าที่เป็นอยู่มากกว่านี้ เพราะเราไม่รู้ว่าท่านจะจากเราไปเมื่อไหร่........