ผมชอบให้ลมตีหน้าครับ

วันนี้เลิกงาน 3 ทุ่มครับ.
เป็นธรรมดา...ร้านตรงข้ามออฟฟิศผมเซ็นได้นี่.
ผมเดินตัวปลิวด้วยความอัดอั้นไปนั่งเก้าอี้หน้าร้าน.

"เจ๊แม่โขงแบนนึงครับ"...

ผมชอบนั่งกินเหล้าคนเดียว.
ผมชอบคิด...ผมชอบดูคนเดินผ่านไปผ่านมา.

ถั่วลิสงถุงละ 5 บาท ทำไมมีเกลือน้อยนัก?.
ผมถือวิสาสะเดินไปเอาเกลือของเจ๊มาโรย.
ผมล้วงน้ำแข็ง.
ผมเทเหล้า เทโซดาลงในแก้ว.
ใช้นิ้วชี้คนๆๆๆๆๆ...
ผมยกแก้วขึ้นดื่ม...

.......................................

ทำไมวันนี้ถึงน่าเบื่อนัก?... เพื่อนไปไหนกันหมด?...
อันที่จริงผมก็อยากให้เพื่อนกินด้วยนะ.
แต่ไม่ยักมีคนอยากนั่งกินกับผม.

ไม่เป็นไร...ผมชินแล้ว.

.......................................

แม่โขงหมดแบน...ผมอยากกินเบียร์อีกสักขวดสองขวด.
"เจ๊...สิงห์ขวดครับ"...

เจ๊ไม่อยากลุก...เจ๊พยักหน้า.
ผมเดินไปหยิบเบียร์จากตู้...อืม...
ผมต้องยกถุงผัก ถุงปลาออกมาวางก่อน.
เบียร์อยู่ลึกไป...ผมคิดในใจ.

.......................................

ไปๆ มาๆ มันเลยเถิดครับ.
ผมกินเบียร์ไป 3 ขวด...ผมเมามาก.
แต่ก็ต้องนั่งรถเมล์กลับ...
ออฟฟิศอยู่สีลม บ้านอยู่สวนสยาม.
ไม่เป็นไร นั่งรถเมล์ให้ลมตีหน้า สบายจะตาย.

ผมนั่งรถเมล์สาย 26 กลับบ้าน.
ดึกแล้ว...รถเมล์ผ่านอนุสาวรีย์ชัย.
ผ่านสะพานควาย...ผ่านปากทางลาดพร้าว.

ล ม เ ย็ น ดี จั ง ค รั บ .

ที่ปากทางลาดพร้าว.
มีเด็กช่างกลุ่มนึงขึ้นมา...
คนนึงนั่งลงข้างผม...ที่เหลือกระจายกันไป.

ผมทำงานแล้ว...ไม่มีอะไรหรอก.

ผมเอนหัวพิงหน้าต่าง...ปล่อยให้ลมตีหน้า...
ปล่อยใจให้ลอยไปไหนต่อไหน.

.......................................

"พี่ๆ...สุดสายแล้วครับ"...

ผมงัวเงีย...กระเป๋ารถเมล์หัวเราะ.
อะไรบางอย่างเต็มปากผม...

ผมถุยออกมาอย่างงงๆ...
เปลือกเม็ดก๋วยจี๊น่ะเอง...

อืม...คงมีใครเห็นผมหลับอ้าปาก.
เขาเลยฝากผมไปทิ้ง...คงไม่อยากทำให้รถเมล์สกปรก.

.......................................

ดึกมากแล้ว...ผมนั่งรถเลยป้ายประจำ.
ผมรุ้สึกเค็มในปากนิดๆ...
ลมตีหน้าผม...ลมเย็นดีมากเลยครับ.

ตอนนี้เหรอ... ผมนั่งรอให้สาย 26 ออกมาจากอู่อีกครั้ง.

นิดหน่อย :
บันทึกเมื่อ 26 สิงหาคม 2543 : 17.08 น.

หมายเหตุ :
เวลาผมคิดถึงเรื่องนี้ ผมมีคึวามสุขมากเลยละครับ ตอนนั้นมันเป็นช่วงหน้าหนาวด้วย.
ผมเพิ่งเริ่มทำงานได้ซัก 2-3 ปี (มั๊ง) แล้วผมก็ติดเมาเอามากๆ แล้ว...
ผมเมาทีไรเสียคนทู๊กที...