ดลยาสะดุ้งตื่นขึ้นกลางดึก เธอเอาหูแนบกำแพงห้องแล้วตั้งใจฟังเสียงสะอึกสะอื้นของใครบางคน พลางน้ำตาก็ไหลรื้น…

เสียงร้องไห้ของแม่ ……….

นับตั้งแต่ดลยาจำความได้ ดลยาเห็นภาพแม่นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่คนเดียวในห้องเกือบทุกคืน ยกเว้นคืนที่พ่อกลับบ้าน แม่จะรีบเข้าครัวเตรียมกับข้าวกับปลาจนเต็มโต๊ะ ใบหน้าแม่จะเปื้อนรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา แม่จะฮัมเพลงอย่างมีความสุข เรียกดลยาให้ช่วยหยิบจับโน่นนี่อย่างอารมณ์ดี แต่คืนที่พ่อกลับบ้านมีน้อยกว่าคืนที่แม่ร้องไห้

ดลยาจึงซึมซับเอาความปวดร้าวของแม่มาเนิ่นนาน

เมื่อครั้งยังเป็นเด็ก ดลยาเคยเอ่ยปากถามแม่ด้วยความสงสัยว่า พ่อหายไปไหน ทำไมพ่อไม่กลับบ้าน

แต่ดลยาไม่เคยได้คำตอบ นอกจากเสียงสะอึกสะอื้นของแม่

หากไม่นานนัก ดลยาค้นพบคำตอบด้วยตัวเองจากวันเวลา

แม่ไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกของพ่อ ดลยาหมายถึงว่าพ่อมีครอบครัวอยู่แล้วก่อนที่จะมาเจอแม่ แต่ครอบครัวของพ่อไม่สมบูรณ์นัก เพราะพ่อไม่มีลูก เนื่องจากว่าภรรยาคนแรกของพ่อไม่สามารถมีลูกได้ พ่อจึงมีผู้หญิงมากหน้าหลายตาเป็นบ้านเล็กบ้านน้อย จนกระทั่งพ่อมาเจอกับแม่ พอแม่ตั้งท้องดลยา พ่อจึงหลงใหลได้ปลื้มในลูกคนแรกเป็นยิ่งนัก เวลาทั้งหมดของพ่อ…พ่อก็ทุ่มเทมันให้กับแม่ ในที่สุดภรรยาของพ่อก็ขอหย่า เพราะทนในความเจ้าชู้มากเมียของพ่อไม่ได้ แม่จึงกลายเป็นเมียเดียวของพ่อที่พ่อรักและทุ่มเทที่สุดในตอนนั้น

แต่พอดลยาลืมตาดูโลกได้ไม่นาน พ่ออุ้มชูเธออยู่สักพัก พ่อก็เริ่มกลับไปเป็นอย่างเก่า กลับบ้านดึกดื่น จนกระทั่งกลับบ้าง ไม่กลับบ้าง นานวันเข้าพ่อก็เริ่มหายหน้าหายตาจากบ้านไป

ดลยาเติบโตขึ้นมาท่ามกลางบรรยากาศเหงาๆ ของบ้าน แม่เป็นเพียงสิ่งมีชีวิตเดียวในบ้านที่เธอสัมผัสได้ แม้ว่าวันๆ แม่จะได้แต่นั่งเหม่อลอยก็ตาม

ถึงแม่จะไม่ใช่เมียเดียวของพ่อ แต่พ่อก็มีดลยาเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวในชีวิต ถึงกระนั้นก็ดี ดลยาก็ยังรู้สึกว่า…ความรักของแม่กับดลยากำลังถูกแบ่งปันไปให้คนอื่น…

ทุกครั้งที่แม่ร้องไห้ ดลยาจึงปวดร้าวใจไปกับแม่แทบทุกครั้ง

..ดลยาเกลียดพ่อ..!!!

“ทำไมแม่ต้องทนด้วย พ่อเขามีคนอื่น เขาไม่ได้รักไม่ได้สนใจเราเลย เราไปอยู่ที่อื่นกันเถอะนะแม่”

ดลยาเคยถามแม่ทั้งน้ำตาในวันที่เห็นแม่นั่งร้องไห้อย่างหมดอาลัยตายอยาก ดลยารู้ดีว่าแม่รักพ่อมากเพียงใด แต่เธอไม่อยากเห็นแม่อยู่กับความเศร้าสร้อย เฝ้าคอยความหวังลมๆ แล้งๆ ว่าพ่อจะกลับมาเป็นอย่างเดิม

“จะไปอยู่ที่ไหนล่ะลูก แม่ไม่ใช่คนร่ำรวย สมบัติติดตัวก็ไม่มีสักอย่าง ที่มีอย่างทุกวันนี้ได้ก็เพราะพ่อเขาทั้งนั้น งานการแม่ก็ไม่ได้ทำ หนูก็ยังเรียนไม่จบ…ที่สำคัญแม่…แม่รัก……” แม่ยังพูดไม่ทันจบ แม่ก็ร้องไห้อีก

ดลยาเห็นแม่เสียใจมากเท่าไหร่ เธอยิ่งเกลียดพ่อมากขึ้นเท่านั้น

………..

ดลยาหันมองรอบตัว นี่น่ะหรือที่เขาเรียกว่าบ้าน …ซากปรักหักพังแห่งความรักต่างหาก…พ่อทำกับแม่แบบนี้ได้ยังไง แค่เงินกับความสุขสบาย เท่านี้น่ะหรือที่พ่อตอบแทนความรักของแม่ พ่อไม่ได้เลี้ยงดูแม่อย่างภรรยาหรือคนรักด้วยซ้ำ พ่อแค่เห็นแม่เป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่พ่อจะไปจะมาเมื่อไหร่ก็ได้ แม่ต่างจากคนอื่นนิดเดียวตรงที่…แม่เป็นผู้หญิงคนเดียวที่ถือทะเบียนสมรสของพ่อไว้

“ทำไมคุณต้องมีเมียน้อย…”

“อย่าลืมตัวสิ คุณก็เป็นเมียน้อยผมมาก่อนนะ…เพราะฉะนั้นแค่ผมเลี้ยงคุณอย่างทุกวันนี้มันก็น่าจะเกินพอแล้ว อย่าเรียกร้องอะไรให้มันเกินไปนัก”

ดลยาเจ็บใจทุกครั้งที่นึกถึงคำพูดประโยคนี้ของพ่อ

“เมียน้อย” คำๆ นี้มันทิ่มแทงลงในหัวใจของเธอยิ่งกว่าสิ่งใด

พ่อทำร้ายแม่ทั้งการกระทำและคำพูด แต่พ่อคงไม่เคยรับรู้ว่าแม่ต้องเจ็บปวดสักแค่ไหน ดลยาอยากให้พ่อได้รู้

ดลยาอยากให้พ่อเจ็บมากกว่าที่แม่เจ็บหลายเท่านัก…

“เมียน้อย”

สักวัน…พ่อจะรู้ซึ้งถึงความร้ายกาจของคำๆ นี้

“ถ้าเราไม่ต้องพึ่งเขาแล้ว แม่จะไปอยู่ที่อื่นกับหนูไหม?” ดลยาเอ่ยปากถามแม่ในวันที่เธอรู้สึกว่า พ่อเป็นสิ่งแปลกหน้าไปแล้วสำหรับเธอ

แววตาของแม่เต็มไปด้วยคำถาม ดลยายิ้มแล้วกอดแม่ไว้แน่น

“ถ้าหนูหางานทำได้แล้ว มีเงินใช้เอง เราก็ไม่ต้องพึ่งเขาแล้วไง เราไปหาบ้านเช่ากันอยู่เองนะแม่”

“หนูยังเรียนไม่จบ หนูจะทำงานอะไรลูก…”

ดลยาหลบตา เธอไม่ได้ตอบคำถามแม่ แต่เธอมีคำตอบสำหรับตัวเองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

……………..

พักหลังๆ แม่รู้สึกถึงความผิดปกติในตัวดลยา เนื่องจากดลยาเริ่มกลับบ้านดึกกว่าเก่า บางคืนก็มีรถเก๋งคันโตมาจอดส่งที่หน้าบ้านอยู่นานสองนาน แม้กระทั่งบางคืนแม่ก็ได้รับโทรศัพท์จากเธอว่า คืนนี้จะไม่กลับบ้าน

ไม่ใช่แค่แม่คนเดียวที่รู้สึกถึงสิ่งนี้ แม้กระทั่งคนแปลกหน้าสำหรับบ้านหลังนี้อย่างพ่อ ยังอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถามถึงลูกสาวคนแรกในชีวิต

แม่คงตอบพ่อไม่ได้ ก็เหมือนกับที่แม่ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของลูกสาว เพราะดลยาไม่เคยมีคำตอบให้ใคร เธอเชื่อว่าเมื่อถึงวันหนึ่ง…เวลาจะเป็นผู้เฉลยทุกอย่างด้วยตัวเอง

เหมือนกับที่เธอเคยเจอมา…

คืนที่ดลยาไม่กลับบ้านมีไม่บ่อยครั้งนัก ซึ่งเท่ากับจำนวนของคืนที่พ่อกลับบ้าน

ถ้าคืนไหนพ่อกลับมาบ้าน แม่จะไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าของเธอ อาจดูคล้ายความบังเอิญ แต่มีดลยาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่รู้ดีว่า…มันคือความจงใจ

ถ้านอกเหนือจากนั้นแล้ว เธอไม่ปรารถนาที่จะทิ้งบ้านหรือทิ้งแม่ไปไหน ไม่ว่าจะดึกดื่นอย่างไร ดลยาจะต้องกลับบ้านเสมอๆ มันคงเป็นความเคยชินหรืออาจเป็นความผูกพันที่เธอมีต่อแม่…พันธนาการเดียวในชีวิตของเธอ ทุกครั้งที่เธอนึกถึงภาพแม่นั่งเหม่อลอยอยู่ตรงริมหน้าต่างนั้น ดลยารู้ดีว่าเธออยากกลับบ้านมากแค่ไหน

……..

“คุณเลี้ยงลูกยังไง ดึกดื่นป่านนี้ยังไม่กลับบ้านกลับช่อง” ผู้เป็นสามีเอ่ยปากถามอย่างหงุดหงิดใจเมื่อรู้ว่าดลยายังไม่กลับบ้าน

“วันที่ลูกอยู่บ้าน คุณก็ไม่อยู่นี่คะ….” วิไลตอบคำถามคล้ายพึมพำกับตัวเอง ยังไม่ทันที่ผู้เป็นสามีจะโต้ตอบกลับมา เสียงของคนที่ถูกพูดถึงก็ดังขึ้น

“พ่อคงได้เจอหน้าหนูบ่อยขึ้นแน่ค่ะ ถ้าพ่อเลิกเอาเวลาไปทุ่มเทให้ผู้หญิงคนอื่น” ดลยาเดินเข้ามาเงียบๆ นี่เป็นคำพูดประโยคแรกในรอบสองอาทิตย์ที่เธอเอ่ยทักทายผู้เป็นพ่อ

พิทักษ์หันมามองด้วยสายตาไม่พอใจราวกับจะเตือนว่าไม่ใช่เรื่องที่คนเป็นลูกจะเข้ามาก้าวก่าย แต่

ดลยาไม่สะทกสะท้าน

“มันคงไม่แปลกนะคะ ถ้าหนูจะเอาเวลาไปทุ่มเทให้ผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่พ่อบ้าง” ดลยายิ้มเหยียด

“มันจะเกินไปแล้วนะ….” ด้วยความโมโห พิทักษ์เงื้อมือขึ้น หมายจะฟาดลงที่แก้มนวลของลูกสาวอย่างสุดแรง

ดลยาชะงักเล็กน้อย ก่อนที่จะยื่นหน้าเชิงท้าทายให้พ่อลงมือทำในสิ่งที่คิด ในขณะที่แม่ร้องอ้อนวอนพ่อ ดลยาหันไปมองหน้าแม่ น้ำตาของแม่ไหลอีกแล้ว…ดลยารู้สึกเจ็บปวดไปทั้งใจ

ผู้เป็นพ่อเอามือลง แล้วกำมือไว้แน่น ดลยารู้ว่าพ่อโกรธ แต่พ่อไม่ได้เจ็บ…

แม่ต่างหากที่เจ็บ…

“ฉันจะมีเมียน้อย เมียเก็บสักกี่คน มันก็เรื่องของฉัน แกเป็นลูก แกไม่มีสิทธิ์ก้าวก่าย ทุกวันนี้ฉันก็เลี้ยงดูแม่กับแกอย่างสุขสบาย ไม่เคยทอดทิ้ง เพราะฉะนั้นถ้าฉันจะหาความสุขของฉันบ้าง มันก็ไม่ใช่เรื่องผิด”

“ผู้ชายมีเมียน้อยไม่ผิด…” ดลยาหัวเราะเบาๆ

“แล้วคนที่เป็นเมียน้อยคนอื่นนี่…ผิดไหมคะ การทำให้ครอบครัวคนอื่นแตกแยกจนถึงขั้นเกือบล่มสลายแบบนี้ พ่อว่าผิดไหมคะ”

เขามองหน้าลูกสาวราวกับสิงโตมองเหยื่อ หมายจะตะครุบให้ตายเสีย แต่ดลยาไม่ใช่สัตว์ตัวเล็กๆ ที่พ่อจะทำร้ายได้เหมือนแม่ ต่อให้ร้ายกาจกว่าสิงโต…ดลยาก็จะสู้…

ถ้าดลยาเจ็บ มันจะต้องเจ็บกว่าร้อยเท่า

“เวรกรรมมีจริงค่ะพ่อ…”

แล้วดลยาก็ปิดประตูปังออกจากบ้านไป เสียงร้องไห้ของแม่ยังตามติดเธอไป ถ้าเปลี่ยนได้…เธออยากได้ยินเสียงร้องไห้ของพ่อบ้าง เสียงร้องไห้จากความเจ็บปวดคับแค้นอย่างแสนสาหัส…

ให้สาสมกับความร้ายกาจที่พ่อทำกับแม่มาตลอดเวลา

หลังจากเหตุการณ์วันนั้น คนที่หายหน้าไปจากบ้านกลับไม่ใช่พ่อ แต่เป็นดลยา เกือบสองอาทิตย์ที่

ไม่มีใครได้เห็นหน้าดลยา

จนกระทั่งคืนหนึ่ง….

เสียงรถยนต์แล่นมาจอดที่หน้าบ้าน วิไลชะเง้อมองด้วยความยินดี เธอปรารถนาจะเห็นการกลับมาของดลยายิ่งกว่าอื่นใด แต่คนที่เดินเข้ามากลับกลายเป็นสามีของเธอ

สีหน้าของเขาเศร้าสร้อยผิดปกติ สองเท้าก็ย่างก้าวอย่างเชื่องช้า คล้ายคนหมดเรี่ยวแรง เมื่อเปิดประตูบ้านเข้ามา เขาก็โผเข้ากอดผู้เป็นภรรยาราวกับคนถวิลหาที่พึ่งและกำลังใจ

วิไลตั้งตัวไม่ทัน เธอตระหนกกับสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อผู้เป็นสามีค่อยๆ เงยหน้าขึ้นสบตาเธอ เธอรู้สึกใจหาย

เพราะสิ่งที่เธอเห็นคือดวงตาคู่นั้นของเขาแดงก่ำ…เขากำลังร้องไห้

“ผมเจอลูกแล้ว….” เสียงนั้นผ่าวแผ่วเหลือเกิน วิไลเริ่มใจคอไม่ดี

“คุณพบแกที่ไหน แกเป็นอะไรหรือเปล่า แล้วคุณ..คุณร้องไห้ทำไมคะ”

พิทักษ์สะกดกลั้นความรู้สึกแล้วค่อยๆ ตอบคำถามของภรรยาทีละข้อด้วยเสียงที่สั่นเครือ

“ลูกสบายดี ผมเจอแกที่ห้องอาหารโรงแรม……” เขาหยุดพูด ยิ่งทำให้วิไลรุ่มร้อน

“แกไปกับใครคะ…”

คำถามนี้ของผู้เป็นภรรยาทำให้น้ำตาของเขาไหลลงอาบแก้มอย่างไม่ทันได้หยุดยั้ง

“แกไปกับเพื่อนผมสมัยเรียน…” เขาหยุดพูดอีก แต่วิไลไม่ได้ถามต่อ เธอกำลังตั้งใจฟังในสิ่งที่ตัวเองไม่กล้าคิด

“ไอ้สุรเกียรติมันแนะนำให้ผมรู้จักแก ในฐานะ…ในฐานะ ”เมียน้อย” ของมัน”

“เมียน้อย…” วิไลทวนคำ ยิ่งทำให้หัวใจของผู้เป็นพ่อบาดเจ็บยิ่งกว่าโดนมีดกรีดลงข้างใน เขากอดผู้เป็นภรรยาไว้แน่น แล้วเอ่ยคำๆ หนึ่งอย่างแผ่วเบา

“วิไล…ผมขอโทษ”

………..

ที่หน้าปากซอยบ้าน ดลยากำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ในรถแท็กซี่ แม้คำว่า “เมียน้อย” จะยังกัดกร่อนหัวใจของเธออยู่อย่างไม่มีวันรู้จบ

หากเธอรู้ดีว่า….

บัดนี้ความเจ็บปวดในหัวใจของเธอกำลังถูกแบ่งเบาไปแล้วกว่าครึ่งหนึ่ง

ดลยารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ…