เมอรี่ คริสมาสต์

[ ขั้วโลกเหนือ ]...

ชายแก่นั่งทอดอาลัยในบาร์เก่าๆ.
เขาเหม่อมองไปยังโทรทัศน์เล็กๆ ที่เคาน์เตอร์.
ภาพเด็กน้อยในจอโทรทัศน์ทำให้เขาน้ำตาซึม.
เขายกเบียร์ขึ้นจิบๆ ช้า...ด้วยเกรงว่ามันจะหมดเร็วเกินไป.

"คืนนี้ผมเลี้ยงเอง"...
บาร์เทนเดอร์พูดเหมือนรู้ใจ.

ชายแก่มองหน้าบาร์เทนเดอร์อย่างซาบซึ้ง.
แล้วยกแก้วเบียร์ขึ้นซดรวดเดียว.
จนฟองเบียร์ติดอยู่ที่หนวดของเขา.

บาร์เทนเดอร์เอานิ้วชี้วนที่รอบปากตัวเอง.
ชายแก่ยกมือขึ้นโบกเป็นเชิงว่า...อย่าใส่ใจ.

บาร์เทนเดอร์พยักหน้ารับรู้.
ก่อนจะคว้าแก้วไปกดเบียร์สดเย็นเฉียบลงแก้วจนเต็ม.

ตู้เพลงเก่าๆ ด้านหลังส่งเสียงเพลง.
what the world needs now is love.
ของ jackie deShannon อย่างเงียบเหงา.

"ผมยังไม่แก่ไปสำหรับงานนี้ใช่ไหม ?"...
ชายแก่รำพึงเบาๆ...
บาร์เทนเดอร์ยิ้มรับอย่างเป็นมิตร.
พลางกล่าวเสียงเบา...
"คุณเคยทำให้ผมมีความสุขนะ"...

ชายแก่หรี่ตา...
"ใช่...ตอนนั้นเธอเพิ่ง 5 ขวบเอง"

ช่วงเวลาสั้นๆ นั้น...ประกายตาของชายแก่สดใสขึ้นมาชั่วแวบ.
บาร์เทนเดอร์เองก็เห็น...มันทำให้เขาเศร้าใจ.
เขาน่าจะทำอะไรสักอย่างในคืนนี้.

ด้านในสุดของบาร์...
หนุ่มสาวคู่หนึ่งกระซิบกระซาบบอกความนัยแห่งรัก.
เสียงหัวเราะอย่างมีชีวิตชีวา ทำให้ชายแก่จับแก้วเบียร์แน่น.

"เดี๋ยวผมมานะ"...
บาร์เทนเตอร์ตบโต๊ะเบาๆ พลางชี้ไปที่ ที่กดเบียร์.
ชายแก่พยักหน้า พร้อมกับชี้ไปที่แก้วเบียร์เต็มปริ่ม.

ชายแก่หันไปดูโทรทัศน์ต่อ.
เขาถอดแว่นออกมาเช็ด...แล้วสวมมันกลับไป.
ในทีวี. เด็กชายตัวน้อยถือของบางอย่างในมือ.
ชายแก่พยายามเพ่งมอง.
แต่ทีวี. จอเล็กเกินกว่าที่เขาจะเห็นรายละเอียด.

"ไฮ...ซานต้า !!!"...

ชายแก่ตกใจ.
เมื่อเห็นตุ๊กตา เคอร์มิท ยิ้มเผล่อยู่หลังเคาเตอร์.
มันมอมแมมน่าดู...แต่ก็ยังยิ้มสดใสเหมือนที่เคย...

"ไฮ...สบายดีเหรอ ???"...
ชายแก่ตอบอย่างลิงโลด...

บาร์เทนเดอร์ลุกขึ้นยืนยิ้มเผล่.
เขาส่งตุ๊กตา เคอร์มิท ให้ชายแก่.
ชายแก่รับมันไปพินิจพิจารณาอย่างถ้วนถี่.

"ชั้นให้เธอตอนเธออายุ 5 ขวบ"...
บาร์เทนเดอร์พยักหน้ารับ...

"เธอร้องขอมันตั้งแต่ 2 ขวบ...แต่ตอนนั้นเธอยังเด็กเกินไป"
บาร์เทนเดอร์หัวเราะเบาๆ ในลำคอ...
เขาบอกชายแก่ว่า...

"ลูกผมก็ชอบมันนะ แกไม่เคยดู มัพเพ็ท...แต่ก็ชอบมัน"
ชายแก่ทำหน้าแปลกใจ...บาร์เทนยักไหล่ ก่อนจะบอกว่า.
"เดี๋ยวนี้เด็กๆ ชอบ จาร์จาร์ บิง"...

ชายแก่ดีดนิ้วเปาะ !...
เขาก้มลงไปค้นอะไรขยุกขยิกในถุงใบใหญ่สีแดง.
ชั่วครู่ ตุ๊กตา จาร์จาร์ บิง ก็ถูกตั้งอยู่บนโต๊ะ.

"นี่สำหรับลูกชายของเธอ"...

บาร์เทนเดอร์ยิ้มกว้าง...เอาจาร์จาร์ ไปตั้งคู่กับ เคอร์มิท.
เขาถอยหลังไปหนึ่งก้าว...กอดอกมองตุ๊กตาทั้งคู่.

"นี่คือการเผชิญหน้าครั้งยิ่งใหญ่ในประวัติศาสตร์"...

ชายแก่หัวเราะจนตาหยี...
บาร์เทนเดอร์หัวเราะจนตัวงอ.
หนุ่มสาวข้างหลังร้านมองมาอย่างไม่เข้าใจ.

จาร์จาร์ และ เคอร์มิท.
ยังคงยิ้มอย่างจริงใจ...

............................................................
............................................................
............................................................

ชายแก่ขยับเสื้อคลุมให้กระชับขึ้นอีก.
คืนนี้ลมไม่แรง...หิมะตกเบาๆ เหมือนจะปลอบโยนวิญญาณที่แตกสลาย.
กวางแก่จมูกแดงเรืองแสงตัวนั้นส่งเสียงฟืดฟาด.
เมื่อชายแก่ลูบหัวมันเบาๆ...

เขาไม่อยากนั่งบนเลื่อน.
เนื่องจากสงสารเพื่อนคู่ใจ...มันแก่มากแล้ว.

"กลับบ้านกันเถอะรูดอล์ฟ"...

ชายแก่ตบคอมันเบาๆ แล้วเดินเคียงข้างกวางตัวนั้น.
หายลับไปในความมืด...

............................................................
............................................................
............................................................

บาร์เทนเดอร์เช็ดแก้วไปพลางๆ ขณะที่ตามองทีวี.
คืนนี้มีข่าวใหญ่...ที่ดังไปทั่วโลก.
เขาไม่ค่อยสนใจอะไรมากนัก.
แต่ก็ไม่อยากพลาดข่าวสำคัญ.
เขาเร่งวอลลุ่มขึ้น...
หนุ่มสาวคู่นั้นรีบวิ่งมาดูข่าวที่เคาน์เตอร์...

[ เสียงจากทีวี ]...

ผมทราบว่าสิ่งนี้จะทำให้การสื่อสารไร้พรมแดนก้าวไปอีกขั้น.
ต่อไปนี้การส่งของขวัญในวันคริสต์มาสต์อีฟจะไม่ยึดติดกับรูปแบบเดิมๆ.
การที่เราตัดสินใจเทคโอเวอร์กิจการการขนส่งของขวัญ.
จากมิสเตอร์ซานตาคลอส...ทำให้เราเปิดส่วนของ.
ไมโครซอฟต์ คริสต์มาสต์ไทม์ คอร์ป.
ขึ้นเพื่อรองรับการนี้...
เพียงคุณคลิ๊กเข้ามาที่เว็บไซต์ของเรา..............

[ เสียงปรบมือกึกก้อง ขัดจังหวะการพูด ]...

คุณจะสามารถส่งของขวัญได้ไม่จำกัดจำนวน...
ไม่ว่าคุณจะอยู่มุมไหนของโลก...เรามีทั้งซานต้าสุดหล่อ.
และแซนตี้สุดสวยไว้รองรับทุกสิ่งที่คุณต้องการ.
พวกเขาจะเดินทางไปหาคุณด้วยพาหนะที่ได้รับการสนับสนุนจาก.
บริษัทในเครือของเรา...ไมโครซอฟต์ - ไครสเลอร์ คอร์ป.
และ บริษัท........................

บาร์เทนเดอร์ ปิดเสียงลงแค่นั้น...
ชายหนุ่มกล่าวอย่างลิงโลด.

"คิดไม่ผิดเลยที่ซื้อหุ้นไมโครซอฟต์"...

บิลล์ เกต ในทีวียังคงอ้าปากแถลงการณ์ต่อไป.
แต่ไม่มีใครได้ยินเสียงอะไร...
ชายหนุ่มกับหญิงสาวเดินคลอเคลียกลับไปที่โต๊ะ.

บาร์เทนเดอร์ หยิบแก้วเล็กๆ ส่วนตัวออกมา.
กดเบียร์จนเต็ม...

นึ ก เ สี ย ใ จ ที่ ซื้ อ หุ้ น ไ ม โ ค ร ซ อ ฟ ต์ . . .

นิดหน่อย :
บันทึกเมื่อ : 23 ธันวาคม 2543 : 19.04 น.

หมายเหตุ :
ผมจำไม่ได้แล้วล่ะ ว่าตอนพิมพ์เรื่องนี้ความรู้สึกของผมมันอยู่ตรงจุดไหน.
จำได้แต่ว่าหนาว... แล้วก็เกิดอยากมีเรื่องที่เกี่ยวกับเทศกาลกับเขาบ้าง.