|
คุณแม่ของฉัน.
001 - ความคิดที่หามีประโยชน์ไม่
ขัาพเจ้าขยำกระดาษใบนั้นทิ้งทันทีที่เขียนคำว่า
"คุณแม่ของฉัน" เสร็จ
ขัาพเจ้าทึกทักเอาเองว่า การเขียนบันทึกหรือเรียงความในช่วงเวลานี้
ไม่มีความหมายอะไรมากไปกว่าการใส่บาตรทำบุญให้คนตาย
จะมีประโยชน์อะไร ? ในเมื่อคนที่อยู่ กับคนที่ตายไม่ได้รับรู้อะไรด้วยนี่
?
เมื่อขัาพเจ้ามองย้อนไปยังเวลานั้น
ข้าพเจ้าก็ได้แต่ทอดถอนใจ
ขัาพเจ้าไม่เคยทำอะไรถูกต้อง หรือทำตัวเป็นลูกที่ดีของแม่เลย
ข้าพเจ้าน่าจะเขียนเรียงความชิ้นนั้นให้เสร็จนะ
- - -
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - -
002
- คนตาย
"คนมันใจร้อน
.... ไอ้นี่มันชอบวอนหาเรื่อง"
"เสียดายนะ ยังหนุ่มยังแน่นแท้ๆ ไม่น่าหาเรื่องเลย"
"มันไปดีแล้วน่า ...."
"แล้วทีนี้ใครจะหาเลี้ยงดูกันวะนี่?"
"ทำใจดีๆ ไว้นะแม่ปานวาด....."
สตรีวัยกลางคนที่ชื่อปานวาดนั่งนิ่งมองดูรูปถ่ายขาวดำที่ตั้งอยู่ตรงหน้าด้วยแววตาเลื่อนลอย
เสียงญาติๆ ที่กำลังพ่นคำพูดเหมือนไม่ได้กลั่นกรองออกมาจากสมอง
ไม่ได้ทำให้นางรู้สึกดีขึ้นหรือเลวลง
ทำไมลูกชายคนเดียวถึงต้องตาย ?.... คำถามนี้ แม้แต่ยมฑูตยังรู้สึกกระอักกระอ่วนที่จะตอบ
- - -
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - -
003
- มูลเหตุ
ถ้าขัาพเจ้าบอกว่า
"ไม่รู้" คุณจะเชื่อมั๊ย ? .... ช่างมันเถอะ
ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่เชื่อ ขัาพเจ้าก็ตายไปแล้วล่ะ
จะด้วยเหตุอะไรมันไม่สำคัญซักนิด
รู้แต่ว่าขัาพเจ้ารู้สึกตัวอีกที ขัาพเจ้าก็เป็นอย่างนี้แล้ว....
"วิญญาณเร่ร่อนว่ะไอ้หนู"
ลุงแกว่าอย่างนั้น
ขัาพเจ้าว่าตอนนั้นขัาพเจ้ายักไหล่อย่างไม่แคร์นะ
อย่างน้อยขัาพเจ้าก็ไม่ได้ลงนรก (ถ้ามันมีนะ)
แต่ในเมื่อมันออกมาในรูปนี้แล้ว ขัาพเจ้าว่ามันก็คงมีแหละ....
ไอ้นรกน่ะ
ขัาพเจ้าอาจจะเป็นความผิดพลาดเล็กๆ
น้อยๆ ของคนทำบัญชี
ก็ไอ้ที่เค้าเรียกว่าสุวง - สุวรรณ - สุวาลย์ อะไรนั่นแหละ
จะยังไงก็แล้วแต่ ขัาพเจ้าไม่ได้รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจอะไร....
มันเหมือนกับ 'หลุดพ้น' นะ ไม่ห่วงไม่หาอะไร
ขัาพเจ้ายืดตัวเต็มที่ สองมือบิดขี้เกียจอย่างมีความสุข
ลุงคนเดิมหัวเราะลงลูกคอ
"อีกไม่นานหรอกว่ะ"
- - -
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - -
004
- ความต้องการที่รุมเร้า
หิว....
ขัาพเจ้าหิว คุณเชื่อมั๊ย ? บ้าที่สุด ขัาพเจ้าหิว
ขัาพเจ้ารู้สึกหงุดหงิด โมโห แล้วก็สับสน.... ก็ขัาพเจ้าตายห่าไปแล้วนี่
.... งั้นจะมาหิวได้ยังไงวะ ?
ขัาพเจ้าหันไปมองลุง เผื่อแกจะให้คำแนะนำอะไรได้บ้าง
แต่พอขัาพเจ้าเห็นรูปร่างอันผอมแห้งของแก ขัาพเจ้าก็เข้าใจในทันทีว่า
"วิญญาณเร่ร่อน" คืออะไร...
"ไม่มีทางแก้เลยเหรอลุง"
ขัาพเจ้าเสียงอ่อย หัวหมุนด้วยความหิวแบบแปลกๆ ที่ขัาพเจ้าอธิบายไม่ถูก
ลุงเหลือบมองขัาพเจ้ายิ้มๆ แล้วบอกว่า
"ทางแก้น่ะ...
มี"
- - -
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - -
005
- เหลือเชื่อ
"เข้าฝันเนี่ยนะ
!!!"
ลุงพยักหน้าหงึก สีหน้าแกตอนนี้จะยิ้มก็ไม่ใช่ จะเยาะขัาพเจ้าก็ไม่เชิง
แกว่าสิ่งเดียวที่เราทำได้ก็คือเข้าฝันคนที่เรารัก คนที่รักเรา
คนที่เชื่อว่าเรากำลังทรมาน
วูบแรก ขัาพเจ้านึกถึงแม่ทันที....
ขัาพเจ้าขยับจะถามแกว่า
แล้วต้องทำยังไงบ้าง ? แต่แกชิงพูดอย่างหนักใจว่า
"เอ็งไม่ได้เข้าบ้านง่ายๆ หรอก"
- - -
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - -
006
- เอางั้นเลยนะ ?????
เจ้าที่....
เจ้าที่เนี่ยนะ ? บ้านนี้ขัาพเจ้ากับแม่เป็นคนผ่อนนะ
แม่ขายผักที่ปากคลองตลาด ส่วนขัาพเจ้าก็รับหน้าที่เข็นผักให้แม่
แถวนั้นใครๆ ก็รู้กันทั้งนั้น ว่าขัาพเจ้ากับแม่ขยันขันแข็งแค่ไหน
เพื่อบ้านหลังนี้ เพื่ออนาคต เพื่อสิ่งที่ดีกว่า เพื่อ.......
"เจ้าที่เนี่ยนะ
?????"
ลุงพยักหน้าหงึกๆๆ
เลยคราวนี้.... แกว่าเจ้าที่เนี่ย แรง ห้าว โคตรดุ และไร้ซึ่งเหตุผล
เขาไม่สนหรอกว่า ตอนมีชีวิตใครจะเป็นคนผ่อนบ้าน หรือไอ้โฉนดที่ดินน่ะ
มันเป็นชื่อใคร
เขารู้แต่ว่า ตายแล้วเนี่ย กูคุมพื้นที่ตรงนี้
ลุงเล่าอย่างมีอารมณ์นิดๆ....
แล้วบอกกึ่งฉุนๆ ติดหมัดว่า
"เข้าใจมั๊ยวะ ????"
คราวนี้ขัาพเจ้าพยักหน้าหงึกๆ บ้างอย่างใช้ความคิด
เอ... แล้วถ้าลองพูดกันดีๆ ล่ะ จะได้เรื่องกันบ้างมั๊ยเนี่ย
- - -
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - -
007
- ด้วยเหตุ.... และด้วยผล
"ไม่ได้โว๊ย"
ชายในชุดคล้ายๆ เทวดาบนฝาผนังวัดตวาดขัาพเจ้าเสียงดัง
เขาว่ากฏต้องเป็นกฏ.... ขัาพเจ้ายืนมองหน้าแกอย่างปลงๆ
แกผอมเหมือนลุงนั่นแหละครับ ขัาพเจ้าว่าขัาพเจ้ากำลังขำนะ
ออกจะอารมณ์ดีด้วยซ้ำ
เพราะตอนยังไม่ตาย ขัาพเจ้ากับแม่ไม่เชื่อเรื่องเซ่นไหว้อะไรแบบนี้
เลยไม่ได้ทำบุญ ไม่ได้ถวายเครื่องซ่งเครื่องเซ่นอะไรเจ้าที่เจ้าทางแบบที่ใครๆ
เขาทำกัน
ขัาพเจ้ากับแม่เชื่อเหมือนกันว่า....
ทำอะไรให้ใคร จงทำตอนเขายังมีชีวิต ตอนเขายังรับรู้
อย่าละอายที่จะให้ จงละอายที่จะรับ....
"ผมจะเข้าไปหาแม่ละลุง....
ลุงอย่าห้ามผมเลย ผมหิวเป็นบ้า ลุงก็คงรู้นะ"
ท่าทางแกลดความเขื่องลงไปมาก เมื่อแกได้ยินคำว่า 'ผมหิว'
ขัาพเจ้าเลยบอกแกไปอย่างนุ่มนวล
"นะลุง.... ถ้าผมทำสำเร็จ เดี๋ยวเรามานั่งล้อมวงกินข้าวกัน"
ลุงเจ้าที่ก้มหน้านิ่ง
ส่วนตาลุงที่มากับขัาพเจ้าหัวร่องอหาย
แกไม่ได้ดูหมิ่นถิ่นแคลนเจ้าที่หรอกครับ ขัาพเจ้าว่าแกคงรู้สึกสบายใจนะ
ที่รู้สึกมีส่วนร่วมในเหตุการณ์ครั้งนี้ หลังจากที่เหงามานาน
นานแค่ไหน ? .... ขัาพเจ้าก็ไม่ได้ถามซะด้วย เดี๋ยววันหลังขัาพเจ้ามาเล่าต่อก็แล้วกัน
ตอนนี้ขอขัาพเจ้าไปทำธุระก่อน
- - -
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - -
008
- แม่
ขัาพเจ้ามองดูร่างของแม่ที่นอนคู้อยู่บนเสื่อแล้วใจหาย
แม่ยังไม่ได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยซ้ำ สถาพเหมือนเพิ่งกลับมามาจากตลาดหยกๆ
ผมของแม่กระเซิงด้วยความเหนียวของเหงื่อ เสื้อผ้าเลอะเทอะมอมแมมไปหมด
วันนี้ฝนตกเหรอ ???
ขัาพเจ้านึกถึงภาพแม่ใส่งอบเข็นผักแทนขัาพเจ้าแล้วใจจะขาด
ขัาพเจ้าก้มลงไปที่พื้นจะจับขาแม่ อยากปลุกแกขึ้นมาแล้วบอกว่า
.... แม่ ผมอยู่นี่ พรุ่งนี้ผมจะเข็นผักเอง
มือของขัาพเจ้าทะลุผ่านขาแม่
ขัาพเจ้าตกใจมาก .... แต่ที่สุดแล้วก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าร้องไห้ให้กับโชคชะตา
ขัาพเจ้าหันไปมองลุงแบบเด็กจะร้องขอความเห็นใจ.... แต่พอขัาพเจ้าเห็นแววตาของลุงแล้วขัาพเจ้าก็ชะงัก
ลุงยืนนิ่งอย่างเงียบเหงา
วูบนั้นขัาพเจ้าเข้าใจแกนะ
แม้แต่คนที่แกรัก ไม่ว่าจะเป็นลูก เมีย หรือหลาน....
แกคงไม่เคยได้เห็นคนเหล่านั้นใกล้ชิดแบบที่ขัาพเจ้าเห็นแม่ขนาดนี้หรอก
ขัาพเจ้าร้องไห้หนักกว่าเดิม
.... คราวนี้ขัาพเจ้าร้องไห้ให้ลุงแก
- - -
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - -
009
- เข้าฝัน
"แม่....
มีอะไรกินมั่งน่ะแม่ ?" ขัาพเจ้าถามพลางชะเง้อดูกับข้าวบนเสื่อ
"เอ็งอยากกินอะไรล่ะ ?" แม่ถามพลางเปิดปลากระป๋อง
"พิซซ่าแม่.... เคยเห็นในโคดสะนานะแม่นะ หน้าตามันมันน่ากินจัง"
ขัาพเจ้าพูดแบบกระตือรือร้น
แม่หัวเราะพลางหั่นพริกกับหัวหอมแล้วโรยลงไปบนปลากระป๋องในจาน
"กินๆ เข้าซะ.... มัวแต่พูดเล่นอยู่ได้ เดี๋ยวก็ตลาดวายกันพอดี"
ขัาพเจ้ากระเถิบเข้าไปหยิบจานแล้วคดข้าวพูนๆ
ใส่จาน 4 จาน
"เอ็งจะคดข้าวทำไมตั้ง 4 จานวะ ???" แม่ถามงงๆ
"เอาไปฝากเพื่อนน่ะแม่".....
ขัาพเจ้ายิ้มแห้งๆ
แม่ไม่ถามอะไรต่อ
..... แม่แค่ยิ้มตอบ
- - -
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - -
010
- แม่ (อีกที)
"ไอ้แก้ว
..... แม่ฝันถึงเอ็งว่ะ"
แม่พูดเสียงสั่นนิดๆ....
"แม่รู้ว่าเอ็งไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ แต่แม่สงสารเอ็ง
เอ็งอย่าว่าแม่เลยนะ มันทำให้แม่สบายใจ"
แม่พูดออกมาได้เท่านี้ก็ร้องไห้เหมือนสุดที่จะกลั้น
ทั้งขัาพเจ้า ตาลุง และลุงเจ้าที่ ได้แต่มองอย่างทรมาน
ที่ไม่อาจแม้แต่จะโอบไหล่ปลอบโยนแม่ได้
แม่ร้องไห้สักพัก....
แล้วพูดเหมือนนึกอะไรขึ้นได้
"เออ
..... ไอ้ปิ๊ดซ่าอะไรเนี่ย มันแพงจังว่ะแก้ว แม่เอาลูกชิ้นของยายเมี้ยนมาให้กินก่อนนะ
แม่ก็ไม่รู้ว่าเอ็งจะได้ยินที่แม่พูดมั๊ย ถ้าได้กิน
เอ็งมาบอกแม่หน่อยนะ แม่จะได้โล่งใจ"
แม่ปักธูป
เทียน พวงมาลัย ไว้ตรงโคนต้นไม้หน้าบ้านแบบคนไม่เคยทำอะไรแบบนี้
ธูปกี่ดอก เทียนต้องใช้รึเปล่า ??? พวงมาลัยล่ะ ???
แม่คงว้าวุ่นใจ.....
"ไอ้แก้ว
ที่เอ็งว่าจะให้เพื่อนเอ็งกินน่ะ 2 หรือ 3 คนวะ ???
แม่จำได้ว่าเอ็งคดข้าว 4 จาน ..... แม่เอาลูกชิ้นมาให้
4 ไม้นะ"
หัวใจขัาพเจ้าแทบแหลกสลาย
.... ขัาพเจ้าอยากจะบอกแม่ว่า เอาลูกชิ้นไปกินไม้นึงเถอะแม่
ที่ผมคดข้าว 4 จานน่ะ ผมคดให้แม่ด้วยไง
ขัาพเจ้าแหกปากร้องเหมือนจะให้เสียงก้องไปถึงบนฟ้า
[ เผื่อใครก็ตามบนสวรรค์จะคิดพักการเสวยสุข
แล้วแหกตาของพวกมึงมองลงมาที่แม่กูบ้าง ]
- - -
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - -
011
- ส่งท้าย
"ทำอะไรวะไอ้แก้ว
???" ลุงถามขัาพเจ้า พลางมองอย่างสนใจ
"เขียนเรียงความให้จบน่ะลุง" ขัาพเจ้าตอบแล้วยิ้มให้แก
"เขียนไปทำไมวะ ???" ลุงถามอย่างแปลกใจ
"ผมจะเข้าฝันแม่
เอาไปอ่านให้แม่ฟัง"
- - -
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - -
012
- ส่งท้าย (อีกทีน่ะ).
หากเรื่องสั้นไร้แก่นสารเรื่องนี้มีความดีอยู่บ้าง
แม้จะเพียงเล็กน้อยก็ตามที
ขัาพเจ้าขอมอบให้แม่ของขัาพเจ้าคนเดียว .....
คนเดียวเท่านั้น
นิดหน่อย
:
บันทึกเมื่อ : จำไม่ได้ครับ ปี 2544 นี่แหละ.
หมายเหตุ
:
เรื่องนี้ผมพิมพ์เพราะมีการประกวดกระทู้ในหลุดโลกบอร์ด
ก็เลยปลอมชื่อส่งไปกับเขาบ้าง (ไม่รู้จะปลอมทำไม 555)
ไม่ได้รางวัลอะไรหรอกครับ สนุกๆ กัน แนวคิดค่อนข้างเสียดสีความเชื่อโบราณๆ
หน่อย... หวังว่าคงไม่ซีเรียสกัน
|