ดูหนังโป๊ดีกว่าทนอ่านเรื่องนี้.

เสียงที่คุณได้ยินกลางดึก.
คือเสียงที่คุณไม่ทันคิดถึงที่มา.
มันทำให้คุณตกใจกลัวก็จริง.
แต่มันมีที่มา...ถ้าคุณเปิดไฟมองหา.
คุณจะพบว่ามันไม่มีอะไรซ่อนอยู่.

[ บางถ้อยคำจาก ไอ้แต้ม : หมาของคนข้างบ้าน ].

..................................................

ใครสักคนบอกผมว่า...อย่าทำอย่างนั้น.
ผมอิดออด แต่ก็จำใจหยุด.
ผมมองดูสิ่งที่เหลืออยู่ในก้นแก้วใบนั้น.
มันไม่มีความหมายอะไรกับใคร.

บางทีผมก็ยกแก้วใบนั้นขึ้นมาส่องกับโคมไฟ.
แก้วใบนั้นใสจนผมเห็นรูปทรงของหลอดไฟชัดเจน.
เมื่อผมวางแก้วใบนั้นลง...มันดูไม่มีค่าอะไรในตอนที่มันว่างเปล่า.
แม้แก้วใบนั้นมีรอยร้าวที่ปาก แต่มันยังคงรักษาน้ำที่อยู่ในนั้น.

ในความคิดที่ไม่เป็นกลุ่มก้อน ผมรวบรวมบางอย่างไว้ในลิ้นชักแห่งความทรงจำ.
นานวันผมก็คร้านที่จะเปิดออกมาดู... แต่เมื่อผมลองเปิดออกมา.
ความทรงจำทั้งหลายทั้งมวลในนั้นล้นทะลัก.

ส อ ง สิ่ ง ที่ ผ ม รั บ รู้ คื อ .
ความทรงจำที่ดีจะใสสะอาดเสมอ.
ส่วนความทรงจำที่เลวร้าย จะเต็มไปด้วยรอยทางของความรันทด.

แม้บางวันผมจะเจ็บตรงลิ้นปี่.
แต่ลิ้นปี่ที่ดีควรรองรับน้ำหนักความเครียดได้.
ผมทดสอบมาจนแน่ใจ...ลิ้นปี่ของผมทำงานได้ดีพอสมควร.

แก้วใบนั้นยังคงตั้งอยู่หลังตู้ นานๆ ทีผมถึงจะเอามันมารินน้ำใส่.
ไอเย็นรอบๆ แก้ว ทำให้ผมสุขใจ.
ผมเอาปากแนบรอยบิ่นที่ปากแก้ว... แล้วค่อยๆ ยกแก้วดื่มน้ำจนหมด.

ช่วงไม่กี่วินาทีนั้น แก้วกลับมาไร้ชีวิตเหมือนเดิม.
ผมไม่เคยล้างแก้วก่อนรินน้ำสักที แต่ฝุ่นผงก็ไม่ทำให้ผมวุ่นวายอะไร.

..................................................

ในคืนที่สงบเงียบ สิ่งที่ผมได้ยินจนชินชาคือเสียงคีย์บอร์ด.
เสียงนั้นไม่มีความหมายอะไร แต่ตัวหนังสือที่ปรากฏบนจอกลับเหมือนมีชีวิต.
แม้ในโลกแห่งความเป็นจริงจะไม่มีอะไรน่าจดจำ.
แต่การผสมคำหลายๆ คำกลับดูมีสเน่ห์.

..................................................

ผมดูแก้วในมือเนิ่นนาน... ผมทิ้งแก้วใบนั้นลงถังขยะ.
แก้วที่มีรอยร้าวไม่ได้ร้องถามอะไร.
สิ่งที่หลงเหลืออยู่ตอนนี้คือความว่างเปล่า.
และในความว่างเปล่านั้น.
มีอดีตของแก้วที่เคยใสสะอาด.

สักวัน...
ผมคิดว่าสักวัน.
แก้วใบนี้อาจถูกหลอม.
แล้วกลับมาอยู่ในชั้นวางที่ไหนสักแห่ง.
รอเวลาให้ผมหยิบมันกลับมา.
ยกขึ้นส่องกับโคมไฟอีกครั้ง.

ห ม า ย เ ห ตุ :
ยาวขนาดนี้...ไร้สาระขนาดนี้.
ไม่มีอะไรซ่อนอยู่เลยใช่ไหม ???...
กรุณาอ่านทวนอีกครั้ง... แล้วคุณจะพบว่า.

ดู ห นั ง โ ป๊ ดี ก ว่ า ท น อ่ า น ก ร ะ ทู้ นี้ .

^_^

นิดหน่อย :
บันทึกเมื่อ : 7 ตุลาคม 2543 : 02.25 น.

หมายเหตุ :
จริงๆ นะครับ ตอนที่ผมพิมพ์เรื่องนี้ ผมพิมพ์รวดเดียวเลย...ไม่มีพล็อตอะไรในหัวด้วย.
มันเป็นแค่ความรู้สึกที่มาแบบ "วูบเดียวจบ" จริงๆ... ผมเก็บเรื่องนี้ไว้เพราะ.
ที่มามันแปลกดี... แต่หลังจากที่อ่านซ้ำก่อนจะเอาไปโพสต์ในบอร์ด.
ผมก็ไม่ค่อยชอบมันเท่าไหร่.