|
--- BİZİ SAVUNMASIZ BIRAKTILAR ---
Belki de bu dünyada illaki bir baltaya sap olmamız gerekmiyor.
Ama düşünüyorumda borçlu hissediyorum kendimi...
Size mutluluklar borçluyum."Sevgili yenilgilerim..."
Ümit edip acılar çektirdiğim
gençliğimi suçluluklara çevirdiğim
yenilgilerle yeniden yanında büyüyüverdiğim,
sevgili kaderlerim borçluyum size.
Kıyılarına atılıp,ağaçlarını yaktığım Yeşil Ada'm,
düşlerini dinleyip kabuslara döndürdüğüm yoldaşım
kendime kartvizitler devşirip yırttığım kitap.
Kalbimi sunup zehirlediğim bitik toprak
kurtarmaktan vazgeçip kahrettiğim halkım
dilini unuttuğum
düşlerinden kaçtığım
mektup bile atmadığım
acının heykeli ana'm,
en az birer mutluluk borçluyum hepinize!
Ulaşamadığım ve yollarını bağladığım,
başucundan ağudan ağuya dönüşen
bir bukalemun gibi depreşip durduğum
elimin ve dilimin hüneri yanlışlıklarım
size de!
Ve size:Gençliğimin baharını kirleten koridorlar
hınçlarımı bölüşen,
arkamdan gülüşen,
hayatımın aktörleri,melodileri;
ciğerimi ekşi bulan Sıyam Kedileri
Aksayan işlerim
sitemkar eşlerim
tüm geç gelişlerim
hepinize hepinize birer mutluluk borçluyum...
Ama ne çareki kimseden alacaklı olmadım ben.
İsimleri yalan-yanlış öğrendim.Ne birşey yapabildim,ne tarif
edebildim.Söyleyin,siz söyleyin;nasıl mutlu edebilir,helallık diliyebilir,nasıl sukun bulurum ben?...
Belkide bütün bunlar;bu ölüp-dirilmeler;birbirine eklenen "ama"larla büyümekten...Bilmiyorum...
Bildiğim bir şey varsa o da şu:
Ben artık düşmanlıklarımla değil,dostluklarımla varolmak istiyorum.
Huzur verici sözlerim olsun istiyorum.Gözlerim çirkinliğe,kötülüğe ayarlıolmasın,güzelliğe ayarlı olsun,filtresiz olsun istiyorum.Küçük şeylerle yetinebilmek istiyorum.Evrensel şeyleri taşıyamıyorum.
Farklılığım sukunetimden kaynaklansın,herşeyin bir sel gibi önüne geleni süpürdüğü bir zamanda,benimde ateşten yada kandan bir SEL olmam önemli bir farklılık mı zaten?Ben serin berrak bir su olarak belireyim,su isteyen benden giderebileceğini görsün.
Kendimize bir tünel ördük biz.
Ya kartvizitlerimiz olacak yada kışın paltosuz olacağız dedirtiyor bu dünya insana...Ben üçüncü bir yol istiyorum...
Bir insan düştüğünde kaldırmak,yürüdüğüm sokakta gördüğüm taşı alıp kenara koymak istiyorum...İyi bir insan olmak istiyorum.
İnsanlardan yana umutlu olmak istiyorum.
ÇOK ŞEY Mİ İSTİYORUM?
Bu hayat çok tuhaf.En iyi anladığımda bu.
Herşey ama herşey bir metafor bu dünyada.Herşey o kadar çok anlamlı ki ve bir o kadar saçma.Ben artık herşeyi anlandırmak istemiyorum.Benim bir anlamım olsun bu yeter.
Görüyorum ki herşey etrafımda bir öğretmen,birer kitap,birer abi kesiliyor.Fıkralara gülebilmek istiyorum...İçten yürekten gülüşlere katılmak istiyorum...Hani meşhur bir fıkra vardır:
Adam,doktorun odasına buz gibi bir yüz ifadesiyle girmiş...
"İyi güler doktor bey,benim bir derdim var" demiş."Ben gülemiyorum...Günlük hayatımda gülünç bulduğum bir sürü şey var.Gülmenin gerektiğini biliyorum,içimde korkunç bir gülme ihtiyacı da var ama ben gülemiyorum." demiş.
Doktor "Valla beyfendi bunun çaresi yok.Belki Modern psikoloji,size gündelik hayatın gülünç yanlarını keşfetmeniz konusunda yardımcı olabilir ama siz zaten gülünç bulduğum bir sürü şey var diyorsunuz.Gülme isteğinizde var ama gülemiyorsunuz.Bunun çaresi yok."
Adam "Tahmin etmiştim zaten"deyip üzgün bir halde çıkarken,doktor arkasından seslenmiş: "Aklıma bir şey geldi.Bakın,şu yakında bir sirk var.Orada çok yetenekli bir palyaço var.Sizin durumunuzdaki bazı hastaların o sirke gidince,palyaço ne yapıp edip onları güldürüyormuş.İsterseniz siz de bir deneyin." demiş.
Asam bütün sıkıntısıyla "Mesele de bu ya Doktor bey.O palyaço benim" demiş.
Ben o palyaço olmak istiyorum.Yüzümdeki boyaları silmek istiyorum.Kimseyi kötülemek için de söylemedim bunları.Kimseyi karalamak niyetinde,rahatsız etmek niyetinde değilim.Hepimiz iyi insanları.Hiç birimiz tek başımıza kendimizi koruyabilecek güçte değiliz.Ahir zamanda insanın alın yazısı okunaklı olmuyor,insan olmak dokunaklı oluyor hepsi bu!...
|