ΑΛΦΑΒΗΤΟ

Που πάτε ρε πατριώτες! Είναι δυνατόν με σφεντόνες και ροχάλες να διαπεράσετε ένα  τέτοιο καύκαλο. Ας προσέξετε καλύτερα το δικό σας γιατί ως ανιστόρητοι που είσαστε δεν θα ξέρετε τι έκανε ο Βούλγαρος Βασιλιάς Κρούμος στους αιχμαλώτους του. Και αν τύχει και μπλέξετε με κάτι αεικίνητους αλεξιπτωτιστές, τότε δεν σας σώζει ούτε το εγκόλπιο του Δημητριάδη "Πεθαίνω σαν χώρα".

ΔΙΑΒΑΣΜΑΤΑ:
Ενενήντα δις το χρόνο είναι ο τζίρος των φροντιστηρίων  χωρίς να υπολογίζεται στο ποσό αυτό και τα όσα παίρνουν οι ιδιαιτερατζίδες. Από το όχι και τόσο μακρινό 1993 που λειτουργούσαν 2.500 φροντιστήρια, σήμερα ο αριθμός τους έχει φθάσει στις 5.000. Ακόμη παραπέρα, από φέτος και μετά την ανακοίνωση της εκπαιδευτικής αλλαγής του Αρσένη, οι εγγραφές των μαθητών Α΄ και Β΄ Λυκείου ήταν αυξημένες κατά 100%. Έτσι, 34 χρόνια μετά την καθιέρωση της "δωρεάν" παιδείας, ο κάθε γονέας μαθητή λυκείου είναι αναγκασμένος να ακουμπά περί τις 100.000 μηνιαίως. Οι μαθητές, θέλοντας και μη είναι αναγκασμένοι να ασχολούνται με την εκμάθηση της παπαγαλλικής συνολικά από 70 έως 81 ώρες εβδομαδιαίως.
Κατά τα άλλα στην Κέρκυρα ο επί της Παιδείας αντιδήμαρχος Γιώργος Καλούδης το μόνο που βρήκε να ασχοληθεί είναι για το ποιος θα πρέπει να πληρώσει τα τζάμια που ίσως σπάσουν οι καταληψίες μαθητές.

ΘΕΑΤΡΟ:
Είναι άξιο απορίας πως σε έναν τόπο όπου η καλλιτεχνική παραγωγή είναι από ελάχιστη έως λίγη και το κιτς περισσεύει, υπάρχει μια θεατρική ομάδα όπως είναι οι Φαίακες. Μια παρέα που με γνώση και αισθητική δημιουργεί διαμαντάκια που σίγουρα θα ζήλευαν οι  επαγγελματικές ομάδες της Αθήνας. Ανεβάζουν στο μικροσκοπικό τους χώρο παραστάσεις που φιλοδοξούν να προσθέσουν κάτι κι όχι μόνο να κολακεύσουν την ματαιοδοξία των συντελεστών. Με θαυμαστή οικονομία πολλή έρευνα και κόπο, διαλέγουν σημαντικά έργα που είτε είναι ήδη θεατρικά είτε τα διασκευάζουν σύμφωνα με τις ανάγκες τους όπως ήταν το πολύ επιτυχημένο Show Biz του Αρκά ή η Γυναίκα της Ζάκυνθος του Σολωμού. Φέτος σειρά είχε η "Φαλακρή τραγουδίστρια" του Ιονέσκο. Μας εντυπωσίασε πραγματικά η προσέγγιση που έγινε σε ένα έργο που θα μπορούσε να θεωρηθεί ακόμα  και κουρασμένο μετά από τόσα χρόνια. Το αποτέλεσμα όμως είναι πραγματικά ξεχωριστό τόσο σε επίπεδο σκηνοθεσίας όσο και σκηνικών και θεωρούμε ότι δεν θα πρέπει να το χάσετε.
Φρεσκάδα και ανανεωτικό πνεύμα λοιπόν από μια ομάδα που μας επιτρέπει να αναπνεύσουμε λίγο στο ασφυκτικό κλίμα που διέπει την καλλιτεχνική ζωή του νησιού.

ΜΑΡΙΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ:
Συμπληρώθηκαν πριν από λίγες μέρες τρία χρόνια από τον θάνατο του Μάριου Αγγελόπουλου, του κερκυραίου σκηνογράφου, ζωγράφου και συγγραφέα που δυστυχώς παραμένει ακόμη ένας μεγάλος άγνωστος και στην ίδια την γενέτειρα του.
Αν το έργο του Μάριου Αγγελόπουλου, ήταν ιδιοφυές και μεγάλο είναι κάτι που δύσκολα θα μπορέσουμε να μάθουμε. Τουλάχιστον για τα περισσότερα από τετρακόσια σκηνικά που έστησε σε θέατρα της Ευρώπης και της Ελλάδας. Η ζωή αυτών των έργων τέχνης σχεδόν πάντα έχει διάρκεια ίση με αυτή των παραστάσεων. Από αυτή την άποψη μόνο όσοι είδαν τις παραστάσεις και σήμερα πια οι ειδικοί περί του θεάτρου, έχουν άποψη. Όσον αφορά την ζωγραφική του εκτός από τους πίνακες, που η δημοτική μας πινακοθήκη μάλλον δεν θα έχει στη συλλογή της, αναπαράχθηκαν από τον ίδιο σε δύο λευκώματα, το 1965 στο λεύκωμα "Αθήνα" και με τον ίδιο τίτλο το 1984. Απομένει κάποιος τοπικός φορέας να αναλάβει επιτέλους την πρωτοβουλία να συγκεντρώσει κάποια από τα έργα του ούτως ώστε έστω και μετά θάνατο να τιμηθεί από την γενέτειρα του.

Ο Μάριος Αγγελόπουλος, αυτό που μας άφησε ως ακριβή κληρονομιά είναι το βιβλίο του ¨Όλα στο φως/ μνήμες και φαντασία" μια όπως την ήθελε και ο ίδιος ¨ετεροχρονισμένη λογοτεχνική φαντασμαγορία μυθοποιημένων βιωμάτων". Σ΄ αυτόν τον πολύτιμο για τους κορφιάτες τόμο, ο Αγγελόπουλος, με έντονη αναρχική διάθεση, με ύφος που θυμίζει Εμπειρίκο, με μνήμη ελέφαντα και με απέραντη όρεξη για χιούμορ, περιγράφει μια ολόκληρη εποχή, από το 1914 έως το 1922. Η Κέρκυρα με τους πρώτους απεργούς, βιομηχανικούς εργάτες του "Ασπιώτη", το αρχαιολογικό "μεράκι" του σφαγέα, γερμανού αυτοκράτορα Κάιζερ, η δασκάλα του της γερμανικής, φρόυλαϊν Μάργκοτ Χόφμαν, οι παραστάσεις στο δημοτικό θέατρο, το αντιβενιζελικό μένος του ντόπιου αρχοντολογιού, οι θείοι του, ο λόγιος Γεώργιος Καλοσγούρος και ο βουλευτής Νίκος, ο σοσιαλιστής καθηγητής του στο γυμνάσιο Ερνέστο Μπαρότσι...
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του ιχνογραφείται μια Κέρκυρα που δεν πρόκειται να την αναγνωρίσουμε σε καμιά εφημερίδα της εποχής και γι΄ αυτό το λόγο η καταγραφή του Αγγελόπουλου είναι μοναδική.
Ο έρωτάς του για την Κέρκυρα τον ακολουθούσε έως στο τέρμα της ζωής του, αφού το "κερκυραϊκό γλωσσάρι", με υλικό που συγκέντρωνε επί δεκαετίες, είχε λάβει πια μια οριστική μορφή. Δεν πρόλαβε όμως να το δει τυπωμένο.
Ένα ελάχιστο σημείωμα σαν το σημερινό δεν μπορεί να είναι τίποτε περισσότερο από μια απλή επισήμανση για έναν μεγάλο κερκυραίο δημιουργό. Έως ότου επανέλθουμε για την περίπτωση του Αγγελόπουλου, να θυμάστε κάθε φορά που η τηλεόραση θα προβάλλει την "Δούκισσα της Πλακεντίας" και το "Οι Γερμανοί Ξανάρχονται" να ξέρετε ότι πίσω απ΄ τα σκηνικά και τα κοστούμια ήταν ο Μάριος.
 

Επιστροφή στο ΕΧΙΤ