Mια βόλτα στην Ανάληψη
Aνοιξη και η
Κέρκυρα υποδέχεται τους χιλιάδες επισκέπτες της. Το Πάσχα αλλά και οι εκδρομές
των μαθητών ανοίγουν ουσιαστικά την νέα τουριστική περίοδο. Στην χαρμόσυνη
αυτή ατμόσφαιρα με την φύση να λουλουδιάζει και να ξυπνά από τον χειμωνιάτικο
λήθαργό της οι βόλτες στις εξοχές του νησιού είναι επιβεβλημένες όχι μόνο
για λόγους αισθητικής και αναψυχής αλλά και για λόγους υγείας. Ύστερα λοιπόν
από μια διακοπή μερικών μηνών ξεκινάμε τις εκδρομές μας στην φύση και την
ιστορία του νησιού. Η πρώτη μας επιλογή ίσως σε μερικούς φανεί περίεργη
αφού αφορά το προάστιο της Ανάληψης, ένα λόφο που απέχει μόλις μισή ώρα
με τα πόδια από την επάνω πλατεία.
Φτάνοντας
στα πρώτα σπίτια του οικισμού δεξιά θα δούμε την εκκλησία της Ανάληψης
η οποία έχει δώσει και τ΄ όνομά της στο λόφο. Συνεχίζοντας τον περίπατό
μας, αν πάρουμε τον δεξιό δρόμο θα φθάσουμε στην κορυφή του λόφου εκεί
όπου βρίσκεται η εκκλησία της Αγίας Μαρίνας. Η θέα από αυτό το σημείο είναι
πράγματι εντυπωσιακή αφού μπροστά μας απλώνεται η λιμνοθάλασσα Χαλικιόπουλου,
το θαλάσσιο κανάλι, τα βουνά της Ηπείρου καθώς επίσης και ο όρμος της Γαρίτσας
και το παλαιό φρούριο. Έξω από την εκκλησία όπως μας υπενθυμίζει και μια
μαρμάρινη στήλη που στήθηκε εκεί το 1957, το 1806 σε ηλικία 23 ετών σκοτώθηκε
ο Γιώργης Μπότσαρης, γιος του θρυλικού πολέμαρχου Νότη, από δολοφονικό
σώμα που είχε στείλει γι΄ αυτό το λόγο ο Αλή Πασάς.
Επιστρέφοντας
στον οικισμό της Ανάληψής μπορούμε να ακολουθήσουμε τον αριστερό δρόμο
που θα μας οδηγήσει στο "Λουρί", ένα πλάτωμα που τα περασμένα χρόνια γίνονταν
το πανηγύρι της Ανάληψης, ένα από τα παλαιότερα και τα μεγαλύτερα που γίνονταν
στην Κέρκυρα και που είχε εντυπωσιάσει ακόμη και τον Λόρενς Ντάρελ.
Από αυτό το σημείο υπήρχε ένας πλατύς δρόμος που οδηγούσε στην πηγή του
Καρδακίου. Πριν μερικά χρόνια όμως στο σημείο αυτό δημιουργήθηκε μια μεγάλη
βίλα οι ιδιοκτήτες της οποίας όρθωσαν έναν μεγάλο πέτρινο τοίχο που έκλεισε
τον αιωνόβιο δρόμο...
Το σημερινό μονοπάτι
βρίσκεται απέναντι από την εκκλησία της Ανάληψης. Αν και πριν μερικά χρόνια
τσιμενταρίστηκε, η πρόσβαση έως την παραλία όπου βρίσκεται η πηγή είναι
σχεδόν απαγορευτική αν δεν φροντίσουμε προηγουμένως να φοράμε μποτάκια
και ρούχα που δεν σχίζονται από τα βάτα.
Το
νερό της πηγής που ύμνησε ο Λορέντζος Μαβίλης (¨... Μαγέψη το νερό στην
κρύα βρύση/ Που μέσαθε από το άγιο χώμα τρέχει./ Έτσι κάποιος θεός θα το
΄χει ορίση./ Κι΄όποιος ξένος εκεί το χείλι βρέχει/ Στα γονικά του πλιά
δεν θα γυρίσει" ) εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να τρέχει από το στόμα του
λαξευμένου στο βράχο λιονταριού του Αγίου Μάρκου, και να χάνεται στην θάλασσα.
Οι τόνοι σκουπιδιών και τα βάτα έχουν πια καταστρέψει την γοητεία της περιοχής
που θα πρέπει άμεσα να προστατευθεί από την δημοτική αρχή.
Κλείνουμε αυτή
τη βόλτα μας στην Ανάληψη με τις εντυπώσεις του άγγλου περιηγητή και ζωγράφου
Εdward Lear (1856), ο οποίος είδε και ζωγράφισε έναν τόπο που δυστυχώς
δεν υπάρχει πια.
¨Τι όμορφο που
είναι το χωριό της Ανάληψης, με τα διάσπαρτα πρόβατα και αρνιά, με τα μικρά
χωριατόσπιτα, με παιδιά και μοσχαράκια έξω απ΄ τις πόρτες. Σε ένα λεπτό
βρίσκομαι στα μονοπάτια που περνούν μέσα από τους ελαιώνες. Έχω την ιδέα
να αφιερώσω αρκετό χρόνο για να αποτυπώσω τον λόφο, γιατί είναι γεμάτος
ενδιαφέρον, αφού η παλιά πόλη της Ανάληψης ήταν χτισμένη πάνω σ΄ αυτόν
και όπου μπορείς να βρεις ακόμη κομμάτια από μάρμαρα και αρχαία νομίσματα...
Κείμενο
- φωτογραφίες: Άντα Μεσημέρη
Επιστροφή στο ΕΧΙΤ