Το δάσος στην άκρη της Κέρκυρας

Tα μεγάλα σκιερά δάση, αυτά πού ονειρευτήκαμε ακούγοντας το παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας και αργότερα, διαβάζοντας τις περιπέτειες του Ρομπέν, πιστεύαμε ότι είναι αποκλειστικό προνόμιο της ηπειρωτικής Ελλάδας και σε καμιά περίπτωση της καταπράσινης μεν πλην όμως ήρεμης χλωρίδας της Κέρκυρας. Όλα αυτά πριν γνωρίσουμε το δάσος του Αρκουδήλα, μιας περιοχής που για όσους δεν την έχουν επισκεφθεί ακόμη και ύστερα από το μικρό μας σημείωμα το αποφασίσουν, θα είναι μια πραγματική αποκάλυψη.

Το δάσος του Αρκουδήλα, βρίσκεται στο νοτιότατο άκρο της Κέρκυρας στην περιοχή του Ασπρόκαβου και η πρόσβαση σε αυτό είναι πολύ εύκολη αφού σε αρκετά καλή κατάσταση αγροτικός δρόμος οδηγεί έως το μοναστήρι και συνεχίζει φτάνοντας σε μια μικρή πανέμορφη ερημική παραλία. Η απόσταση από το τελευταίο ασφαλτοστρωμένο σημείο του δρόμου είναι περίπου 1.800 μέτρα και η πεζοπορία επιβάλλεται αφού έτσι θα γνωρίσετε και θα θαυμάσετε καλύτερα την περιοχή. Το δάσος αποτελείται από κυπαρίσσια, αγριελιές, μυρτιές, δάφνες, κουμαριές και σκίνα.
Η περιοχή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν Αμφίπαγος , Αμφίπυργος κατά τον Πτολεμαίο, Cavo Bianco και Αρκοδίλλα ή Αρκουδήλας (Αrc d΄ isle = Aψίδα της νήσου). Την ευρύτερη περιοχή του δάσους που σήμερα απλώνεται σε 230 στρέμματα τον 18ο αιώνα κατείχε ο Ενετός ευγενής μισέρ Φίλιππος Κουαρτάνος (Quartano) και αργότερα οι γιοί του, το οικόσημο των οποίων βρίσκεται στοβόλτο του καμπαναριού του μοναστηριού.
Ο,τι απέμεινε από το ένδοξο μοναστήρι, βρίσκεται στην άκρη του δάσους δέκα μέτρα από τους φοβερούς γκρεμούς του Ασπρόκαβου και 114 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας. Δυστυχώς όλα τα κτίρια του μοναστηριού είναι κατάστικτα από συνθήματα, αφιερώσεις και ονόματα ντόπιων και ξένων που με τον τρόπο αυτό θέλησαν να αφήσουν ίχνη της παρουσίας τους εκεί... Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν, η αρχιτεκτονική των κτιρίων, οι πολεμίστρες, οι μεγάλες πέτρινες σκάλες, οι αποθήκες, το καμπαναριό, τα κελιά, το βαθύ πηγάδι και η εκκλησία.

Το σκαλισμένο οικόσημο του Quardano απεικονίζει έναν Διόνυσο που κρατά στο στόμα του ένα σταφύλι ενώ δεξιά και αριστερά υπάρχουν ένα ρόδο και ένα καλαμπόκι.
Σε ολόκληρη την περιοχή του δάσους θα βρείτε δεκάδες μονοπάτια και στο τέρμα τους μικρές αυτοσχέδιες παράγκες κυνηγών, χρήσιμες για... παραλλαγή. Την καταστροφή της πανίδας εύκολα μπορείτε να αναγνωρίσετε από τα φτερά και τα πούπουλα σκοτωμένων πουλιών και από τα δεκάδες χιλιάδες φυσίγγια που θα πατήσετε. Μνήμες από το πολεμικό παρελθόν της περιοχής αποτελούν, το Ιταλικό πολυβολείο καθώς και οι βάσεις που είχαν στήσει οι Γερμανοί μεγάλα κανόνια κατά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στους μεγάλους γκρεμούς της περιοχής θα έρθετε αντιμέτωποι με το μαγευτικά αγριεμένο αρχιπέλαγος ενώ στο βάθος του ορίζοντα θα δείτε τους Παξούς. Η κάθοδος έως την μικρή παραλία μπορεί και να σας φέρει στο νου ιστορίες με Μπαρμπαρέζους πειρατές αλλά και πιο ειρηνικές, της εποχής των παιδιών των λουλουδιών.

Τμήμα από κτίρια, το τοίχος και το καμπαναριό του Μοναστηριού.

Κλείνουμε όμως το μικρό μας σημείωμα με την περιγραφή του τοπίου που έκανε ο Γερμανός γεωγράφος Ιωσήφ Πάρτς στα μέσα του περασμένου αιώνα:
¨... κατερχόμενοι, ανευρίσκομεν μετ΄ ολίγα βήματα δά-σος εν τη κοιλάδι. Υπό την σκιάν και τον ψίθυρον κυπαρίσσιων, δρυών, μελιών και κομάρων αντιπαρερχόμεθα το προς Ν όπισθεν τείχωμα δασώδους εκτάσεως, μεθ΄ ο εξερχόμεθα παρά την μονήν. Εγγύτατα παρά το τείχος ταύτης απολήγει η ξηρά. Αι υπό τους πόδας αποσπώμεναι βώλοι πηδώσαι υπέρ την αποτομωτάτην κλιτύν καταπίτουσιν εις το υποκώφως ακουόμενον κύμα. Η θέσις της μονής δεν είναι όσον ή των Κεφαλληνία Κηπουριών ωραία, αλλ΄ επ΄ ίσης ευφυώς εκλελεγμένη. Και οι μεν θαμνώδεις πρόλφοι παρακωλύουσι την της υποκειμένης χώρας άποψιν προσβλέπων προαισθάνεται την αιωνιότητα΄΄.

ΚΕΙΜΕΝΟ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΑΝΤΑ ΜΕΣΗΜΕΡΗ

Επιστροφή στο ΕΧΙΤ