Η
οδός Μαρασλή παράλληλη της Λεωφόρου Αλεξάνδρας είναι από τις λίγες σε ολόκληρη
την πόλη που σχεδόν όλες τις οι πολυκατοικίες, διαθέτουν πέντε - έξι μέτρων
πρασιά. Οι πορτοκαλιές και τα πολλά λουλούδια θυμίζουν αμυδρά στους παλαιότερους
το πως ήταν αυτός ο δρόμος πριν παραδοθεί στους εργολάβους και μπετόν.
Ο δρόμος αυτός φιλοξένησε δύο θερινούς κινηματογράφους, (το «Άλσος» και
την «Ναυσικά»), το μικρό σκοπευτήριο της αστυνομίας και τον «γυάλινο πύργο»
που είχε ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων γιατί η αρχιτεκτονική του προσέβαλε
την ντόπια αισθητική...
Προς
το τέλος του δρόμου βρίσκεται η τοιχισμένη αυλή του Μαράσλειου Ορφανοτροφείου
το οποίο κατασκευάστηκε δαπάνες του Γρηγορίου Μαρασλή και που σήμερα στεγάζει
την Στρατολογία, την Εθνοφυλακή και τις Τεχνικές Υπηρεσίες του δήμου.
Ο
Γρηγόριος Γρηγορίου Μαρασλής γεννήθηκε στην Οδησσό στα 1831 και πέθανε
εκεί στα 1907. Ο πατέρας του Γρηγόριος κατάγονταν από το χωριό Μαράζ της
Φιλιππούπολης και έγινε γνωστός ως ένας από τους μεγαλύτερους εμπόρους
της Οδησσού. Χρημάτισε και έφορος της Κοινότητας της Ελληνικής παροικίας.
Ο Γρηγόριος ο νεότερος κατάφερε να εξελιχθεί ως ένας από τους πλουσιότερους
εμπόρους της Ρωσίας. Σε ηλικία σαράντα ετών αναδείχθηκε δήμαρχος της πόλης
(1878 - 1895) και εργάσθηκε για την ανάπτυξή της χρηματοδοτώντας
πολλά κοινωφελούς χαρακτήρα έργα (ιδρύματα για την περίθαλψη απόρων και
ηλικιωμένων, τεχνικές σχολές, όπερα, βιβλιοθήκη, αναγνωστήριο κ.α.).
Παράλληλα
ίδρυσε εκπαιδευτήρια και σε άλλες πόλεις (Φιλιππούπολη, Αθήνα, Κωνσταντινούπολη
και στην Κέρκυρα). Σύμφωνα με μαρτυρία του γιατρού Ανδρέα Γκούση μετά τον
Οκτωβριανή επανάσταση, απόγονος του Μαρασλή (ίσως ο γιος του;) έφθασε στην
Κέρκυρα δίχως καθόλου χρήματα και ζήτησε να του παραχωρηθεί ένα μικρό δωμάτιο
στο Μαράσλειο. Η δημοτική αρχή του δεν δέχθηκε το αίτημά του και στη συνέχεια
πήγε και έζησε στο Σταυρό στο σπίτι του Κογεβίνα όπου και πέθανε περίπου
το 1925.
Ο Δήμος Κερκυραίων θέλοντας να τιμήσει τον
ευεργέτη έδωσε το όνομα του Γρηγορίου Μαρασλή σ’ αυτό το δρόμο το
1907.
