Oσοι από εμάς έχουν ζήσει μερικές ή ακόμη περισσότερο κάμποσες δεκαετίες εντός του 20ου αιώνα, κατά περίεργο τρόπο, στεκόμαστε αμήχανοι μπροστά σε τούτο τον πανζουρλισμό του μιλένιουμ. Μας απελπίζει ίσως το γεγονός ότι το 2.000 που ονειρευτήκαμε, ως άλλοι μικροί βερνικοί ήρωες, στέκεται απέναντί μας το ίδιο ψυχρό και αδιάφορο, όπως και οι προηγούμενες χρονιές. Ίσως γιατί ανακεφαλαιώνοντας και ζυγίζοντας τα συν και πλην του αιώνα που φεύγει, να μην αισθανόμαστε και τόσο υπέροχα. Ίσως γιατί τα λάβαρα που σήκωσαν κάποτε οι πρόγονοί μας μετατράπηκαν σε ξεσκονόπανα. Η με κάθε τρόπο επιμήκυνση αυτής της χαζοχαρούμενης τελετής περισσότερο έχει να κάνει με σκηνές από μια κηδεία παρά με αυτό που υποτίθεται ότι είναι.
Oπως και να ΄χει, ίσως τελικά ο μηδενισμός του ημερολογιακού καντράν να έχει κάτι θετικό: να μας βοηθήσει στο να κλείσουμε παλαιούς λογαριασμούς, να ξαναρίξουμε τα ζάρια, να ξαναδούμε τον ουρανό, να καθαρίσουμε τα παπούτσια μας απ΄ τη λάσπη, να βάλουμε την βελόνα να γρατσουνίσει ένα δίσκο βυνιλίου και να θυμη(δία)θούμε όσα κάναμε, όσα δεν κάναμε, όσα επιθυμήσαμε, όσα ανταμώσαμε, όσα είμαστε, όσα προ- (και) μετά - λάβαμε. Έτσι κι αλλιώς το 2000 θα είναι μια δίσεκτη χρονιά .