Έχουν περάσει πια δεκατρία χρόνια από την δημιουργία του Ιονίου Πανεπιστημίου. Σε κανονικές συνθήκες το ίδρυμα αυτό θα έπρεπε να είναι το καμάρι της Κέρκυρας. Nα είναι η Ακρόπολη απ΄ την οποία θα πέρναμε δύναμη και κουράγιο να συνεχίσουμε την διαδρομή μας μέσα σ΄ ένα κόσμο που αλλάζει με τρομαχτική ταχύτητα. Αντ΄ αυτού όλα αυτά τα χρόνια αποδείχθηκαν γρουσούζικα. Σαν κοινωνία και σαν τόπος που πιστεύει ότι ίσως κάποτε εδώ έζησε ακόμη και ο σαιξπηρικός Πρόσπερο, καθήσαμε στ΄ αυγά μας περιμένοντας ότι οι λεκανοκάθιστοι των Αθηνών θα έχουν και για εμάς τις μαγικές λύσεις.
Και σαν να μην έφτανε αυτό ντόπιοι ¨άρχοντες" σε αγαστή συνεργασία με αποτυχημένους ¨πρώην" πολιτικούς που ανακάλυψαν ξαφνικά ότι είναι περισσότερο κερκυραίοι και από τους κερκυραίους, οδήγησαν το πανεπιστήμιο στην μεγαλύτερη κρίση που πέρασε ποτέ.
Η τοπική κοινωνία σ΄ αυτές τις κρίσιμες στιγμές δεν μπόρεσε -πως άλλωστε;- να αναλάβει δράση και να προβάλλει το δικό της αίτημα που δεν ήταν άλλο από την ανάπτυξη του πανεπιστημίου. Έτσι, το ένα λάθος έφερε το άλλο: κόμματα, κυβέρνηση, υπουργείο, πρώην, νυν, καθηγητές, φοιτητές και ΜΜΕ, οδήγησαν το Ιόνιο Πανεπιστήμιο στο χείλος του γκρεμού.

Πιστεύοντας ότι υπάρχει ένας νέος δρόμος για το αύριο, αφιερώσαμε αυτό το τεύχος στο χρονικό των πρώτων δεκατριών χρόνων με την ελπίδα ότι η εμπειρία αυτή  θα είναι προς γνώση και συμμόρφωση όλων όσων πιστεύουν ότι ο πόλεμος αυτός όχι μόνο δεν χάθηκε αλλά μόλις τώρα άρχισε.
 
 

Επιστροφή στο ΕΧΙΤ