Ποιός αλήθεια δεν γοητεύεται από τα παραμύθια; Από τους μύθους διαρκείας. Μάλλον όλοι. Γι΄ αυτό άλλωστε σχεδόν η μισή υφήλιος έσπευσε στις σκοτεινές αίθουσες για να απολαύσει τον Τιτανικό. Δεν πήγαν ούτε για να θαυμάσουν τις υποκριτικές ικανότητες του Λεονάρντο Ντι Κάπριο, ούτε για την μαεστρία του σκηνοθέτη. Πήγαν περισσότερο για να δουν -σαν σε όνειρο- το μεγαλύτερο ναυάγιο του κόσμου, την δόξα και την συντριβή του ανθρώπου. Πήγαν για να αγγίξουν με τα μάτια έναν μύθο, έναν από τους μεγαλύτερους συλλογικούς μύθους του 20ου αιώνα.
Λίγο πριν την αυγή του νέου αιώνα, της νέας χιλιετηρίδας, οι Αυστριακοί αλλά και όλοι οι γερμανόφωνοι, γιορτάζουν τα 100 χρόνια από το θάνατο της Ελισάβετ. Θυμούνται όχι την -προφανή- δύναμή της, ούτε την δυναστεία των Αψβούργων, αλλά μάλλον την τελευταία εκπρόσωπο του ρομαντισμού, αφού μαζί μ΄ αυτή στερεύει και συμβολικά ένα υπόγειο ρεύμα που συνέδεσε τις ποιητικές ψυχές του παλιού και του νέου κόσμου. Αυτή την υπόγεια διαδρομή που τόσα μας άφησε, στο τέλος του αιώνα φαίνεται ότι οι άνθρωποι την έχουν ανάγκη όπως μια νέα θρησκεία. Διαισθάνονται την δύναμή της όπως οι Αρχαίοι τον "Aγνωστο θεό".
Αυτή την άκρως θελκτική οπτασία του προηγούμενου αιώνα, θυμηθήκαμε, και τα 100χρονα μάλλον ήταν η αφορμή για να της αφιερώσουμε πολλές από τις σελίδες του ΕΧΙΤ. Δεν θα μπορούσε να λείψει βέβαια και το Αχίλλειο κι ας έλεγε ο Λόρενς Ντάρελ ότι είναι ¨ένα τερατώδες κτίριο, περικυκλωμένο από ευτελή και φανταχτερά αγάλματα¨. Γι΄ αυτούς που ίσως καταλάβουν τον τρόπο σκέψης και ύπαρξης της Ελισάβετ θα νιώσουν ότι εκείνο που την παρακίνησε να δημιουργήσει τό εντυπωσιακό κτίριο, δεν εσυγγένευε με την ματαιοδοξία αλλά με την αναζήτηση της αληθινής της ταυτότητας, μέσα σ΄ ένα υπαρξιακό και κοινωνικό χάος. Σε λίγους μήνες ένας ακόμη αιώνας φεύγει...
 

Επιστροφή στο ΕΧΙΤ