Aνεξαρτήτως του τι άποψη έχει ο καθένας, για κάθε ένα καθηγητή του Ιονίου Πανεπιστημίου, ξεχωριστά, για το αν σιχαίνεται τις φατρίες, τις ομάδες και τις κλίκες, το αν έχει πλέον βαρεθεί τον ακαδημαϊκό ανταρτοπόλεμο που απειλεί να ανατινάξει το ίδιο το Πανεπιστήμιο, δεν μπορεί να διαφωνήσει με τον δραματικό χαρακτήρα που έχουν πάρει οι τελευταίες εξελίξεις στο ίδρυμα. Η απόφαση της διορισμένης Διοικούσας Επιτροπής για την ίδρυση νέων τμημάτων του Ι. Π. και σε άλλα νησιά του Ιονίου, δυναμιτίζει την ύπαρξη του παν/μιου. Όχι βεβαίως γιατί προχωρά σε μια αποκέντρωση (κάτι εξάλλου που όλοι ζητούν και που θεωρούν δικαίωμα των υπολοίπων νήσων), αλλά γιατί ενώ η παρουσία της τα τελευταία δύο χρόνια έχει στεφθεί από απόλυτη αποτυχία, αυτή εξακολουθεί υπό τις ευλογίες του δαιμόνιου κεφαλλονίτη υπουργού Παιδείας να ξηλώνει κάθε ελπίδα ουσιαστικής ύπαρξης του Ι. Π. Ο μέσος κερκυραίος πολίτης αδυνατώντας να παρακολουθήσει το μια επί δεκατετραετία σύρσιμο του πτώματος του Ι. Π. αντικρίζει τις νέες εξελίξεις με μειωμένα έως ελάχιστα ανακλαστικά.
Πέρα όμως από τις οικονομίστικες ή όποιες άλλες σκοπιμότητες για τις οποίες θα πρέπει να μείνει το Ι. Π. στην Κέρκυρα θα πρέπει να σκεφτούμε ότι η Κέρκυρα από την δεκαετία του ΄70 έως σήμερα αντιμετώπιζε ένα σοβαρότατο πρόβλημα: λόγω της μετανάστευσης σε πανεπιστήμια της άλλης Ελλάδας ή του εξωτερικού, της ηλικιακής ομάδας από 18 έως 28, ζούσε χωρίς ουσιαστικά νέο αίμα στις φλέβες της. Τα "καλύτερα χρόνια" της αμφισβήτησης, της δημιουργικότητας, της αναζήτησης και του έρωτα, για την Κέρκυρα ήταν ανύπαρκτα. Οι φοιτητές του Ι. Π., έστω και αυτοί οι λίγοι, γέμισαν αυτό το κενό, ανατάραξαν με τον τρόπο που μόνο αυτές οι ηλικίες μπορούν, την όψη της πόλης και την προικοδοτούν -ακόμη και εν αγνοία τους- με το φίλτρο της αιώνιας νεότητας. Αυτή την  όψη του πανεπιστημίου, την κατά τη γνώμη μου περισσότερο ενδιαφέρουσα, πρέπει να υπερασπιστούμε για μια ακόμη φορά. Αν χαθεί αυτή η μάχη, χάνουμε και τα πόδια που θα μας οδηγήσουν λίγο πιο πέρα.