Κείμενο :

 Γλυκερία 
Μπασδέκη 

Tους παρατηρώ χρόνια: Οι άνθρωποι της ζάχαρης. Αποστολείς και παραλήπτες ταυτόχρονα. Με κύβους, φακελάκια, κουταλάκια. Εναντιοφόροι πάσας πίκρας. Παντρεμένοι με τη γλύκα του ουρανίσκου τους. Χαλαροί και ευτυχείς. Υπέρτατα όντα. Ένδοξοι μέσα στο καθεστώς τους.
Χρόνια τώρα στήνω αυτί στις παραγγελίες. Σε ζαχαροπλαστεία, καφετέριες, πλατείες. Έμαθα να τους διακρίνω κατά μόνας και να τους εντοπίζω ανάμεσα στις παρέες. Απαιτούν βαρείς γλυκούς, φραπεδάκια και νες υπερενισχυμένα. Προφιτερόλ, πουτίγκες και πάσης φύσεως σιροπιαστά. Τα μάτια τους λάμπουν όταν η παραγγελία πλησιάζει. Ρουφούν ηδονικά τις πρώτες γουλιές και θρυμματίζουν με λαγνεία κάθε μπουκιά. Είναι οι άνθρωποι της ζάχαρης. Οι άνθρωποι που έχουν πολύ σοβαρούς λόγους να οικτίρουν αυτούς που δεν την αγαπούν...
Καμιά σχέση με τους οιονεί πικραμένους. Τους λιποθυμικούς, τους ημικρανικούς, τους γευσιγνώστες του τίποτα.. Αυτούς που διατάζουν σκέτους και χλομιάζουν μπροστά σε πολυώροφες τούρτες. Αυτούς που έχουν εξορίσει τη γλύκα απ΄ τη ζωή τους και πορεύονται χολωμένοι. Αυτούς που έχουν μάθει να ζουν άγευστα, ανόρεχτα, χωρίς την παραμικρή έφεση στην κραιπάλη και στο περιττό. Τους προσεκτικούς, αυτούς που αποφεύγουν τα ήδιστα και τα παράγωγά τους...
Εξασκηθείτε. Μάθετε να ξεχωρίζετε τους βαρείς γλυκούς απ΄ τους βαρείς και όχι. Oι πρώτοι δεν θα σας διαψεύσουν. Θα περάσετε ζωή ζάχαρη μαζί τους. Θα ξυπνάτε μέσα σε πελάγη μπαβαρουάζ και αμβροσίας. Θα ζήσετε τις πιο ήρεμες και τρυφερές ερωτικές στιγμές. Θα ξυπνήσει μέσα σας ο παράδεισος της παιδικής ηλικίας: της ηλικίας εκείνης που ο παράδεισος δεν ήταν τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από έναν τεράστιο πάγκο ζαχαροπλαστείου.
Οι άνθρωποι της ζάχαρης μ΄ αρέσουν. Θαυμάζω την παροιμιώδη τους ικανότητα να γλυκαίνουν τη ζωή τους, και τη ζωή αυτών που τους πλησιάζουν.Bιταλισμός και μάλιστα οιστρογόνος... O,τι πρέπει για το άνυδρο καλοκαίρι που περπατούμε. Και για το πικρό Φθινόπωρο που έρχεται πίσω μας, με αργό πλην σταθερό βηματισμό...