Τα στερητικά δεν είναι αποκλειστικότητα των στερημένων. Μάλλον στους κορεσμένους χρεώνονται. ΄Οσο πιο πολλά κατέχεις, τόσο παίρνεις στο κρανίο την ελάχιστη απώλεια, την παραμικρή αποχώρηση. Χτυπιέσαι για το τόσο δα που δεν μπορείς να έχεις πάραυτα, κι ας ξεχειλίζουν κατοχές απ΄ το σακίδιο.
 Υπάρχουν άνθρωποι που χρόνια ολόκληρα ζουν με την αγωνιώδη ζήτηση. Δεν ξεπερνούν μια δεδομένη αποχώρηση, μια μουσική που είναι φύσει αδύνατο να ξανακούσουν  παιγμένη μ΄ έναν συγκεκριμένο τρόπο σ΄ έναν συγκεκριμένο χρόνο. Άνθρωποι που δεν αποδέχονται την δυνατότητα του χρόνου να αλλάζει, να αλλοιώνει, να παραμορφώνει. Θέλουν να στήσουν το έργο ολόιδιο με την πρώτη φορά. Αδύνατον: το έργο θα μοιάζει με την πρεμιέρα, αλλά δεν θα είναι το ίδιο... Κι η πιο ταλαντούχα και διεστραμμένη σκηνοθετική ευφυία δεν θα το κατάφερνε...
   Την πρώτη Πανσέληνο αυτού του Αυγούστου την μοιράστηκα με κάποιον που δεν ήταν ποτέ φίλος μου. Ούτε και πρόκειται να γίνει. Ο παλίνδρομος (και γευσιγνώστης...) συνδαιτυμόνας μου, φερόταν λες και δεν είχε υποπέσει ποτέ στην αντίληψή του το παραμικρό τσιτάτο του Ηράκλειτου ή καμιά διατριβή περί της τέταρτης διάστασης. Απαιτούσε ο τυρρανίσκος  να του επιστραφούν δεκαετίες και περασμένα, μέχρι στα ξεχασμένα έφτασε το πείσμα του στερητικού του..΄Οπως κάθε κλασσικός υποφέρων από παρόμοια στερητικά,  μιλούσε ευφραδέστατα για πόνους και πονάκια και σουβλιές στο υπογάστριο- τον άκουγα ψιλοαπαθής ρίχνοντας κλεφτές ματιές στην Σελήνη που ήξερα πως ποτέ δεν θα γέμιζε όπως εκείνο το συγκεκριμένο βράδυ του Αυγούστου, κάπου προς το Νέο Λιμάνι...
     Αυτός ο πλανήτης είναι δύσκολος. Κανείς δεν τόλμησε να ψελλίσει το αντίθετο, όσο περίεργη αίσθηση του χιούμορ κι αν διέθετε. Μεταξύ αφόρητου, πλήξεως και θεολογικής παράκρουσης, δεν μας παίρνει για σύνδρομα, πόσο μάλλον τέτοιου ειδικού τύπου... Την βιώνουμε που την βιώνουμε την έλλειψη, μην την κάνουμε και θέμα... είναι too much για τα δεδομένα της κλεψύδρας μας... Το μέλλον είναι, ούτως η άλλως μεταφυσική, μεταξύ παρόντος και παρελθόντος, το ένα θα διαλέξουμε, δυστυχώς ή ευτυχώς... Το ρεπερτόριο του πεταλωτή, το "μια στο καρφί και μια στο πέταλο", δεν είναι πάντα φιλοσοφικά κολάσιμο. Ίσως η συμπαθής αυτή επαγγελματική κάστα,να είχε βρει το ελιξήριο του στερητικού, χωρίς να το πολυπάρει χαμπάρι... Ίσως εντέλει πίσω απ΄ το καρφί και πίσω από το πέταλο, να κρύβεται ένα, όχι υποχρεωτικά εξαίσιο, αλλά στα σίγουρα συμπαθέστατο
π α ρ ό ν...  ¨