|
Κείμενο : Γλυκερία
|
 Το τέλος του κόσμου δεν είναι τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο απ΄ το τέλος του κόσμου σου. Η συλλογή από χαρτοπετσέτες που μάζευες απ΄ το Δημοτικό και χάθηκε αιφνιδίως σε μια μετακόμιση. Αυτός που κοιμόταν δίπλα σου κάτι αιώνες και γυρίζοντας πλευρό πάει, πέταξε. Το κατοικίδιο που την έκανε για την αυλή του γείτονα ή ένα λατρεμένο τακούνι δέκα πόντων που κήρυξε ανεξαρτησία λίγο πριν το κρίσιμο πάρτι. Το τηλέφωνο που χτύπησε λάθος μέρα και ώρα και το φιλί που δόθηκε σε λάθος στόμα.  Οταν συμβεί δεν
σε σώζει κανείς. Ούτε η Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου, ούτε ο ήρωας στρατιώτης
Νέστορας Κόκαλλης. Ούτε ο κύριος Λεφάκης απ΄ το μαντείο της Καστέλας, ούτε
η Κarakitsos security. Είναι αναπόφευκτο. Οριστικό. Τελεσίδικο. Και επώδυνο.
Τουλάχιστον είναι δικό σου. Δεν μοιράζεται, δεν μεταβιβάζεται, δεν κληρονομείται.
Κάτι σαν ατομικό δικαίωμα. Ή σαν ατομική βόμβα. Ανάλογα με το πως εκλαμβάνει
κανείς την ατομικότητα...
Το τέλος του κόσμου δεν διδάσκεται στο σχολείο. Καμιά μανούλα δε σε νανουρίζει με την προοπτική του. Οι κολλητοί σου δεν μιλούν ποτέ γι΄ αυτό και κανένα ντοκιμαντέρ - μπούσουλας δεν σου ανοίγει τα μάτια. Η Πάπυρος Larousse Britannica ούτε που το΄χει ακουστά κι ο Χόρχε Λούις Μπόρχες δεν το συμπεριέλαβε στην Παγκόσμια Ιστορία της Ατιμίας. Ό,τι μάθεις, θα το μάθεις μόνος σου. Άνευ διδασκάλου. Σπάνια τη σκαπουλάρεις απ΄ το τέλος του κόσμου. Ήρωες και καθημερινοί, νοικοκυρούλες και εστεμμένοι, παράγοντες και τυχάρπαστοι, όλοι, μα όλοι, έχουν ανταλλάξει χειραψία μαζί του. Στα δέκα ή στα τριάντα τους. Στα πενήντα ή στα ογδόντα τους. Όταν έρθει κι η σειρά σου, μην πανικοβάλλεσαι. Σφύριξε αδιάφορα, άναψε τσιγάρο, κάνε ότι κοιτάς καμιά βιτρίνα. Ή όπως θα έλεγε κι ένας εξαιρετικά ψύχραιμος φίλος μου : ¨σ φ ά ξ ε τ η μ ι α τ η ν ο μ ο ρ φ ι ά, ν α π ι ε ί τ ο α ί μ α η ά λ λη... |
