ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΕΡΔΙΣΕ ΒΡΑΒΕΙΟ "ΕΜΜΥ"

Ήταν η τρίτη υποψηφιότητα και το δεύτερο βραβείο ΕΜΜΥ της GO Telecom. Το 1991 είχε προταθεί και κερδίσει το βραβείο για το ντοκιμαντέρ " Φως Έτι Λαμπρόν: Το Οικουμενικό Πατριαρχείο" και το 1994 είχε προταθεί για το ντοκιμαντέρ "Ιστορία της Ορθοδοξίας: Οι Ρίζες".

Τα βραβεία ΕΜΜΥ απενεμήθησαν από το παράρτημα Νέας Υόρκης της Ακαδημίας Τηλεοπτικών Τεχνών και Επιστημών, μετά από ψηφοφορία μεταξύ των μελών της Ακαδημίας στο Σικάγο, Φιλαδέλφεια, Μαϊάμι και Χόλυγουντ.
Παρουσιαστές των βραβείων κατά τη διάρκεια της τελετής ήταν ο Δήμαρχος Νέας Υόρκης Ρούντολφ Τζουλιάνι, η σύζυγος του κυβερνήτη Λίμπυ Πατάκι, οι αθλητές των ΝΥ Γιάνκις Τζο Ντι Μάτζιο, Τζο Τόρε και Γουέηντ Μπόγκς, οι ηθοποιοί Ντάγκλας Φέρμπανκς, Νέλ Κάρτερ, Μάντλιν Καν κ.α.

Η Εταιρεία Ελληνορθόδοξων Τηλεπικοινωνιών ιδρύθηκε το 1989 και έχει παράγει 125 προγράμματα με θρησκευτικό, εκπαιδευτικό ή πολιτιστικό περιεχόμενο. Τα προγράμματα αυτά προβάλλονται από το καλωδιακό δίκτυο ODYSSEY CHANNEL σε 35 εκατομμύρια σπίτια στις Η.Π.Α., ενώ διανέμονται και
σε τοπικούς παραγωγούς σε διάφορες πόλεις της Αμερικής. Παράλληλα διατίθενται και σε μορφή βιντεοκασέτας.

Δ.Ρ : Πώς βρέθηκες εκεί από την Κέρκυρα?
T.Π.: Όταν τελείωσα τις σπουδές μου στην Αθήνα, ήρθα στην Νέα Υόρκη για μεταπτυχιακά στο χώρο των Επικοινωνιακών Τεχνών (Communications) με ειδίκευση την παραγωγή τηλεόρασης και την διοίκηση Μ.Μ.Ε. Πήρα το μάστερ μου το 89, και επέστρεψα στην Ελλάδα πάνω κάτω την εποχή που άρχιζε η έκρηξη της ιδιωτικής τηλεόρασης. Αφού έκανα κάποιες επαφές με τα μεγάλα κανάλια, άρχισα να νοσταλγώ την Νέα Υόρκη. Είχα ήδη άδεια εργασίας και αρκετές επαφές από την περίοδο των σπουδών μου. Ήταν μια πολύ "αρπακολλατζίδικη" περίοδος στο χώρο των media στην Ελλάδα, κάτι που με απώθησε πολύ γρήγορα. Τον Γενάρη του 90, λοιπόν, αποφάσισα να επιστρέψω, αν μη τι άλλο για μερικά χρόνια τριβής, στην Μέκκα της παγκόσμιας τηλεόρασης την Νέα Υόρκη.
Το αστείο είναι ότι δύο ώρες πριν φύγω για το αεροδρόμιο μου τηλεφώνησαν από ένα από τα 2 μεγάλα κανάλια για να μου προσφέρουν δουλειά.

Δ.Ρ : Που εργάστηκες στην Αμερική;
Τ.Π : Στην αρχή, συνδυάζοντας τις σπουδές μου στην Αθήνα και τα μεταπτυχιακά της Νέας Υόρκης, εργάστηκα στην GO Telecom , ένα μικρό γραφείο παραγωγής που λειτουργεί υπό την αιγίδα της Αρχιεπισκοπής. Εκεί έγραφα και παρήγαγα ντοκιμαντέρ, εκπομπές λόγου και τηλεοπτικά περιοδικά. Χάρη σ’ αυτή τη δουλειά ταξίδεψα σ’ ολη την Αμερική αλλά και στην Ευρώπη, και ψήθηκα πολύ πιο γρήγορα απ΄ οτι θα συνέβαινε σε ένα μεγαλύτερο κανάλι ήεταιρεία παραγωγής.
Μια από τις πιο τεταμένες αλλά και ευχάριστες μου στιγμές ήταν μία ζωντανή μετάδοση από το Φανάρι προς την ΕΤ-1 και την Ευρώπη. Εκεί να δεις άγχος γιατί ήμουν ο μόνος στο συνεργείο με ελληνικό διαβατήριο αλλά κυρίως γιατί οι Τούρκοι μας ακύρωσαν το δορυφόρο τελευταία στιγμή και έπρεπε να φέρουμε φορητό uplink από το Λονδίνο. Το αποτέλεσμα ήταν θυμάμαι να τηλεφωνήσει ο Παπανδρέου από την Αθήνα για συγχαρεί το σκηνοθέτη της εκπομπής, τον καλό μου φίλο και "μέντορα" μου τον Νικ Φιούρη.

Δ.Ρ.: Τι κάνεις τώρα;
Τ.Π.: Παράλληλα ασχολήθηκα και με τις επιχειρησιακές επικοινωνίες, τηλεοπτική παραγωγή δηλαδή για μεγάλες επιχειρήσεις τύπου ΑΤΤ, Citibank, Touchdown Jacksonville κ.α. Ίσως λίγο βαρετό σαν θέμα, αλλά πάντοτε αρκετή πίεση και καλύτερη αποζημίωση!
Αυτή την περίοδο ασχολούμαι με μία παιδική εκπομπή για το εθνικό δίκτυο PBS που λέγεται Zoobilee Zoo και απευθύνεται σε ηλικίες 5-10 ετών. Το βρίσκω αξιόλογο γιατί προσφέρει κάτι άμεσο και τρυφερό σε μία εποχή που τα παιδιά βομβαρδίζονται με προγράμματα γεμάτα βία και καταναλωτισμό.
Πριν απ' αυτό είχα ασχοληθεί με μία εκπομπή με θέμα τη τζαζ μουσική, και ήρθα σε επαφή με κορυφαίους της τζαζ σαν τον Ντέιβ Μπρούμπεκ, τον Τζέρυ Μάλιγκαν αλλά και νέους καθώς και ξένους μουσικούς.
Θα έλεγα πως η επαγγελματική μου πορεία είναι συνεχής εσωτερικός πειραματισμός. Το να δουλέψεις κάπου είναι εύκολο. Το να κάνεις κάτι που να έχει αξία και για σένα αλλά, κυρίως, για το ακροατήριο σου θέλει πολύ δουλειά. Είμαι ακόμη στο ψάξιμο.

Δ.Ρ : Γιατί πήρες τα ΕΜΜΥ;
Τ.Π. : Να διευκρινίσω ότι και τα δύο ΕΜΜΥ πού πήραμε ήταν από το παράρτημα Νέας Υόρκης της Ακαδημίας Τηλεοπτικών Τεχνών των ΗΠΑ. Το επόμενο ελπίζω να είναι από το παράρτημα του Λος Aντζελες που δίνει τα παναμερικανικά βραβεία.

Δ.Ρ. : Γιατί αναφέρεσαι στον πληθυντικό;
Τ.Π : Λέω "πήραμε" "γράψαμε" και γενικά χρησιμοποιώ πληθυντικό γιατί η τηλεόραση είναι για μένα προϊόν συλλογικής δουλειάς και έμπνευσης.

Δ.Ρ.: Λοιπόν γιατί πήρατε τα ΕΜΜΥ;
T.Π.: Το πρώτο ΕΜΜΥ ήταν για το ντοκιμαντέρ "A Light Still Bright" -(Φως Έτι Λαμπρόν) με θέμα το Πατριαρχείο (ιστορία και σημερινή κατάσταση). Νομίζω το "εξωτικό" θέμα τελείως άγνωστο για τον μέσο Αμερικάνο βοήθησε για το βραβείο. Μη ξεχνάμε, βέβαια ότι τα βραβεία αυτά απονέμονται από
συναδέλφους του χώρου: σκηνοθέτες ψηφίζουν για σκηνοθέτες, σεναριογράφοι για σεναριογράφους κλπ. Οπότε αυτό με χαροποιεί πολύ περισσότερο γιατί στα μάτια τους η δουλειά μας ήταν ισότιμη με ότι άλλο καλό βγαίνει στην τηλεόραση στην Αμερική.
Το δεύτερο ήταν φέτος για τη βιογραφία του πρώην Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ιακώβου "Iakovos: A Legacy" (Όπως λέμε Bob Marley Legacy). Με τον Ιάκωβο είχα γνωριστεί μια φορά μονάχα για πέντε λεπτά. Οπότε διαμόρφωσα τη γνώμη μου με βάση το τι είπαν οι άλλοι γι' αυτόν κατά τη διάρκεια τηςσυγγραφής και παραγωγής του ντοκιμαντέρ αυτού. Παρεξηγημένη προσωπικότητα από τους Έλληνες, αλλά να δεις τι έλεγαν οι διάφορες ξένες προσωπικότητες που έδωσαν συνέντευξη. Ο Τζώρτζ Μπους π.χ. έλεγε "I love
the guy!". Φυσικά κανείς ηγέτης δεν είναι παρθένα, άλλα όσο πιο επιρροή και δύναμη έχεις τόσο πιο ηχηρά τα λάθη σου θα είναι. Αν μη τι άλλο η προσωπικότητα του και ο δημόσιος βίος του , μας έφεραν ένα βραβείο ΕΜΜΥ!!!!

Δ.Ρ.: Τι θα έκανες αν έμενες στην Ελλάδα και δεν είχες τη δυνατότητα να πάς Αμερική?
Τ.Π.: Δυστυχώς θα αναγκαζόμουν να μείνω στην Αθήνα, μία από τις πιο άσχημες και απάνθρωπες πόλεις του κόσμου (καλά, καλά ίσως μετά την Καλκούτα). Το αιώνιο πρόβλημα στην Ελλάδα, του υδροκεφαλισμού της πρωτεύουσας και της έλλειψης υποδομής της επαρχίας. Μιλάω από νοσοκομεία (βασικότατο) σε φτηνά εμπορικά κέντρα (βασικό) και σε ανεπαρκή ΜΜΕ (λιγότερο βασικό).
Για παράδειγμα στην αντίστοιχη πόλη σαν την Κέρκυρα μιας Ευρωπαϊκής χώρας ή των ΗΠΑ, θα υπήρχαν στούντιο , σταθμοί, εφημερίδες τοπικές καιδεν θα περίμενες τις Αθηναϊκές εφημερίδες για να ενημερωθείς. Για να μην πάμε παρακάτω και να μιλήσουμε για δημιουργία θέσεων εργασίας πουβοηθάνε όχι μόνο οικονομικά αλλά και σε θέμα image του χώρου.
Η άλλη μου επιλογή θα ήταν να βρω μια έρημη γωνιά του νησιού και να αφοσιωθώ αποκλειστικά στο γράψιμο, την πρώτη μου αγάπη. Φυσικά αυτό θα σήμαινε τακτικές επισκέψεις στον κο. Ποφάντη για οικονομική ενίσχυση, κάτι που το θεωρώ σύμβολο αποτυχίας, ειδικά όταν ζω ανεξάρτητος τα τελευταία 15 χρόνια!
Ένα από τα βασικότερα μαθήματα των γονιών μου ήταν αυτό: Εμείς είμαστε εδώ όποτε μας χρειάζεσαι αλλά δεν πρόκειται να αισθάνεσαι ικανοποιημένος αν δεν σταθείς στα πόδια σου μόνος σου. Οι γονείς μου, και η Κερκυραϊκή κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα και ιστορία σίγουρα, νομίζω μου άνοιξαν τους ορίζοντες πέρα από την Ελληνική πραγματικότητα.

Δ.Ρ. : Σχέδια για το μέλλον
Τ.Π.: Διακοπές στην Ελλάδα τον επόμενο μήνα για γέμισμα μπαταριών. Μετά συνέχεια στο ψάξιμο. Πολύ Ψάξιμο. Να τελειώσω το μυθιστόρημα που γράφω για τον Ιουστινιανό τον 2ο τον Ρινότμητο. Να κυνηγήσω την δυνατότητα παραγωγής ξένων ταινιών στην Ελλάδα. Να επεκταθώ στην παραγωγή παιδικώνπρογραμμάτων. Αυτά για τα επόμενα 2-3 χρόνια. Για πιο μετά δεν ξέρω. Να δούμε, θα φτιάξει καθόλου η Αθήνα με το μετρό ;