Να θυμηθούμε λίγο την εποχή που μεσουρανούσε
το paisley στην αμερικάνικη σκηνή.
Συναρπαστική εποχή : Οι Dream Syndicate, oι
Green on Red, oι Salvation Army, οι Bangles. Νιώθαμε ότι είχαμε αδέλφια.
Αναλογίσου την κακή εμπορική μουσική των μέσων 80΄s... Είχαμε μια όαση
μ΄ αυτές τις παρέες. Βγαίναμε μαζί, ηχογραφούσαμε, κάναμε συναυλίες.
Τι σχέσεις έχεις με τα μέλη αυτών των γκρουπ σήμερα; Με μερικούς πολύ στενές, όπως ας πούμε με τον Chris Cacavas εξάλλου δουλεύουμε μαζί. Η πολύ καλή μου φίλη η Kendra Smith ζει μέσα στα δάση της Καλιφόρνια. Τους αδελφούς Roback έχω να τους δω δέκα χρόνια τουλάχιστον.
Από
underground με τους Dream Syndicate ακολούθησες την πιο συμβατική οδό του
τραγουδοποιού και στη συνέχεια πάλι γκρουπ, οι Gutterball. Οι Dream
Syndicate έπρεπε να τελειώσουν με αξιοπρέπεια, επειδή ολοκλήρωσαν τον κύκλο
τους. Με ενδιαφέρει να είμαι ελεύθερος να κάνω αυτό που θέλω. Όχι για να
γίνω πλούσιος ή διάσημος αλλά γιατί γουστάρω αυτό που κάνω.
Το Days of Wine and Roses είναι ορόσημο του ροκ της δεκαετίας του ΄80. Πως σταμάτησες τον πειραματισμό για κάτι πιο απλό όπως η παραδοσιακή τραγουδοποιία; Μην το λες. Το Melting in the Dark δεν είναι παραδοσιακή τραγουδοποιία.
Το συγκεκριμένο όχι, αλλά συνολικά εγώ ως fan της μουσικής σου εκεί σε κατατάσσω. Ξέρεις δεν το δέχομαι εύκολα γιατί τη λέξη ¨τραγουδοποιός" την έχω συνδέσει με τον James Taylor ή τον Gordon Lightfoot.
To EXIT έδωσε 8,5 στα 10 στον τελευταίο
σου δίσκο. Μίλησε μου γι΄αυτόν. Αν δούμε τα προηγούμενα LP΄s, το καθένα
μπορείς να το κατατάξεις κάπου. Το ¨Fluorescent" είναι γυμνά, απλά τραγούδια.
Το ¨Melting..." είναι γκαράζ, τρας, μυστηριώδες, τρομακτικό, για να σου
δώσω ένα παράδειγμα. Όμως το ¨Sweetness and Light" είναι μια μίξη όλων
αυτών.
Κρίμα που δεν το κυκλοφόρησε σε βινύλιο
η Zero Hour. Προσωπικά δίνω μάχη υπέρ του βινυλίου και συνήθως η κυκλοφορία
του δεν είναι κερδοσκοπική αλλά αισθητική. Όμως δεν υπάρχει πλέον αγοραστικό
κοινό να το συντηρήσει, κι αυτό δυσκολεύει τα πράγματα.
Οι δίσκοι σου αντανακλούν πάντα το τι νοιώθεις; Μάλλον. Αν θέλω να κάνω κάτι το βάζω μπροστά, έστω κι αν οι άλλοι το θεωρούν παράτολμο.Όμως νομίζω είναι θέμα ανατροφής.
Ποιους σύγχρονους σου καλλιτέχνες προτιμάς; Κυρίως αυτούς που δουλεύουμε μαζί, όπως τον Cacavas, τα μέλη των Gutterball, Peter Holsaple κλπ. Ο Nick Cave είναι σπουδαίος, οι Walkabouts, οι Υο La Tengo, oι 11th Dream Day, οι Sparklhouse.
Είναι αλήθεια ότι το χτεσινό alternative είναι το σημερινό mainstream; Όχι ακριβώς. Αν λες για τους κολεγιακούς σταθμούς της Αμερικής αυτοί δεν είναι mainstream. Βέβαια, όπου παίζουν οι Yo La tengo γεμίζουν τις αίθουσες γιατί είναι ένα καλό, αποδεκτό γκρουπ, κάνουν τον έναν καλό δίσκο μετά τον άλλο, όμως δεν είναι μεγάλοι σταρ, όπως πιθανά κάποιοι νομίζουν.
Δεν επηρεάζει όμως τα τσαρτς αυτή η σκηνή; Κοίτα, στις αρχές ΄90ς όταν πρωτάκουσα Nirvana στο Τορ - 40 ήταν εκπληκτική η αίσθηση. Νόμιζε κανείς ότι είναι ανοιχτό το πεδίο για συναρπαστικούς, περιπετειώδεις δίσκους στο ραδιόφωνο. Όμως κοίτα τώρα τα τσαρτς. Πάλι τα ίδια, έστω και αν μου αρέσει η ξετσίπωτη παρουσία των Spice Girls.
Πως είδες τη νέα φολκλορική σκηνή στην Αμερική; Για κάνα δυο χρόνια ήταν έντονη μα πέρασε τώρα. Παρόλα αυτά εξακολουθούν να υπάρχουν πολύ καλά πράγματα. Ο Pat Thomas ας πούμε με τους Mushroom παίζουν πολύ κάτι ανάμεσα από ηλεκτρικό Miles Davis και Quicksilver Messenger Service. Ό,τι και να κάνεις, όλα περνάνε, Mersey beat, paisley, νέο folk, μα τα καλά μένουν. Η Barbara Manning κάνει εξαιρετικές δουλειές. Δεκαπέντε χρόνια πριν, μιλούσαμε για τη σκηνή της Αθήνας της Georgia. Σήμερα θυμόμαστε μόνο, τους R.E.M. Οι άλλοι ξεχάστηκαν.
Ποιοι τελικά βγαίνουν από την αφάνεια; Οι λιγότερο συμβατικοί, οι πιο αγνοί, αυτοί που δε φοβούνται. Όταν εμφανίστηκαν οι Pavement ήταν σαν τους Dream Syndicate, είχαν προσωπικότητα, έκαναν το κέφι τους και δε φοβήθηκαν. Κι αυτό εκτιμήθηκε.
Ποια είναι η συνεισφορά της υπόγειας αμερικάνικης σκηνής των μέσων ΄80ς στη μουσική; Κράτησε την κιθάρα ζωντανή. Πράγμα που έκαναν εκτός από τα paisley group και οι Husler Du ή οι Sonic Youth.
Τι σχέση έχεις με την βρετανική μουσική; Υπάρχουν πολλά καλά πράγματα. Μου θυμίζει την εποχή του 1982, όταν μεσουρανούσαν οι Human League και οι Heaven 17. Δεν είναι όμως ριζοσπαστικά γκρουπ τώρα όσο καλά κι αν είναι. Προτιμώ το αμερικάνικο hip - hop από το βρετανικό techno. Έχει πιο πολύ ψυχή και fun. Άκου ας πούμε Dr Dre... Wu Tang Clan.
Πες μου μερικά αγαπημένα σου LP΄s. Rolling Stones, ¨Exile on Main Street", Television ¨Marquee Moon", Big Star ¨3rd", Sly and The Family Stone ¨There΄s A Riot Going on", Richard Thompson ¨I Wanna See The Bright Lights Tonight".
Ποια είναι η σχέση σου με το ΜΤV; Ούτε θετική ούτε αρνητική. Είναι το μεγάλο μονοπώλιο, αλλά αν το δεις ιστορικά, από τον καιρό των Beatles έφτιαχναν κλιπς. Εγώ βρίσκομαι έξω από αυτό το κύκλωμα. Δεν είμαι businessman, αλλά μουσικός.
Πως σε αντιμετωπίζει το ραδιόφωνο στην Ευρώπη;
Είναι πάντα πιστό. Από Σκανδιναβία και Γερμανία μέχρι Ιταλία και Ελλάδα,
αυτά με έχουν κρατήσει. Αν έμενα στην Αμερική, κατά πάσα πιθανότητα θα
δούλευα σε μανάβικο.
Η εκτίμηση μου για την Ελλάδα αποδεικνύεται
και από τα 40 δολάρια που μόλις ξόδεψα για ρεμπέτικα CD.
Επιστροφή στο ΕΧΙΤ