Ο απόλυτος ροκ δίσκος του 1998.
Εβδομήντα λεπτά καταιγιστικού ηλεκτροακουστικού κιθαριστικού ήχου που
μοναδικά συνδυάζει το θόρυβο, το ρυθμό, την αρμονία, τη μπαλάντα το παλιό
και το νέο. Υπολείμματα των Union Carbide Productions από την εξαίσια σουηδική
σκηνή, οι Soundtrack of Our Lives οριοθετούν την πολυφασματική εικόνα του
σημερινού ροκ με επιθέσεις από όλα τα μέτωπα. Από τις οποίες εννοείται
πως δύσκολα κανείς γλυτώνει. Γιατί τελικά η ψυχή μας έχει οριστικά ξεπουληθεί
στο Μοναστηράκι του ροκ - εντ - ρολ.(10)
Το πρώτο σοκ ήρθε από το "Lolita EP". Ένα εκπληκτικό σαρανταπεντάρι
με διπλή πρώτη πλευρά, ακαταμάχητου, γοητευτικού ρομαντισμού. Ένας κριτικός
έγραψε ότι ο Anthony - ο τραγουδιστής - θα κυκλοφορεί με τη "Λολίτα" του
Ναμπόκοφ στην τσέπη. Διάνα έπεσε. Η αίσθηση του απαγορευμένου, του καταδικασμένου
έρωτα, της αμαρτίας είναι διάχυτη στο άλμπουμ. Δίσκος για τις μικρές ώρες
που ακολουθούν τα μεσάνυχτα, θέματα χωρισμού και μοναξιάς, λατρεία για
τον κινηματογράφο και αυτάρκεια στα δεσμά των αναμνήσεων. ¨Η κόλαση είναι
ο μόνος δρόμος που θα μας οδηγήσει στον παράδεισο λένε οι Jack και ανηφόριζαν
το αμαρτωλό τους μονοπάτι. (9)
Από τους ωραιότερους δίσκους φολκλορικής ποπ που κυκλοφόρησαν ποτέ,
το τρίτο LP των B&S μας ρίχνει το ονειρικό πέπλο της χαμένης παιδικής
αθωότητας και μας υπνωτίζει με τα γνωστά γλυκά φωνητικά τους και τις εύθραυστες
ενορχηστρώσεις τους. Ανέμελο, ριλαξάτο σαν ταξίδι με άμαξα σε δρόμους εξοχικούς,
χορταριασμένους. Και κάπου στη στροφή, ξεθωριασμένα φαντάσματα από έρωτες
που άφησαν τα σημάδια τους.(9)
Alvin
Young - Blood Hart: Territory (Hannibal / Hitch - Hyke)
Ήδη έθεσε σοβαρή υποψηφιότητα για τις υψηλές θέσεις της μπλουζ ιεραρχίας.
Ο Α.Υ.Η. δείχνει βαθύ σεβασμό στην παράδοση, αλλά την εμπλουτίζει με έντεχνες
προεκτάσεις των συμβατικών δρόμων της. Δεξιοτέχνης της κιθάρας, με οδηγό
την ακουστική μπλουζ ατμόσφαιρα και διασκευές παραδοσιακών τραγουδιών,απλώνεται
σε ρυθμικά ηλεκτρικά σχήματα που καταλήγουν σε κάντρι ή σκα ή στην αναζήτηση
του RY Cooder από το "Παρίσι Τέξας". Εμείς τον προτιμάμε λιτό, με την ακουστική
του κιθάρα, στοιχείο που αποτελεί και κύριο θέμα του δίσκου.(8,5)
Βάζουν μπροστά μαγικές ακουστικές κιθάρες, σιγοντάρουν με ένα ελαφρύ
ποπ - ψυχεδελικό πέπλο σε ρυθμούς χαλάρωσης και μέσα σε τέσσερις πλευρές
ξετυλίγουν μια λιγότερο λουστραρισμένη Brit - pop, όπου το ηλεκτρικό πνεύμα
υποτάσσεται στο ακουστικό παίζοντας παρ΄ όλα αυτά στο δικό του σημαντικό
ρόλο.(8,5)
Μια φωνή που ραγίζει κι ένα πιάνο που τη συνοδεύει σε μια σκηνή ακίνητη,
μελαγχολική. Πάρτε τις ανάλογες στιγμές του Elvis Costello, ανακατέψτε
τες με ακόμα μεγαλύτερη δόση από Randy Newman, προσθέστε την πιο σύγχρονη
άποψη του Elliott Smith κι έχετε ανάγλυφο τον Liam Hayes που καλύπτεται
πίσω από το όνομα Plush. Αν σας αρέσουν στίχοι όπως ¨Δεν ήξερα πως η ζωή
είναι τόσο θλιβερή" σας ταιριάζει απόλυτα.(8)
Το πολυδιάστατο των θεμάτων μόνο Deep Freeze Mice μπορεί να θυμίζει.
Ένας υποβόσκων ρυθμός από Prodigy ή άλλοτε λίγο drum n΄ bass θάβεται
από τη παντοδύναμη κυριαρχία της ΄60s ψυχεδελικής ποπ του Λονδίνου, των
Βeatles του "Revolver", τις χαμηλότονες μπαλάντες ή τη φολκ των Belle and
Sebastian. Είκοσι τραγουδάκια σε δυο πλευρές με θέματα που πηγαινοέρχονται
από την ¨Συνωμοσία της σελήνης και του ήλιου" ως ¨το νανούρισμα σε έξι
μέρη" ή ¨το φεγγαρόφως εκπέμπει μια μωβ λάμψη". Άκρως ρομαντικοί και γοητευτικοί.(9)
H μεταλλαγμένη μουσική από τον "Εξορκιστή" για μια ακόμη φορά παίρνει
το δρόμο της μέσα από τα ακριβά στούντιο για να αποκτήσει νέα μορφή -όχι
περιεχόμενο βέβαια- αν εξαιρέσουμε την απαραίτητη εμπορική συνταγή που
χάρισε στον Mike τις επιτυχίες του "Moonlight Shadow" και του "To France",
εδώ με τη φωνή της Heather Burnette στο "Man in the rain". Ο Oldfield είναι
άριστος χειριστής των μηχανημάτων, καλό γούστο έχει αλλά -απ΄ την άλλη-
δεν έχει διάθεση να απομακρυνθεί απ΄ αυτό που λέμε μέσο ακροατή. (6,5)
Πίσω στο μενού της Μουσικής | Επιστροφή στο ΕΧΙΤ |