Een winterse avond, pas zeven uur en iedereen zit reeds voor de televisie. Het is koud en donker buiten. Geen sneeuw, en toch winters. De maan geeft het beste van zichzelf, en laat een dievenweg verlichten.Het licht weerkaatst op de grote vierkante ramen van de klaslokalen en geeft de gang een spookachtig uitzicht: net of je iemands schaduw ziet meeslepen langs de muur en het plafond.Nee, plots schuift de schaduw van een openslaande deur door het plafond. Nog geen seconde later mengt zich een tafereel van grillige kleuren bij het melige maanlicht. Even voel ik het koude zweet tussen mijn vingers. Ik stop mijn handen (ook een beetje van angst) diep in mijn jaszakken, en schuif een beetje dichter bij de haag. Nee, ik mag niet gezien worden. Voorzichtig schuif ik naar de voordeur; de traphal is leeg. Oooh, schichtig duik ik wat dieper de haag in, een vreemd geluid klonk door de avond, nog nooit gehoord. Half bekomen, trekt het schouwspel op de bovenverdieping mijn aandacht: het is alsof een televisie in een donkere kamer alléén voor zichzelf speelt. Jandorie, de klas van Meester Guy, ja daar is het. Na een poos zakt mijn angst door het betoverend spel van licht in de klas. Beneveld door het schouwspel, verdwijnt mijn angst en maakt een vreemde kracht zich van mij meester. Ik laat langzaam maar zeker de haag los als veilige schuilplaats en glij mee naar de deur.
Ik duw. Ze gaat open, zonder enige weerspannigheid. Elke stap die ik zet geeft geen geluid. De trappen zuigen mij naar boven. De hal lijkt eeuwig hoog, en een lichtspel van zachte kleuren spiegelt zich tussen de trapspijlen. De grimmige kapstokjes lijken een verzameling tropische spinnen, wachtend op een nachtelijk maal. Een vergeten sjaal is als een grimmige schuilplaats in dit oerwoud.
De deur staat open, het is stil. Zodra ik echter binnen ben, word ik overstelpt door hoongelach, gebulder, gegrinnik. Ik vlucht de deur uit. Als magisch stopt het geluid op de dorpel van de deur. Een onzichtbare ruk sleurt mij naar binnen. Mijn God, hou op met dat gebulder...
Op een klein bureau staat een PC zichzelf te amuseren, alleen in het donker. Voorzichtig schuif ik me met grote ogen voor het scherm; de muis gaat vanzelf van hier naar ginder, beelden volgen mekaar op en de printer spuwt papier.
Er verschijnt een grote holle buis op het scherm, de opening keert zich naar me toe en wordt zo groot als het scherm. De muis raast vliegensvlug over het scherm, klikt en klikt en klikt; dikke bollen als glazen parels in alle kleuren van zachte nevels vervullen mijn ogen, ik draai ik draai ik draai...
Ik ben in een grote kamer, bedden boven elkaar, kleren van kinderen, groene mutsen, dikke schoenen en in een hoek een vergeten onderbroek. De deur zwaait open en nee, mijn God nee, waar ben ik nu...
Ik zie Flore, ik zie Heleen, Melissa, Truus, Lien, Sofie.
Ik zeg voorzichtig "hello", alle zes kijken ze me aan. "Hello", Truus opent de deur, "neen, er is hier niemand". Ik zwijg en kijk en luister... Kletsen, kletsen dat ze doen...
Zwoep, tuuuuuut, ik flits in één keer terug. Midden op het scherm staat er een fijn diamantje, het draait en draait niet, het zweeft voor het scherm. Net als ik het wil aanraken, wipt het naar de rechterbovenhoek en wordt een oogje, een heel klein oogje. Ik snap het al, Meester Guy heeft de website latzen op staan en net zoals in elke PC die lang lang blijft aanstaan verschijnt de PC-geest, die zoekt zoekt zoekt naar zijn bezieler.
Morgen komen we met zijn allen, alle mama's en papa's, mee piepen in jullie kamer. Het oogje knipt. Ik verdwijn de school uit. Morgen spreek ik af met alle ouders, dan komen we door jullie PC naar jullie kijken, echt waar...
naar de
homepage