In België wordt "Vole" beschouwd als het ultieme requiem voor de Waalse meisjes Julie en Mélissa (Céline droeg het ook aan hen op tijdens haar concert in Brussel op 20 juni 1996), maar in feite werd het liedje oorspronkelijk geschreven voor Céline's nicht en petekind Karine.  Karine leed aan cystic fibrosis of mucoviscidose, een erfelijke en tot dusver ongeneeslijke ziekte die voor ademhalings- en spijsverteringsproblemen zorgt.  Toen ze zestien was stierf ze na een lange lijdenstocht in de armen van Céline.  "Toen we in het ziekenhuis aankwamen, lag Karine op haar zij", vertelt Céline.  "Volgespoten met cortisone en morfine.  Opeens opende ze haar ogen.  Toen ze mij zag leek ze helemaal te ontwaken.  Ze zei: "Ik had je graag nog willen zien.  Daarom ben ik nog niet dood.  Ik was er nog niet klaar voor".  Volgens de artsen die haar behandelden, heeft Karine daadwerkelijk op me gewacht..." [foto: Karine, Céline en haar moeder; Thérèse]

In Belgium "Vole" is seen as the ultimate requiem for the walloon girls Julie and Mélissa (during her concert at Brussels on June 20, 1996 Céline even used the song to refer to their tragical death), but in fact the song was originally written as an ode to Céline's niece  and godchild Karine.  Karine suffered from cystic fibrosis, a hereditary disease causing difficulties to respiration and digestion.  Until now the disease is still incurable.  When Karine was sixteen she died in the arms of Céline after a long agony.  "When we came at the hospital, Karine was lying on her side", Céline recalls.  "She obviously was dizzy due to the morphine and other medicines they had given her.  Suddenly she opened her eyes and when she saw me she seemed to wake up completely.  She said: "I waited to see you once more.  That's why I'm not dead yet.  I wasn't ready to go."  According to the doctors that treated her Karine really had waited for me..."  [photo: Céline with patient Ingrid Bergman receiving sixty five roses]         Cystic Fibrosis in English sounds like "sixty five roses"...

Waar Céline ook ter wereld gaat om een optreden te geven, altijd maakt ze tijd in haar drukke planning om er de muco-patiënten te kunnen bezoeken...  Sinds de dood van Karine zweerde Céline zich in te zetten voor mensen met mucovisidose overal ter wereld en werd ze meter van de Canadese mucoviscidosevereniging.  Ze gaat er zelfs zover in dat ze een royaal percentage van al haar inkomsten aan de vereniging afstaat.  Ook van elke verkochte cd dus wordt een deel van de opbrengst ten voordele van cystic fibrosis overgemaakt.  Op zo'n ontmoeting met Céline bezorgt de menselijk gebleven superster de patiënten een onvergetelijke dag.  Eén moment lang vergeten dat hun leven een strijd is.  Een lief woord, een knuffel,... het hoort er allemaal bij.  Céline weet welk leed deze mensen meemaken en gunt hen een onbezorgd moment.