Céline's ouders

Céline’s moeder Thérèse Tanguay werd geboren op 20 maart 1927.  Ze groeide op in een landbouwfamilie in Gaspésie en emigreerde naar la Tuque wanneer de omstandigheden om te overleven in haar geboortestad moeilijk waren geworden.  Het toeval wou nu dat de jonge Adhémar Dion – geboren in maart 1923 – een buurjongen werd na eveneens geëmigreerd te zijn vanuit Gaspésie.  De twee konden het al gauw goed met mekaar vinden en gingen allebei gepassioneerd door muziek een instrumentaal duo vormen.  Adhémar kon goed overweg met de accordeon en Thérèse was een veelbesproken violiste.  Tussen de twee bloeide er een mooie liefde en op 20 juni 1945 besloten ze in het huwelijksbootje te stappen.  Een jaar later al werd hun eerste kind geboren - een meisje, Denise.  Daarna volgden de geboortes van de twaalf volgende kinderen elkaar op met een regelmaat.     A musical family; Thérèse playing the violin

Céline’s mother Thérèse Tanguay was born on March 20, 1927.  She grew up in a farmer family in Gaspésie and emigrated to la Tuque when the circumstances to survive at her home village had become difficult. The coincidence wanted that the young Adhémar Dion – born in March, 1923 – became a neighbour after he as well had emigrated from Gaspésie to la Tuque.     The two of them went along fine immediately and passionned by music they decided to become an instrumental duo.  Adhémar was a fine accordion player and Thérèse’s violin play was a well-spoken topic by many admirers.  A beautiful love grew between them and on June 20, 1945 they decided to marry.  One year later their first child was born – a girl, Denise.  After her the births of twelve more  children followed with a regularity.     Adhémar at the other end of the picture

Het ongeluk

Toen Céline nog erg klein was raakte ze betrokken bij een ernstig ongeval.  Het huis van de Dions die toen in de Notre-Damestraat woonden (nu: Boulevard Céline-Dion) was omsloten door twee gevaren.  Vooraan was er de autoweg en achter het huis stroomde de Assomption rivier.  Aan de overkant van de weg was er een voedingwinkel.  Het was een mooie dag.  De bloemen aan de rand van het landgoed langs de rivier begonnen net te ontluiken.  Mevrouw Dion had haar zonen Michel, Jacques en Daniel ingezet om de tuin op te ruimen, het dode gras op te rakelen, de bloementuin proper te maken en de haag te snoeien.  Céline die een maand eerder twee jaar geworden was, was aan het spelen in de zandbak met haar schopjes.  Een blonde vrouw met een kinderwagen kwam de straat ingewandeld (langs de andere kant van de weg).  Céline – die dacht dat het haar zus Denise was met haar recent geboren baby Christian – stak de straat over.  Een jongeman die met zijn wagen aan het vertrekken was van op de parking naast de voedingzaak had de kleine Céline echter niet op tijd gezien…

In de tuin hoorden de jongens de piepende banden en een schreeuw.  Ze liepen de straat op en zagen hun kleine zusje onder de auto liggen.  Michel liep naar haar toe terwijl Daniel - die het ergste vreesde – eerst nog zijn moeder van het ongeluk probeerde weg te houden.  Céline huilde.  Haar moeder nam haar op de arm.  Er was geen bloed en blijkbaar had ze ook niets gebroken, maar het kleine meisje had bloeduitstortingen over beide armen en op het hoofd.

De bestuurder van de wagen bood meneer Dion 20 CAD indien hij de politie niet zou bellen, maar hij stond erop Céline naar het Le Gardeur hospitaal te brengen.  De artsen waren bezorgd over haar symptomen: ze had overgegeven, leek verward en suf en ze huilde niet.  De internist van de afdeling spoedgevallen liet haar overbrengen naar het Montréal’s Sainte Justine kinderziekenhuis.  Michel ging mee met de ziekenwagen.

Mevrouw Dion was bezig met het eten toen Michel belde om te zeggen dat Céline een schedelfractuur had opgelopen.  Die avond ging Thérèse haar kind bezoeken dat voor het eerst de nacht zou doorbrengen ver weg van haar geliefde familie.

Die zomer werd de bestuurder van de wagen die Céline aangereden had, een zekere Jacques Picard, doodgeschoten door de Mob.  Tegen die tijd was Céline helemaal genezen.

Meer dan een kwarteeuw later, in 1996, toen Céline een familiealbum wou maken dat de slaapkamer van haar moeder in haar Palm Beach huis zou decoreren, kreeg ze via haar vader het politierapport in handen.  Een roosgekleurd blad met een ezelsoor, gedateerd 30 april 1970 vertelde het verhaal van het ongeval dat bijna haar dood was geweest.

In the garden the boys heard the squeaking tires and a scream.  They ran into the street and found their little sister lying underneath the car.  Michel went to her while Daniel – who was fearing the worst – tried to keep his mother away from the accident.  Céline was crying.  Her mother took her on the arm.  There was no blood and apparently no bones were broken, but the little girl had extravasations of blood on both arms and on her head.

The driver of the car offered Mister Dion 20 CAD if he wouldn’t call the police, but he insisted to take Céline to the Le Gardeur hospital.  The doctors were concerned with her symptoms: she had been throwing up, seemed confused and didn’t cry.  The internist of the emergencies department had her transported to the Montréal’s Sainte Justine children’s hospital.  Michel went along with the ambulance.  Mrs. Dion was just busy preparing dinner when Michel called to tell her Céline had been diagnosed with a skull fracture.  That evening Thérèse went to visit her child that would spend the night for the very first time far away from her beloved family.  That summer, the driver of the car that had hit Céline, a man named Jacques Picard, was shot dead by the Mob.  By this time, Céline had fully recovered her injuries.  More than fifteen years later, in 1996, when Céline wanted to make a family album to decorate her mother’s bedroom in her house in Palm Beach, she got hold of the police report via her father.  A pink paper with a dog-ear dated April 30, 1970 told the story of the accident that had nearly killed her.

 
Eerste optreden
Nog voor Céline goed en wel kon stappen kon ze al zingen!  Ook de andere familieleden merkten al gauw op dat Céline daar bijzonder getalenteerd in was.  Natuurlijk was zingen en muziek maken de meest evidente zaak voor de Dion clan en het is dan ook niet verwonderlijk dat Céline het voorbeeld volgde van de ouderen.

Toen Céline amper vijf jaar was zong ze tijdens de huwelijksplechtigheid van haar broer Michel.  Haar talent verbaasde het publiek.  Ondanks haar jonge leeftijd moedigden Thérèse en Adhémar Céline aan om te zingen in de Vieux Baril, de pianobar die ze uitbaatten en waar ze als familiegroep ook vaak de klanten entertainden.  Van op een tafel bracht Céline de mensen haar heerlijke stem.  Iedereen zweeg en luisterde aandachtig naar de indrukwekkende geluiden die het meisje voortbracht.

Céline: “Toen ik vijf jaar was zong ik en wist ik al dat ik op een dag zangeres zou worden.  Het was al beslist in mijn hoofd.  Op school droomde ik er steeds van.  Ik zag mezelf staan op een groot podium, zingend voor duizenden mensen”.

When Céline was barely five years old, she sang during the wedding ceremony of her brother Michel.  Her talent amazed the audience.  Despite her young age Thérèse and Adhémar encouraged Céline to sing at the Vieux Baril, the piano pub they ran in which they also entertained the customers many times as a family group.  Standing on top of a table Céline brought the people her delightful voice.  Everybody was silent and listened carefully to the impressive sounds produced by the little girl.

Says Céline: “When I was five I already sang and I knew that one day I was to become a singer.  It was already decided in my head.  In school I already dreamed of it.  I pictured myself standing on top of a great stage, singing for thousands”.
 
 
Ce n'était qu'un rêve

Het was maar een droom, maar wat voor een droom die in vervulling ging voor de Dions nadat Céline en Thérèse de cassette met het zelfgeschreven liedje erop naar de befaamde producer René Angélil hadden gestuurd.  Céline wist toen al dat ze niet langer naar school wou blijven gaan en René maakte destijds een moeilijke periode mee omdat zijn sterzanger, Ginette Reno, besloten had zijn carrière bij een andere manager voort te zetten.  Alleen een wonder kon hem er weer bovenop helpen, en dat wonder werd de stem van Céline!  Toen hij de tape beluisterde was hij zodanig onder de indruk dat hij zelfs besloot een hypotheek op zijn huis te nemen om Céline’s eerste opnames te kunnen financieren.

Door hard en nauwgezet met haar samen te werken maakte René van Céline een ster.  Steeds meer veroveringen en records volgden en Céline transformeerde aan zijn zijde van een jong, verlegen meisje tot de mooie, lieve en behoorlijk ervaren vrouw die ze vandaag is: de populairste en meest succesvolle zangeres ter wereld!

It was only a dream, but what kind of dream that came true after Céline and Thérèse had send the cassette with the self-written song to the famous producer René Angélil.  Céline already knew then that she didn’t want to go to school any longer and René was facing a difficult period at the time because his star singer, Ginette Reno, had decided to proceed his career with another manager.  Only a miracle could bring him back and that miracle became the voice of Céline!  When he listened to the tape he was so much under the impression of the voice he heard that he even decided to take a mortgage on his house to be able to finance Céline’s first recording sessions.  By working hard and accurately together with her, René made Céline a star.  Ever more conquering and records followed and at his side Céline transformed from a young, shy girl to the beautiful, sweet and pretty experienced woman she is today: the most popular and succesful singer in the world!