Na deze 5 scenes ben ik maar gestopt met de muziek van deze film te
analyseren. Ik vermoedde dat het in de rest van de film precies hetzelfde
door zou gaan (de laatste scene sie ik gedaan heb, zat ongeveer op driekwart
van de film)en toen ik de film aandachtig afkeek, om er zeker van te zijn
dat er geen onverwachtte dingen in zaten, bleek dat ook zo te zijn.
Het is in een paar regels samen te vatten hoe muziek in deze film wordt
gebruikt om het beeld aan te vullen, met name in spannende scenes (de enige
scenes die de moeite van het analyseren waard waren).
* Als voorbode van de spanning worden telkens piano-themaatjes gebruikt
die bestaan uit 4 noten, de meest voorkomende intervallen in de themaatjes
zijn grote tersen en kleine secundes. Vaak worden deze thema's begeleid
door lage, zware strijkers, die met het thema gaan dissoneren als het spannend
begint te worden.
* Als de spanning op een hoogtepunt komt, krijgen we in bijna alle
gevallen secundetrillers te horen, vaak een lage en een hoge, die al dan
niet dissoneren. Meestal blijven de trillers op dezelfde noten hangen,
soms springen zo ook met vrij grote intervallen naar andere noten.
* Een andere manier om een spanningshoogtepunt aan te geven is de instrumenten
op een hoge toon te laten spelen, in een strak staccatoritme.
* Een spannende scene wordt vaak afgerond met een lange, lage toon
die langzaam afneemt in volume. Als het einde van de scene erg emotioneel
is, kan er ook nog weleens een melancholieke melodie voorkomen met alleen
maar lange, slepende noten, gespeeld door een enkel instrument, vaak een
strijker.
* In scenes die alleen spannend of spanningsopbouwend zijn, wordt er
meestal een hoorn als soloinstrument gebruikt. Als de scene spannend en
emotioneel is, is dat een fluit. Als de scene alleen emotioneel is, gebruikt
men een piano en/of strijkers.
Samenvatting
De muziek in deze film bedient zich telkens van hetzelfde recept. Dit
werkt natuurlijk wel, de kijker weet wat hij hoort te voelen, nl spanning,
en daarom blijven deze truckjes dan ook spanning opwekken.
Als je de film één keer kijkt, is dit dus geen probleem.
Hier en daar is The Birds II best wel spannend en dat de muziek telkens
hetzelfde doet, valt niet vreselijk op. Zodra je de film echter meerdere
keren kijkt, en zeker als je daarbij speciaal op de muziek let, blijft
er geen spaan van heel. De truckjes heb je na twee scenes door en aangezien
er verder ook helemaal niets nieuws gebeurt, komen ze na 4 scenes je neusgaten
uit.
Wel leren we van deze film een heleboel dat heel bruikbaar is. Cliché's
zouden namelijk geen cliché's geworden zijn, als ze geen waarde
hadden of niet klopten of werkten. We weten nu dat dissonanten heel spanningsopwekkend
zijn, en dat een groot contrast tussen hoog en laag ook dat effect heeft.
Hoge speeltempo's passen goed bij hoog beeldtempo (veel korte shots achter
elkaar, of stomweg rennende mensen) enz enz. Alleen wisten we al die dingen
wel zo'n beetje.
Het belangrijkste wat we van deze film kunnen leren, is dan ook dat
je je film niet vol moet stoppen met alleen maar cliché's,ookal
werken ze nog zo goed. Een beetje kijker wil ook wel eens verrast worden,
en verrassend is The Birds II op geen enkel punt. De muziek is zo logisch
dat je weet wat er de eerstvolgende paar minuten met het verhaal gaat gebeuren!!
Een beetje zelfbevestiging in de vorm van 'ik wist gewoon dat dat zou gebeuren'
is altijd fijn, maar een beetje verrassing op z'n tijd is onmisbaar en
dat is nu precies wat deze film mist.