Mullah Omar, in his sublime lunacy, relished in thinking that by claiming to dream of God's prophets night and day he could perpetuate his criminal stranglehold on our people. But before his venal regime of Taliban hangmen could be overthrown by a general insurrection of the Afghan population they were toppled by their foreign creators and patrons. This, however, did not mean that the fetters of captivity were broken from the hands and feet of our nation. For the people of Afghanistan, it was "out of the frying pan, into the fire". The governance of the country went to a cabal of "Northern Alliance" criminals who surpass by far their Taliban predecessors in misogyny, parochialism and lack of any sense of honour.

In our country questions are answered with bullets, a smile is considered a crime, love must be stoned to death, freedom must be imprisoned behind veils and the hungry feed on dust and dirt. This is because the reign of terror of the infernal Khad (local KGB-created secret police) continues and the Khadi agents -now touting Korans and prayer mats- still decide the fate of the people. In this pigsty of the likes of Osama bin Laden and his Taliban and Jihadi terrorist mercenaries, not only free-thinking patriotic artists but Art itself is held in thrall by religious bigotry and are daily being brutalised and debased.

Despite innumerable bloodcurdling threats in the past from the Taliban barbarians and their Jihadi brethren, RAWA -the Revolutionary Association of Women of Afghanistan- on several occasions produced music cassettes of patriotic songs and songs of defiance dedicated to our indomitable people. We now have the great honour and pleasure of presenting our newest collection of patriotic and revolutionary songs as a small contribution to the anti-fundamentalist struggle.

We dedicate this newest collection to all fighters for democracy and social justice.

Art and Culture Committee of RAWA
October 2002

دژخيمان مزدور، زن ستيز و مافيايي تبار طالبي كه ملا عمر خان شان با شب و روز خواب ديدن پيغمبران خدا مي‌پنداشت مردم زجرديده‌ي ما را تا آخر در چنگال جنايت و جهالت و جنون خواهد فشرد، پيش از آنكه با قيام سرتاسري زن و مرد افغانستان به جزاي اعمال شان برسند، توسط آفرينندگان خارجي خود واژگون شدند. ولي اين هرگز به معني پاره شدن زنجيرها بر دست و پاي ملت اسير ما نبود زيرا كه بر جاي كله‌پز سگ نشست، قدرت به دست تبهكاران به مراتب ضدمردمي تر و بي‌ناموس تر و قومپرست تر «ائتلاف شمال» سپرده شد، ‌جنايتكاراني كه از ۱۳۷۱ تا ۱۳۷۵ آزمايش خود را داده اند و هيچكس آنان را نخواهد بخشيد.

در سرزمين ما هنوز هر پرسشي را گلوله پاسخيست، هر لبخند جرم و هر عشق را سنگسار و هر آزادي را حجاب درمان است و شكم گرسنگانش را خاك صبح و شام. زيرا در اين ماتم‌سراي سوخته با ناسور بنيادگرايي بر پيكرش، هنوز خاد جهنمي و خاديان پست و پليدش ولي با قرآن و سجاده در دست، حاكميت دارد.

هنر و هنرمندان وطندوست در اين لانه اسامه‌ها و جيره‌خواران تروريست طالبي و جهاديش كماكان با تيغ جنايتكاران ديني مواجه بوده و پامال، فاسد و ملوث مي‌شوند.

«جمعيت انقلابي زنان افغانستان» (راوا) كه در گذشته هم به رغم تهديدها و ترور و بچه‌ترسانكهاي بربرهاي طالبي و برادران جهادي شان، تعدادي كاست هاي هنري را به مردم آزاديخواه پيشكش داشته بود، اينك مجموعه‌اي ديگر از سرودهاي ميهني و انقلابي را به عنوان اداي سهمي كوچك در پيكار ضد بنيادگرايي به كليه رزمندگان راه دموكراسي و عدالت اجتماعي تقديم مي‌دارد.

کمیته فرهنگی و هنری
«جمعیت انقلابی زنان افغانستان»
سنبله ۱۳۸۱ ( اكتوبر ۲۰۰۲)