wat is de noodzaak?

wie zijn de noodzaak?

noodzaak-
nieuws

noodzaak-
opdracht

noodzaak-
projecten

noodzaak-
lijstjes

Popa Chubby speelt de blues vanuit z'n tenen

Nog geen twee weken na de Bluesroute stonden er al weer drie bluesbands in Tivoli. Blues? Jawel, en ik moest ernaartoe. De Bluesroute zelf had ik dit jaar zorgvuldig gemeden. Het uitgekauwde gedoe ben ik allang zat. Tèttèrètèrèetcetera, het hoeft niet meer voor mij. Laten we wel zijn, geen recencist is objectief, ik dus ook niet. Ik vertel het er daarom maar liever bij. Met angst en beven ging ik dus op vrijdag 2 mei naar Tivoli. Hoe lang zou ik het volhouden?

noodzaak-
gasten

noodzaak-
links

noodzaak-
dank

noodzaak-
home

Mike & the Mellotones waren al aan het spelen toen ik binnenkwam. Ze zouden moeten lijken op The Paladins, maar ik kon die gelijkenis niet ontdekken. The Paladins, die ik vijf jaar geleden in Tivoli zag, klinken veel transparanter en swingen de pan uit. Dat deden de Mellotones niet. Het geluidsvolume was zo hoog dat ik achter naar de bar vluchtte om eerst eens wat te acclimatiseren.

english
version

Lang heb ik gedacht dat wanneer het geluid van een band slecht is het vaak aan de knoppenman ligt. Steeds meer heb ik ontdekt dat in de meeste gevallen de band gewoon klote klinkt. Als muzikanten rijstebrij produceren, kun je draaien wat je wil, maar wordt het nooit wat. Zo ook bij The Mellotones.

Monster Mike Welch wist wel precies wat hij wilde en dat was te horen. Deze Amerikaanse gitarist van amper achttien jaar had een geweldige heldere sound en flitsende solo's die bijna nooit clichématig waren. Zijn begeleidingsband bestond uit drie muzikanten waarvan de slaggitarist erg bedreven was in het nadoen van een Hammondorgel. Dit was zelfs zo sterk dat ik in het begin voortdurend opzoek was naar de organist die blijkbaar ergens achter verscholen moest zitten. Maar nee, het was die ouwe hippie met z'n Stratocaster. Mike kan niet alleen geweldig gitaar spelen, maar hij heeft ook een goeie stem. Mijn vriendin vond hem zelfs af en toe op Elvis Presley lijken. Dat laatste vond ik niet, al had hij misschien wel een beetje van dat sensuele wat The King ook had.

Ondanks zijn succes maakte Welch geen arrogante indruk. Ronduit innemend was het dat hij niet eens een reservegitaar bij zich had. Dus toen er een snaar knapte kwam er een pakje snaren te voorschijn en werd er gewoon een nieuwe opgezet. Op dat moment mocht z'n sideman even in de schijnwerpers staan.
Toch, hoe prachtig dit alles ook was, ging de muziek me op een gegeven moment vervelen. Dit had vooral te maken met de nummers die veelal maar doorkabbelden met een vaste indeling van zang en gitaarwerk. Bovendien stond de flitsende techniek en het gemak waarmee hij z'n instrument bespeelde een zekere 'doorleefdheid' in de weg. Het kwam en het ging, maar het beklijfde niet.

Popa Chubby beklijfde wel. Wie deze man ooit gezien heeft, zal zich misschien ook wel hebben afgevraagd hoe je met zo'n lijf nog zo gitaar kunt spelen. Hij maakte een woeste indruk met z'n kale kop en indrukwekkende omvang met op zijn enorme buik een nauwelijks te onderscheiden Stratocastertje. Maar bij de eerste toon was het duidelijk: deze man speelt de blues vanuit z'n tenen. Met woeste gebaren beheerste hij zowel z'n gitaar als zijn begeleidingsband, die bestond uit een drummer en een broodmagere bassist. Bij elke noot die hij aansloeg, ging er een soort van siddering door hem heen: z'n ogen draaiden in het rond en z'n lijf zwiepte heen en weer. En zo ging hij van climax naar climax, die elke keer opnieuw zorgvuldig werden opgebouwd vanuit het niets. Nummers werden uitgesponnen tot lange gitaarsalvo's die soms wel vijftien minuten duurden. Maar elke noot bleef er een en het werd nooit een brij. Ja, Chubby is goed en wie van Texasblues houdt moet hem gaan zien. Maar ook voor iemand die niet van Texasblues houdt is het een beleving. Maar drie uur blues is wel wat veel, de toegiften heb ik dan ook niet meer afgewacht.


Utrecht, Tivoli, 2 mei 1997
Recensie: René de Kam
Reactie

Terug naar concert-index