|
Zuivere bluegrass, ook voor
niet-liefhebbers
In tegenstelling tot alles wat ik ooit elders heb
beweerd: wat is er nu leuker dan naar live-muziek te luisteren. Te laat, om precies te
zijn 21.15 uur, kom ik aan in Paradiso. Natuurlijk uitverkocht.
'U bent helemaal alleen gekomen?', vraagt de kaartverkoper. Je ziet hem denken: 'Weer zo'n
boerenzoon uit Bavel, die met gevaar voor eigen leven naar de grote stad Amsterdam is
gekomen om zijn bluegrass bij te houden.' 'Zeg maar dat je op mijn gastenlijst staat',
zegt de schat vol mededogen en ik mag gratis naar binnen.
Opeens begrijp ik zijn gedachten. Volledig uitverkochte zaal met tachtig Tukkers en wat
misplaatste 'stetsons'. Maar ik krijg weinig tijd voor sociaal onderzoek. Wat een
fantastische muziek, wat een leuk meisje is Alison en wat een perfecte
muzikanten. Ik heb in mijn hele leven nog niet zo'n goeie, ingespeelde band gehoord. En
dan hou ik nog niet eens van bluegrass. Je kunt een speld horen vallen, zo zuiver. Alle
nuances en instrumenten zijn volledig waarneembaar. Alison is aandoenlijk aantrekkelijk,
vooral als zij het ritme aangeeft door op haar viool te plukken. Ze is in het echt veel
leuker dan op de foto's. Er is geen drummer, maar allemaal nemen ze de ritmepartijen op
zich als de ander moet soleren. Alison speelt viool en zingt. En hoe! Heerlijk. Daarnaast
twee gitaren, waarvan een ook banjo, een mandoline en een staande bas. Alle nummers duren
slechts twee à drie minuten en zijn veelal afkomstig van de cd So long so wrong.
Ik ken er niet een, maar deze 'blind date' bevalt prima. Het enige minpuntje is dat de
bandleden iets te veel 'incrowd' met elkaar aan het babbelen zijn tussen de nummers.
Verder niets dan lof voor Alison. Dit moet eenieder van ons beslist zien. Ook al houdt u
niet van bluegrass heren!
|
|
