Ik vind het aan het eind van ieder jaar weer prachtig om een jaarlijstje te maken met de tien beste platen van dat jaar. Toch wordt het samenstellen van een bevredigend lijstje steeds moeilijker.

Vreemd eigenlijk, want ik kan het me de laatste jaren veroorloven meer platen te kopen dan pakweg twintig of tien jaar geleden. De keuze is dus ruimer geworden zou je zeggen. En dat is ook zo.

Maar van de andere kant komt het steeds minder voor dat ik echt verrast wordt door een plaat. De gevestigde waarden doen wat ze altijd deden, zonder opzienbarend te zijn (uitzonderingen daar gelaten). Nieuwe acts krijgen steeds vaker de kwalificaties 'wel leuk' of 'niet slecht'. Echt onder de indruk raak ik zelden meer van iets nieuws.

Misschien hecht ik juist daarom extra aan de platen die meer zijn dan 'wel leuk' of 'niet slecht'. En aan 'nieuw' ontdekte artiesten. Uit de afgelopen paar jaar schieten me Iris DeMent, Jimmy LaFave en Wyckham Porteous te binnen. Recente platen die meer dan een gemiddeld aantal keren in de cd-speler lagen zijn Springsteen's 'Ghost of Tom Joad', 'Wrecking ball' van Emmylou Harris, 'Do right man' van Dan Penn, 'Train-a-comin'' van Steve Earle en 'American Recordings' van Johnny Cash.

1996 leek net als het jaar daarvoor een middelmatig jaar te worden. Een aantal aardige platen, zonder echte uitschieters. Het meest gedraaid heb ik 'I feel alright' van Steve Earle, 'Look up' van Bob Neuwirth, 'Revival' van Gillian Welch, 'Colossal Head' van Los Lobos, 'Porch songs' van Cathryn Craig, 'Between five and seven' van John Gorka en de drie platen van David Munyon die later nog aan de orde komen. In december was daar echter 'Being there' van Wilco. En aan één zo'n plaat per jaar heb ik ook meer dan genoeg!

Het was wel een goed concertjaar. Buiten de in mijn jaaroverzicht genoemde concerten zag ik nog meer: Van Morrison (slappe thee), Neil Young (kan veel beter), Walkabouts (te veel strijkers), Mary Black, Janis Ian en Freek de Jonge (klef), Jackson Browne (afgoddelijk), Steve Earle (saai), Real Roots Festival (leuk maar lang), Rollin' Creek Dippers en Lynn Miles (sympathiek), 16 Horsepower (leuk voor een uurtje), The Gourds (idem), Jimmy LaFave (leuk in Tivoli, spetterend in Vredenburg), Rowwen Hèze (lijden onder hun image), Dale Watson (sympathieke macho) en Lou Ann Barton (te zat om op haar benen te staan; gelukkig konden we nog naar de film).