Vroeger (jawel...) maakte ik ieder jaar een jaarlijstje met de tien beste platen die dat jaar verschenen waren (en ook nog een paar 'bubbling under'). Alle critici deden dat en lp's die hoog in de juiste lijstjes terecht kwamen, stegen in aanzien. Mijn eigen lijstje, voorzien van een toelichting, wisselde ik uit met wat muziekvrienden. Ik kwam laatst nog wat van die lijstjes tegen. Af en toe moet je wel eens zuur glimlachen om je eigen verleden...

Al lang geleden ben ik ermee opgehouden. Als er binnen één jaar drie nieuwe cd's verschijnen die de moeite waard zijn, is er tegenwoordig volgens mij al sprake van een goed jaar. Al dat nieuwe geluid is toch niet bij te houden.

Voor deze opdracht heb ik toch de jaarlijstjes uit Muziekkrant Oor van 1996 nog eens bekeken. Niet minder dan 54 critici hebben een top-10 opgesteld. Van al de genoemde titels (en dat zijn er nogal wat en er staat wat tussen waar ik mij helemaal niets bij voor kan stellen...) heb ik er maar liefst 2 (twee) in huis: Murder ballads van Nick Cave en Being there van Wilco. Die eerste vind ik niet echt goed, dus moet Wilco de plaat en ontdekking van het jaar zijn. (Terwijl ik pas onlangs, dus in 1997, ermee kennismaakte.)

Van een paar door de critici bewierookte cd's heb ik goedwillend nog kennis genomen om ze daarna weer snel van het bandje te wissen (16 Horsepower,  R.L. Burnside, Eels). Vier titels heb ik opgenomen en nog niet gewist: Steve Earle, Johnny Cash, Walkabouts, Los Lobos. Als ik daarvan Cash over een tijdje voor een geeltje aantref, neem ik hem mee, dus dat is de tweede beste plaat.

Een blik in mijn kast leerde mij dat ik in '96 ook nog drie cd's aanschafte, die door niemand van het elitecorps der critici uitverkoren werd. Geheel terecht was dat met de misser van Neil Young, de platen van Jonathan Richman en John Gorka kregen echter bij mij aardig wat draaibeurten. Dat zijn dan waarschijnlijk nummer drie en vier en dus is er sprake van een goed jaar. Die andere 768 die de critici noemden, zijn eigenlijk ' bubbling over'.

Ik kan het allemaal niet meer bijhouden. Jarenlang kocht ik hondstrouw en ongehoord alle platen van Elvis Costello, die tenslotte vanaf zijn debuut met mij opgroeide. Nu begreep ik uit de Oor-lijstjes dat ik het verschijnen van zijn laatste plaat sowieso gemist heb. Er verschijnt ook zoveel troep, ik wil het allemaal niet meer bijhouden. Ik ben niet eeuwig jong en ik ga daar niet tegen vechten.

En waarom zou ik nog, ik heb toch niet de tijd om het allemaal rustig te beluisteren. De cd die ik in 1996 het meest hoorde was waarschijnlijk Peuterdeuntjes deel 1, want een kind van twee jaar vindt al 'nu mijn hoziekje, net heeft papa hoziekje geluisterd.' En voor je het weet gaat dat laatje van die        cd-speler en moet je opspringen om je eigen schijfje te redden. Peuterdeuntjes deel 2 is nog niet in huis, maar ik hou mijn hart vast.

Heeft het zin om aan mij te vragen een muzikale terugblik op 1996 te geven?

En toch. Ik kocht in de loop van het jaar best nog wat cd'tjes. Plaatjes die ik al jaren ken, maar waarvan blijkt dat ik ze toch nog wel eens wil horen. Omdat ik mijn verzameling vinyl opgeruimd heb ga ik dan over tot hernieuwde aanschaf op cd. Of oudere muziek die ik op één of andere manier ergens op het spoor kwam. Om uiteenlopende reden kocht ik zodoende in 1996 cd's van bijvoorbeeld Creedence (bijna weer compleet!), Bobby Bland, Blondie, Albert King, Phil Spector, Tony Joe White, Mink DeVille, Randy Newman, Johnny Cash, the Clash, Tim Hardin, Blues Brothers, John Hiatt, Elvis Costello, John Lennon, Slade en de Sex Pistols...

En toch. Ik was eigenlijk te moe, thuisblijven was makkelijker, ik wist dat ik de dag erna weer vroeg gewekt zou worden. Toch nam ik onlangs op Eerste Paasdag 's avonds de moeite om nog naar Eindhoven te gaan om in de Effenaar naar een tamelijk nieuw Amerikaans rock 'n' roll bandje te gaan kijken. Ik dacht er aan tijdens de treinreis: precies twintig jaar gelden ging ik er op mijn Puch Maxi heen om de Ramones, Jonathan Richman en de Sex Pistols te bekijken.