Hé, d'r zit een concertkaartje bij de uitnodiging. Maar who the fuck is Red Snapper? 'Jazz & TripHop, een waar genot voor oog, oor en voet' volgens de krant. Maar daar geloven we al lang niks meer van. Gewoon d'r heen maar, de koning zegene de greep.

Dus in de regen naar Tivoli. Maar zelfs dat helpt niet: Red Snapper is afgelast. Of gewoon bang voor deze recensent? Die domme pech heeft of d'r mooi onderuit komt? Verder door de regen naar de organisatie, die natuurlijk van niets weet. 'Nou dan ga je maar naar wat anders, als je maar zo snel mogelijk een stukje inlevert.' Het lijkt verdomme wel de echte eindredacteur van het cultuurkatern. De Fountains of Wayne, zou dat wat zijn? Dan haal ik de overschreden deadline nog wel. Ik heb nog geen noot van ze gehoord, maar er wordt hoog over hun debuut opgegeven. En hun liedjes zouden wel in orde zijn en daar gaat het tenslotte om (dat wisten we toch nog wel hè). Dient een recensent goed thuis te zijn in het genre en dient hij goed bekend te zijn met de artiest? Dan heeft dit geen zin. Ik kan in ieder geval geen foute songtitels noemen, want die ken ik niet. Of kan een recensent maar beter niet te veel weten om een onbevangen oordeel te kunnen vellen? Dan gaat het zo goed!

Bijna negen uur, op naar Tivoli maar weer. Helaas heb ik aan het einde van de middag flink mijn kop gestoten aan een plank. De koppijn is er niet beter op geworden tijdens het moeizame schrijven van een sollicitatiebrief. Hoe vaak zouden die echte recensenten in zo'n bui naar hun werk gaan? En ja hoor, het begint buiten te regenen. Volgende keer organiseer ik het weer zelf, want dit gaat te ver. Maar de noodzaak roept. Gaan dus. Op naar weer zo'n nieuwerwets kutbandje? Fountains of Wayne, houd je vast: ik kom eraan en ik lust jullie rauw!


Utrecht, Tivoli, 10 mei 1997
Recensie: Pluup Bataille
Reactie