De meeste live-platen zijn eigenlijk overbodig. Enerzijds is het vrijwel onmogelijk de sfeer van een concert op plaat vast te leggen. Aan de andere kant is de moderne studiotechniek zo ver ontwikkeld, dat het studiogeluid niet op het podium te evenaren is. Zo beschouwd is een live-plaat dus altijd minder dan een studioplaat én minder dan een concert. Bovendien is een live-plaat in negen van de tien gevallen niets meer dan een verzameling 'greatest hits', maar dan 'live' gespeeld. De echte liefhebber heeft het allemaal al op de studioplaten, de 'nieuweling' doet er beter aan ook deze studio-opnamen aan te schaffen.

Toch zijn er live-platen die interessant zijn, zowel voor de trouwe fan als voor de niet-ingewijde. Omdat ze iets aparts hebben. Ik heb er tien geselecteerd. Maar ook andere zijn het beluisteren waard. Ik houd niet zo van de Talking Heads, maar Stop making sense bezorgt me nog steeds kippenvel. Ook ben ik niet zo gek op reggae, maar Live! van Bob Marley & the Wailers brengt zelfs mij aan het heupwiegen. Sam Cooke's One night stand dampt en walmt. Jerry Jeff Walker's Viva Terlingua! en Viva Luckenbach! brengen je in een Texaanse dancehall op zaterdagavond. To Hell and back van The Walkabouts herinnert me aan het concert dat ik van hen zag in 1994. Hetzelfde geldt bijvoorbeeld voor Show time van Ry Cooder, Live 1975-85 van Springsteen, The Parkerilla van Graham Parker & The Rumour en Reach up and touch the sky van Southside Johnny & The Asbury Jukes.

En zo kan ik nog wel even doorgaan. Want mijn platenkast bleek veel meer live-platen te herbergen dan ik gedacht had. Goede en minder goede. De volgende tien steken er boven uit.