Bij de vorige manifestatie van de noodzaak heb ik al een aantal live-opnamen laten horen die ik als enkele van mijn favoriete beschouw, live en niet-live. Omdat ze ook echt tot mijn favorieten behoren, kan ik het niet nalaten ze nog eens op de lijst te zetten.

Wat zijn nu mijn favoriete live-opnamen? Waarop te selecteren? Mijn meest geliefde nummers zijn meestal ballades. Dan zou ik dus juist niet moeten beginnen met één van de beste live-CD's die ik voor het eerst in Maastricht hoorde en wel in Café Rembrandt tijdens de kerstviering die daar meestal in de maand augustus gevierd wordt (met ''n kaait pelske'). Keihard galmde het daar 'LUCILLE!', maar dan ook werkelijk keihard. Aanstekelijker had ik Little Richard nog nooit gehoord, in deze live-uitvoering, opgenomen in ... in het jaar ... Later toen ik de elpee thuis hoorde, begreep ik wel dat deze opname ook het best tot zijn recht komt als je hem kei- en keihard draait. Een onweerstaanbare plaat is het dan. In Café Rembrandt kwam de plaat zo ook volledig tot zijn recht. Geert Beckers is mijn getuige.

Geert en ik hadden toen (lang geleden) een memorabel weekendje in Maastricht, dat bij twee dames thuis eindigde waar we, door een communicatiemisverstand, te vroeg vertrokken waren; Geert dacht ik naar huis wilde en ik dacht dat hij naar huis wilde. Daarom vertrokken we, terwijl we eigenlijk alletwee nog wat langer hadden willen blijven.

Sowieso ook een memorabel weekend vanwege de mooie wandeling over de Sint-Pietersberg, het bezoek aan het plaatselijke kerkhof in Kanne (een Belgisch dorpje aan de ander kant van de berg), het nuttigen van een Pale Ale (spreek uit: 'Palal') in het huiskamerachtige Café 't Brökske. De maaltijd in restaurant De Schuster, waar een verveelde pianist om het andere nummer gapend en op zijn elfendertigste een sjekkie rolde, in het voor de rest zo goed als lege restaurant en meer van dat soort dingen. Een uitstekende elpee dus in ieder geval. Geen ballades dus, maar een onvermijdelijke aankoop voor iedere r&b-liefhebber.

Een andere goede 'beste' aankoop is James Brown's Live at the Appollo geweest. Een van zijn vroegste opnamen daar, in de tijd toen hij excelleerde met nummers als 'Please, please, please' en 'I love you yes I do' en 'Papa's gotta brand new bag'. Het is niet een elpee die je snel op feesten draait, maar desalniettemin ontzettend sfeervol; zo'n opname waarop muziek en zaal één lijken te zijn.

Meer nog dan bij deze opname is dat het geval bij Sam Cooke's optreden in de Harlem Square Club in het jaar 1963. Jammer dat Sam niet altijd zo zong als toen. Nu eens even niet zo glad, maar lekker rauw met tussendoor wijze raadgevingen voor de jeugd, met name over de liefde.

Gaandeweg kom ik tot de ontdekking dat dat 'rauwe' in de muziek mij steeds weer erg aanspreekt. Het mag nooit te glad worden. Daarom blijft Get yer ya-ya's out  van de Rolling Stones toch ook een van mijn grootste favorieten, juist omdat het zo rauw is en dit geval met name ook vanwege dat verdorven gitaarspel van Keith Richards. Hetzelfde geldt ook voor Nick Cave's Live Seeds, vooral (ik verval wel erg in herhaling) vanwege Cave's prachtige 'Shipsong', alhoewel dat niet bepaald een rauw nummer is.

Eigenlijk, besef ik, héb ik niet zo veel live opnamen in de kast. Nou twee nog, die wel de moeite van noemen waard zijn. Momenteel staat, bij het schrijven van dit stukje, 'Guitar man' van Elvis op, van zijn comeback-optreden na zijn (wat mij betreft) zo goed als mislukte filmcarrière. Daarna een paar lekkere medley's. Voor zover ik weet horen we Elvis hier ook voor eerst met een lekker vet blazersensemble op de achtergrond. Een lekkere elpee.

Een van de betere live-opnamen is ook die van B.B. King op het North Sea Jazz Festival ten tijde van Live Aid. Ik heb dat van de radio opgenomen toen nog niet ieder huis in Amsterdam over een kabelaansluiting beschikte. Veel geruis en onwelkom raar gefluit. Jammer, maar desalniettemin een uitstekend concert. Met name de uitvoering van 'The thrill is gone' is erg mooi op deze opname.