wat is de noodzaak?

wie zijn de noodzaak?

noodzaak-
nieuws

noodzaak-
opdracht

noodzaak-
projecten

noodzaak-
lijstjes

Gestookt moet er worden!

Toen ik de opdracht kreeg naar het concert van Beth Orton te gaan,
was ik er van overtuigd dat Beth Orton de zangeres was van Portishead. Ik wist dat mijn collega Gonnie een CD had van Portishead en vroeg deze te leen. Geen probleem; bovendien kochten Gonnie en haar vriend Wijnand ook een kaartje voor het concert zodat ik niet alleen op expeditie hoefde. Het einde van de CD heb ik niet gehaald, er zit een grens aan de hoeveelheid elektronika die ik aankan. Het hoesje heb ik wel helemaal gelezen. Tevergeefs zocht ik naar de naam Beth Orton. Als zangeres werd consequent Beth Gibbons genoemd. Hoe kan een mens zich vergissen! De volgende dag heb ik op mijn werk met het schaamrood op mijn kaken mijn vergissing aan Gonnie medegedeeld, hetgeen vanzelfsprekend de nodige hilariteit opleverde. Geen nood; ze gingen gewoon mee.

De vrouwelijke singer-songwriters doen het goed de laatste jaren. In het spoor van Melissa Etheridge volgden bijvoorbeeld Alanis Morisette, Tracy Bonham en Björk. Beth Orton past ook in dit rijtje. Er is echter één verschil: bovengenoemde dames brengen op het podium een energieke show, zowel muzikaal als visueel. Beth Orton doet hier niet aan mee; zij neemt stijfjes plaats achter de microfoon en zingt haar liedjes. Net als haar begeleiders stilletjes post vatten achter hun instrument en keurig hun noten spelen. En dat is jammer, want in de liedjes lijkt meer potentie te zitten dan er nu uitgehaald wordt.

noodzaak-
gasten

noodzaak-
links

noodzaak-
dank

noodzaak-
home

english
version

De bezetting van de begeleidingsgroep (drums, elektrische en akoestische gitaar, contrabas, toetsen, viool, cello en in sommige nummers een versterkte balalaika) was niet voor de hand liggend, maar wel veelbelovend. Het wekte de hoop dat we op een eigen geluid getracteerd zouden gaan worden. Deze hoop bleek al na een paar nummers ijdel. In plaats van afwisseling en originaliteit kregen we smakeloze muzikale eenheidsworst geserveerd. Elk nummer startte als een stoomtrein die langzaam in beweging kwam. En was de trein eenmaal op gang, was het een kwestie van genoeg kolen op het vuur gooien om de wielen aan het rollen te houden. Waarbij alle muzikanten als stoker fungeerden: tijd voor solo's was er nauwelijks, gestookt moest er worden!

Het geluid dat hierdoor ontstond deed me denken aan de Engelse folk-muziek uit de jaren zestig en zeventig. Namen als Fairport Convention en Steeleye Span gingen door mijn hoofd. Alleen wisten die groepen - ook in hun langere nummers - voldoende muzikale variatie aan te brengen om de spanning erin te houden. En ook op het podium stonden deze Engelse folkies hun mannetje c.q. vrouwtje. Bij Beth Orton gebeurt er echter vrijwel niets. Ook de op de achterwand geprojecteerde vloeistofdia's konden niet boeien. En toen Beth na ongeveer een uur eindelijk in beweging kwam en samen met de gitarist enkele danspasjes maakte, was het ook meteen gedaan. Hierna kon er nog net één toegift af, maar verder moesten we het er maar mee doen.

Deed het geluid denken aan Engelse folk, de liedjes wekten bij mij associaties op met onder anderen Patti Smith, Suzanne Vega, Joni Mitchell, Tracy Chapman en Melanie. Het repertoire bestond (voor zover verstaanbaar) voornamelijk uit romantische en poëtische liefdesliedjes, waarvan me één titel is bijgebleven: 'I wish I'd never seen the sun shine'. En die liedjes waren volgens mij best leuk, alleen werden ze verkeerd gespeeld. Ik zou Beth Orton best nog een keer willen zien, maar dan solo met akoestische gitaar of begeleid door een meer 'traditionele' rockband. En met wat meer inspiratie.


Utrecht, Tivoli, 16 april 1997
Recensie: Peer Bataille
Reactie

Terug naar concert-index