Beth Orton (26) heeft tot nu één plaat gemaakt, getiteld Trailer Park. Hoewel zij is opgekomen als een van de nieuwe sterren die de Britpop bijna wekelijks over de wereld verspreidt, is zij een buitenbeentje. Vrijwel alle Britpop-bandjes spelen ofwel gitaarmuziek of begeven zich in de dansmuziek. Zo niet Beth Orton, die zich niets van deze mode aantrekt. Op het eerste gezicht zou je iets anders vermoeden, omdat zij een nummer zingt op de beide albums van The Chemical Brothers, die op dit moment gelden als de absolute top in de dancescene.

Ondanks het feit dat een techno-artiest het grootste gedeelte van haar album heeft geproduceerd, wil zij af van het vooroordeel dat zij in de house-hoek zit. Zij schrijft songs die iets aan Joni Mitchell doen denken en haar stem lijkt op die van Rickie Lee Jones of Melanie. Dit bleek ook tijdens het concert, want wie naar de Melkweg was gekomen om eens lekker te swingen op de muziek van miss Orton, kwam bedrogen uit.

Zij kwam het podium op als een verlegen schoolmeisje met een geruit jurkje met kniekousjes en een ouderwets kapsel. Al snel werd duidelijk dat zij humor heeft en niet zo verlegen is als zij lijkt. De zaal leek erg leeg, zodat zij haar optreden begon met alle mensen die boven zaten naar beneden te roepen. Nadat al het publiek zich voor haar verzameld had werd de sfeer wat intiemer, hoewel de zaal slechts voor een kwart gevuld was. De aanwezigen werden getrakteerd op een dozijn melancholische luisterliedjes, stuk voor stuk mooie composities.

Orton werd begeleid door akoestische gitaren, een staande bas, strijkers, mandoline en keyboards. Door de grotendeels akoestisch begeleiding kwamen haar liedjes goed tot hun recht. Dankzij haar sterke composities en de afwisseling van de diverse instrumenten verveelde het optreden niet. Tussen de nummers door hield zij vaak een humoristisch praatje, ze heeft een behoorlijke portie zelfspot. Ze zegt bijvoorbeeld dat zij nu wat nieuwe nummers zal gaan spelen, hoewel dat niet zo veel zal uitmaken omdat het publiek de nummers van de cd toch ook niet kent. Bij het aankondigen van haar nieuwe single merkte ze op 'dat het niemand zou interesseren.'

Met name die nieuwe songs waren erg mooi en ingetogen. Het publiek raakte steeds enthousiaster, zodat er vele toegiften werden gegeven. Op een gegeven moment gaf zij aan dat zij naar de wc moest. Het publiek riep haar toe dat zij dat vooral moest doen en dat  wij op haar zouden blijven wachten. Tijdens het wachten bleef de band wat onwennig doorspelen, duidelijk niet gewend aan deze escapades van Beth. Na haar sanitaire stop kwam zij weer het podium op onder luid applaus. Orton genoot duidelijk  van zoveel enthousiasme.
Vanwege haar sterke composities en mooie stem kunnen wij in de toekomst nog veel van Beth Orton verwachten.


Amsterdam, Melkweg, 19 april 1997
Recensie: Andreas Vaillant
Reactie