|
Meteen meezingen met de Fountains of Wayne
Ik
heb het verleden, het heden en de toekomst van de popmuziek gezien en ze heten de Fountains of Wayne. Het gaat
om het liedje en dat hebben deze vier jongemannen uit New York goed begrepen. En
enthousiast ertegenaan natuurlijk: flink op en neer raggen, af en toe uit de bocht gieren
en tijdens het eerste nummer al feedbacken via de Vox en met de microfoonstandaard over de
snaren: het kan maar duidelijk zijn wat hier de bedoeling is. Zou u het erg vinden als uw
dochter met een Fountain of Wayne thuiskwam?
Het is ook helemaal niet zo moeilijk: een intro, een couplet, een refrein, een couplet,
een refrein, een gierend korte gitaarsolo, een brug en dan nog een keer hetzelfde couplet
en refrein. Dat is alles, moeilijker hoef je het niet te maken als je talent hebt om met
deze ingrediënten een aardig liedje te maken. De beste zijn die waarbij je meteen het
refrein mee kunt zingen. Zo worden de liedjes ook niet te lang en loop je geen risico dat
het saai wordt. Voordat je terug bent van de bar is het volgende nummer al weer begonnen.
Af en toe een wat rustiger tempo en een wat lieflijker melodie zodat je kunt laten horen
dat je ook best kunt zingen. En in zo'n nummer komen de achtergrondkoortjes altijd extra
leuk tot hun recht. Want die horen er natuurlijk ook bij: minstens een tweede stem die dat
ene regeltje meezingt, dat daarna in je kop blijft hangen. Liedjes over auto's en meisjes
liefst, schaamteloos simpel en toch romantisch is het mooist: 'The ocean is big and blue,
I wanna sink to the bottom with you...'
En waarom zou je allerlei modern instrumentarium meenemen: je kunt twee gitaren, een bas
en een drum toch niet verslaan. Zeker niet als ze samen tegelijkertijd strak en spontaan
klinken. Perfect spelen, daar gaat het toch niet om, je kunt op een basgitaar ook een heel
eind komen als je hem een groot deel van de tijd als een slaggitaar behandelt. Geeft
lekker veel power aan het geluid. Drummen bij de Fountains of Wayne moet helemaal een
genot zijn als je overtollige energie kwijt moet.
Je bent zo natuurlijk wel vrij snel door die twaalf liedjes van je eerste cd heen. De
covers ter aanvulling liggen gelukkig niet voor de hand en de titels lijken wat te zeggen
over de manier waarop de Fountains tegen het ambacht aankijken. Bijvoorbeeld bij 'They
don't write them like this anymore' van Greg Kihn. Of bij 'Can't get
it out of my head' dat , met behoud van de mooie melodie, in de gitaarmangel
effectief wordt ontdaan van alle ELO-zweverigheid. Typisch en
verantwoord Fountains of Wayne. Colin Blunstone krijgt een
aparte vermelding na 'Kiss and make up' van de Zombies. Deze jongens weten
waar ze de mosterd moeten halen, in geïmproviseerde versies van dertig seconden komen nog
wat klassiekers langs. Deze halen wel af en toe de vaart uit het optreden, en tegen het
eind lijkt het alsof de band te snel zijn kruit verschoten heeft. Maar wat geeft het, er
moet nog wat te leren overblijven en er volgt nog een energieke eindsprint in de toegift.
Ook 'The times they are a changin' wordt voortijdig afgebroken. En
terecht, want dat is natuurlijk een grove leugen als je zulke liedjes maakt. Want
eigenlijk verandert er niks bij deze pure pop voor nu-mensen. Want nu-mensen zijn er
altijd. Zoals de Who lang
geleden begreep. En de Beatles
ooit. En de Rousers, Undertones,
Ramones, Smithereens. Over tien jaar
zal iemand een recensie schrijven over een bandje met vier jonge honden die korte, simpele
en zeer genietbare liedjes maken met een kop en een staart. In de recensie neemt hij het
bovenstaande lijstje namen op, aangevuld met de Fountains of Wayne. Want die gaan het
helemaal maken. Met hun kleine symfonietjes voor de kids. Omdat je d'r zo vrolijk van
wordt. Ik wou dat ik zeventien was.
Chris Collingwood (gitaar, zang), Adam Schlesinger (bas), Jody Porter
(leadgitaar), Brian Young (drums).
Utrecht, Tivoli, 20 mei 1997
Recensie: Pluup Bataille
Reactie
Terug naar concert-index |
|
