ΑΛΦΑΒΗΤΟ
ΑΝΕΜΟΜΥΛΟΣ:
Η Ντισνεϊλαντοποίηση της Ιστορίας.
Ενας
πέτρινος, ογκωδέστατος και σε μέγεθος καστρόπυργου, ανεμόμυλος μαϊμού ολοκληρώνεται
αυτές τις ημέρες στην αρχή του λιμενοβραχίονα και απέναντι από το καφενείο
"Ναυτίλος". Οι έχοντες την ιδέα φαίνεται ότι θα είναι άκρως ευαισθητοποιημένοι
με τα της κερκυραϊκής ιστορίας, γιατί ορμώμενοι από το γεγονός ότι εκεί
πριν περίπου ενάμιση αιώνα βρισκόταν ένας ανεμόμυλος είπαν να τον ξαναφτιάξουν.
Ο μύλος δεν θα αλέθει ούτε στάρι, ούτε γέννημα, αλλά μάλλον καφέ
και άλλα αφεψήματα. Η δε φτερωτή θα κάνει αέρα στους πελάτες του
καφεμύλου. Έτσι μετά την επαναφορά ενός τμήματος της ιστορίας, ίσως θα
πρέπει να υπάρξει και συνέχεια. Να ξαναχτιστούν π.χ. η Πόρτα Ριάλα, ο Μαρκάς,
το Θέατρο, η εκκλησία της Πλατυτέρας στο μέσο της Επάνω Πλατείας και τόσα
άλλα. Στη συνέχεια και για να είμαστε ακόμη πιο αυθεντικοί, ίσως θα έπρεπε
να ντυθούμε με πεσελιά, να φορέσουμε τρίτσες, να βάλουμε βράκες, φτερά
και βενέτικα φρου - φρου. Που ξέρετε ίσως έτσι τα καταφέρουμε να φτιάξουμε
την δική μας Ντίσνεϊλαντ (η δε αύξηση του τουριστικού ρεύματος θα πρέπει
να θεωρείται δεδομένη).
ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ:
Πριν
καν λειτουργήσει το Ίδρυμα Χρονίως Πασχόντων που κατασκευάζει τα
τελευταία χρόνια ο Σεβασμιότατος μπροστά από το υπό κατασκευή Συνεδριακό
Κέντρο και δίπλα από το Μοναστήρι της Πλατυτέρας πήρε δώρο 60 τόννους νοσοκομειακού
υλικού από την πρωτοεφανιζόμενη στη χώρα μας ¨Αποστολή του Στρατιωτικού
και Νοσοκομειακού Τάγματος του Αγίου Λαζάρου της Ιερουσαλήμ".
Οι Λαζαριστές με το σχίσμα των Εκκλησιών στάθηκαν στο πλευρό της Αγίας
Έδρας, έγιναν Ιππότες και συνέβαλλαν στην κατάληψη των Αγίων Τόπων.
Ήταν υπό την προστασία των Γάλλων μοναρχών έως τη Γαλλική επανάσταση όπου
δημεύτηκε όλη τους η περιουσία.
Σήμερα ο ¨Άγιος Λάζαρος" επιλέγει - δέχεται μέλη μόνο από τα τρία χριστιανικά
δόγματα και χαίρει της προστασίας της Αγίας Έδρας.
Η έδρα των Λαζαριστών στην Ελλάδα είναι η Κέρκυρα και τα στοιχεία (χωρίς
κανένα σχόλιο) αντλήσαμε από το επίσημο όργανό τους ¨Lazarus".
ΝΕΑ ΤΜΗΜΑΤΑ:
Η συζήτηση για την αυτονόμηση του Ιονίου Πανεπιστημίου και η δημιουργία
νέων τμημάτων που θα του δώσουν μια νέα ορμή απασχολεί όλους όσους πιστεύουν
ότι το ίδρυμα αυτό είναι η σπουδαιότερη πνευματική κατάκτηση της Κέρκυρας
στον αιώνα που φεύγει. Θα πρέπει όμως όλοι όσοι ασχολούνται μαζί του να
είναι περισσότερο προσεκτικοί στο τι προτείνουν αφού οι προτάσεις τους
μπορούν να γίνουν μπούμερανγκ και να στραφούν κατά του ιδρύματος.
Σε
πια βάση θα μπορούσε να ιδρυθεί ένα πανεπιστημιακού επιπέδου τμήμα κινηματογράφου
όταν στη χώρα μας δεν υπάρχει και με τους σημερινούς όρους δεν μπορεί να
υπάρξει, κανενός είδους κινηματογραφική παραγωγή; Όταν ο μοναδικός χρηματοδότης,
που είναι το κρατικό Κέντρο Κινηματογράφου, δεν έδωσε δεκάρα για την υποστήριξη
των ανεξάρτητων παραγωγών, ενώ παράλληλα χαρίζει κάθε χρόνο εκατοντάδες
εκατομμυρίων σε δυσλεξικούς σκηνοθέτες τους οποίους αρνούνται να πάρουν
σοβαρά ούτε οι έχοντες την αίσθηση του λυκειακού χιούμορ. Αυτές οι κατά
μέσο όρο δέκα ταινίες που χρηματοδοτεί καθ΄ έτος το Κέντρο, στην συντριπτική
τους πλειοψηφία προβάλλονται αποκλειστικά και μόνο σε μια αίθουσα ενοικιασμένη
από το Κέντρο.
Για ποιο λόγο λοιπόν θα μπορούσε να ιδρυθεί μια τέτοια σχολή στην Ελλάδα,
όταν ο απόφοιτος δεν θα μπορούσε να ενταχθεί σε κανένα οργανωμένο στούντιο
ή παραγωγό αφού και τα δύο δεν υπάρχουν; Δεν θα πρέπει να μας ξεγελά η
έκρηξη των εισιτηρίων που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στις αίθουσες.
Αυτά είναι απόρροια της τεράστιας και διαπλανητικής πίεσης που ασκούν τα
αμερικάνικα στούντιο κατασκευάζοντας συλλογικούς μύθους.
Στην Ελλάδα εκτός από τη ¨Μεγάλη του Γένους Σχολή" του Λυκούργου Σταυράκου
τίποτε το ιδιαίτερο δεν έχει υπάρξει όλες αυτές τις δεκαετίες. Τα εργαστήρια,
η βιβλιογραφία αλλά και μια ταινιοθήκη είναι ανύπαρκτες. Οι δε καθηγητές
όχι μόνο δεν υπάρχουν αλλά αρκετοί από αυτούς που διδάσκουν σ΄ αυτά τα
Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών, ως επαγγελματίες είχαν καταφέρει να καταστρέψουν
αρκετές ταινίες.
Μοναδική διέξοδος για μικρές περιφερειακές χώρες είναι η γενικότερη
διαχείριση της εικόνας, που μπορεί να ξεκινά από το βίντεο και να φτάνει
στα c.d. rom.
Όσον αφορά την δημιουργία ενός φεστιβάλ κιν/φου, αυτό είχε συζητηθεί
πριν 2-3 χρόνια όταν το δημοτικό συμβούλιο συζήτησε πρόταση ιδιώτη για
την δημιουργία στο Βίδο (!) ενός ξενοδοχειακού μεγαθήριου, ενός multiplex,
μιας μαρίνας και όλων των απαραίτητων βοηθητικών χώρων...
Οι όμορφες παραλίες της Κέρκυρας, που όντως μπορεί να είναι καλύτερες
από αυτές των Καννών, όπως ισχυρίσθηκε ο καθηγητής του Ι. Π. κ. Ξανθουδάκης
σε τηλεοπτική του συνέντευξη, μόνο ως χιούμορ μπορεί να εκληφθεί, αφού
οι Κάνες όπως και τα περισσότερα μεγάλα φεστιβάλ δεν υπάρχουν για να αναπτύσσουν
την τέχνη του κιν/φου αλλά πάνω απ΄ όλα είναι μια μηχανή διαφημιστικής
προβολής των οικονομικών συμφερόντων των παραγωγών. Τα τελευταία χρόνια
δε τα πράγματα έχουν "αγριέψει" τόσο πολύ που ιστορικά φεστιβάλ όπως αυτά
του Βερολίνου ή της Βενετίας δεν είναι σε θέση να αντέξουν αυτό τον συναγωνισμό.
Το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ειδικευμένο θεματολογικά και με προϋπολογισμούς
δις όλα αυτά τα χρόνια και παρά το ότι είναι διεθνές, αμφιβάλω αν έχει
γίνει έστω και ένα ολιγόλεπτο ρεπορτάζ στο Γιουρονιούζ.
Όταν λοιπόν και παρά τις εργώδεις και πολυετείς προσπάθειες ορισμένων
από τους σοβαρότερους ανθρώπους που εμπλέκονται με τον κιν/φο στη χώρα
μας, δεν μπορέσαμε να δώσουμε μια νέα πνοή στην παραγωγή μας πως αυτό μπορεί
να γίνει κατορθωτό από ένα δεμένο χειροπόδαρα πανεπιστήμιο σε μια μικρή
επαρχιακή πόλη;
Καλό θα είναι λοιπόν, κάθε φορά που ακούγεται κάτι από ανθρώπους που
αποδεδειγμένα νοιάζονται για το μέλλον του Ι. Π. να είναι σφαιρικά και
απ΄ όλες τις πλευρές τεκμηριωμένο.
ΣΟΛΩΜΟΣ:
Στην
όχι ιδιαίτερα πλούσια εκδοτική σοδιά της χρονιάς, που είναι αφιερωμένη
στον Σολωμό, προστέθηκε ένα ακόμη βιβλίο από τον καθηγητή του Ιονίου Πανεπιστημίου
Γιώργο Ανδρειωμένο. Ο μικρός τόμος ¨Λογοτεχνικά περιοδικά της αριστεράς
και Διονύσιος Σολωμός (1924 - 1967)", (εκδόσεις ¨Συλλογές") προσθέτει
μια ψηφίδα στον τρόπο με τον οποίο προσλήφθηκε το έργο του Σολωμού από
τους νεοέλληνες και ειδικότερα από τους διανοούμενους της Αριστεράς σε
μια κρίσιμη -από πολλές απόψεις- 40ετία.
Το δίπολο: Ευρωπαϊκά Επτάνησα και Αθήνα της Ανατολής ήδη από το 1833
πήρε έντονες πολιτικές διαστάσεις με τον Αλέξανδρο Σούτσο να συμβουλεύει
τον νεαρό βασιλέα Όθωνα να απορρίψει τόσο τον Κάλβο όσο και τον Σολωμό,
αφού η γλώσσα και των δύο σε τίποτε δεν έχει σχέση με την φαναριώτικη που
προωθούσαν οι των Αθηνών διανοούμενοι. Η πολεμική αυτή που ουσιαστικά ήταν
η σύγκρουση δύο κόσμων συνεχίσθηκε και από τον πρώην μαθητή του Σολωμού
τον Σπυρίδωνα Ζαμπέλιο.
Η πρώτη μετά τον Πολυλά ουσιαστική προβολή και ανάλυση του έργου του
Σολωμού θα έρθει από τον Κωστή Παλαμά. Η αριστερά ήδη από το 1925 και μέσω
του έργου του Κώστα Βάρναλη ¨Ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική" θα ασχοληθεί επί
της ουσίας με το έργο του επτανήσιου ποιητή και θα προσπαθήσει να απομυθοποιήσει
τον Σολωμό και το έργο του με εργαλείο "την αυστηρή τήρηση των κανόνων
της αντικειμενικής έρευνας, δηλαδή τη γενική κοινωνιολογική μέθοδο...".
Ο Ανδρειωμένος αρχίζει από αυτήν ακριβώς την εποχή όταν οι αριστεροί
διανοούμενοι μέσα από τις σελίδες ορισμένων βραχύβιων περιοδικών προσπαθούν
να απαγκιστρώσουν τους ιδεολογικούς τους συντρόφους από τις δογματικές
τους θέσεις για τον Σολωμό.
Στη συνέχεια ο συγγραφέας καταγράφει την προσπάθεια του Κύπριου συγγραφέα
Θεοδόση Πιερίδη να συσχετίσει τον Σολωμό και το Μεσολόγγι με τον ...Ισπανικό
Εμφύλιο. Η συσχέτιση αυτή του Πιερίδη που σήμερα μπορεί να φαντάζει γραφικά
στρατευμένη στόχο της είχε περισσότερο την παρέμβαση και ηθική δικαίωση
των Ισπανών Δημοκρατικών παρά το Σολωμικό έργο.
Το τρίτο μέρος της έρευνας έχει και μια ιδιαίτερη συναισθηματική αξία
για τον συγγραφέα αφού μελετά τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάστηκε ο Σολωμός
από το περιοδικό ¨Επιθεώρηση Τέχνης" την διεύθυνση του οποίου είχε ο παππούς
του Γ. Ανδρειωμένου και μορφή των γραμμάτων μας, Κώστας Κουλουφάκος.
Η ¨Επιθεώρηση Τέχνης" πρωτοκυκλοφόρησε τα Χριστούγεννα του 1954 ενώ
το τελευταίο (τεύχος 146) τον Μάρτιο του 1967. Μια από τις επιδιώξεις του
περιοδικού ήταν ¨να αποτελέσει τον εκπρόσωπο της αριστεράς στο χώρο των
γραμμάτων και Τεχνών, με βάση πάντα τις αρχές του Μαρξισμού, φιλοδοξώντας
ν΄ αποτελέσει άξιο πνευματικό εκπρόσωπο της Αριστεράς και όχι ¨ανυπόληπτο
φερέφωνο". Φυσικά από το πρώτο τεύχος και σύμφωνα με τον Κουλουφάκο ¨κυκλοφόρησε
η φήμη πως εμείς που το βγάζαμε είμαστε χαφιέδες...". Η ¨Ε. Τ." στα δώδεκα
χρόνια που κυκλοφόρησε και μέσα από δεκάδες άρθρα να "στρατολογήσει" τον
Σολωμό στο πλευρό της Αριστεράς αφού έως τότε ο επτανήσιος ποιητής (και
μάλιστα ¨εθνικός") επιχειρήθηκε να χρησιμοποιηθεί ως ένα ακόμη σύμβολο
της Μεταξικής δικτατορίας.
Είναι κρίμα πάντως που στην εργασία του Ανδρειωμένου δεν περιελήφθη
και τουλάχιστον μια ανθολόγηση κειμένων, κύρια από την ¨Ε. Τ.", προκειμένου
να καταλάβει ο σημερινός αναγνώστης τον τρόπο με τον αντιμετωπίστηκε ο
Σ. από την Ελληνική Αριστερά, ¨σταλινική" και ¨αναθεωρητική".
Πολλαπλά χρήσιμή μελέτη από έναν θερμό φίλο της Κέρκυρας και των επτανησιακών
γραμμάτων.
ΤΑΞΙ:
Πριν τρία καλοκαίρια η νέα και άπειρη τότε Δευτεροβάθμια Τοπική Αυτοδιοίκηση
τοποθέτησε στην είσοδο του αεροδρομίου πινακίδες με τις ενδεικτικές τιμές
της ταρίφας που θα πρέπει να παίρνουν τα ταξί για διάφορα τουριστικά σημεία
του νησιού. Την επόμενη νύχτα οι πινακίδες εξαφανίστηκαν. Μετά από μερικές
ημέρες ξανατοποθετήθηκαν και ξαναεξαφανίστηκαν. Οι ένοχοι φυσικά δεν βρέθηκαν,
οι πινακίδες φυσικά δεν ξανατοποθετήθηκαν... STOP
YΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ ΣΟΒΑΡΟΣ:
Ποιός
είπε ότι μόνο η Αθήνα έχει τη ευκαιρία μέσω των αφισών του "Λυκαβηττού"
και των συνθημάτων των αναρχικών ομάδων να δει και κάποιο ευρηματικό σύνθημα
που ξεφεύγει από τον ξύλινο κομματικό λόγο;
Στην Κέρκυρα οι χειροποίητες αφίσες ενός ανώνυμου ευρηματικού στα συνθήματα
και πολλές φορές άκρως ουσιαστικού στο πολιτικό μήνυμα που προβάλλει,
είναι γεγονός τα τελευταία χρόνια. Θα θυμόσαστε βέβαια τις αφίσες για το
Μον Ρεπό που εξέφραζαν την ουσία του ζητήματος και που κανένας επίσημος
φορέας δεν μπορούσε να διατυπώσει μ΄ αυτή τη γλώσσα.
Ο ανώνυμος αυτός πολίτης της Κέρκυρας ξαναχτύπησε πριν από λίγες ημέρες
με δύο αφισέτες που σχολίαζαν το θέμα της "ανταλλαγής" των οικοπέδων εντός
της Παλαιόπολης. Δίπλα από την πολιτιστική tour του Σφακιανάκη τα συνθήματα
αυτά δείχνουν ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που εξακολουθούν να σκέφτονται
και να πράτουν πολιτικά δίχως να ζητούν κανένα κάλπη-κο αντάλλαγμα.
Κάτι είναι κι αυτό.
ΧΑΛΙΚΙΟΠΟΥΛΟΥ:
Η
λιμνοθάλασσα Χαλικιόπουλου χρησιμεύει ως καταφύγιο για ένα σημαντικό
αριθμό ειδών της ορνιθοπανίδας που προστατεύονται από την Ελληνική και
Κοινοτική νομοθεσία και όλη η περιοχή έχει καταγραφεί από το Ελληνικό Κέντρο
Βιοτόπων - Υγροτόπων ως υγρότοπος μεγάλης επιστημονικής και εκπαιδευτικής
αξίας και σύμφωνα με την κοινοτική οδηγία για τους οικότοπους αποτελεί
οικότοπο προτεραιότητας, αλλά και αρχαιολογικό χώρο.
Όλα αυτά όμως αποτελούν ψιλά πράγματα για τους αρμοδίους που αποφάσισαν
να αποξηράνουν ένα ακόμη τμήμα της, την μικρή λίμνη "Κόλλα" που βρίσκεται
στην πλευρά προς το Κανόνι.
Eπειδή το θέμα αυτό έχει να κάνει τόσο με την "ανάπτυξη" όσο και με
την οικολογία και την ποιότητα ζωής των ιθαγενών μήπως θα έπρεπε οι "μαχητές
της 11ης Οκτωβρίου" όσο και οι ιμπρεσάριοί τους να ασχοληθούν με το θέμα;
Όχι βέβαια με την προώθηση στις εφημερίδες της αναγκαίας χαρτομάζας ανακοινώσεων,
αλλά με την πρέπουσα σοβαρότητα και την δέουσα ελευθεροφροσύνη.
Αλλά τι λέμε τώρα...
Επιστροφή
στο ΕΧΙΤ