Διακοπές μέσω τρίτων

Δευτέρα πρωί και μέχρι το μεσημέρι, πρέπει να κλείσει η ύλη του περιοδικού, όπως πάντα τελευταίος. Υπάρχει πίεση και νευρικότητα, από την κρατική μηχανή, σχήμα λόγου, μέχρι και τον τελευταίο εργάτη. Αεροπλάνα και βαπόρια, εργοστάσια, επιχειρήσεις, νοικοκυριά, παιδιά σκυλιά, όλα σε μια αλυσιδωτή αντίδραση για να προφτάσουν. Κλείνει και το τυπογραφείο τον Αύγουστο και εγώ πρέπει να γράψω, ύστερα από τρεις ώρες στον ήλιο...
Εγώ τις διακοπές τις κάνω εδώ που μένω, την ερμηνεία της λέξης την έμαθα μέσω τρίτων, μέσω όλου αυτού του συρφετού, που τέτοιες μέρες κάθε χρόνο κατακλύζει το νησί. Πιτσιρικάς μου άρεσαν οι διακοπές των άλλων. Θυμάμαι τα κοριτσάκια από την Αθήνα που μιλούσαν διαφορετικά, φορούσαν καλλίτερα ρούχα, και μας μάθαιναν παιχνίδια που εμείς δεν γνωρίζαμε. Θυμάμαι τον Σταμάτη, που έστηνε ολόκληρη παράσταση, με χάρτινες φιγούρες. Το χωριό ζωντάνευε αυτές τις μέρες, και οι πρώτες που ερωτεύθηκα ήταν από την Αθήνα.
Είχα συνδέσει τις διακοπές με την ελευθερία, νόμιζα τέλος πάντων ότι είχα ανακαλύψει την ελευθερία, τώρα που το σκέφτομαι ήταν μια πρόχειρη εκτίμηση. Χθες ντάλα μεσημέρι με τον ήλιο σε ευθεία γραμμή πάνω από τα κεφάλια τους είδα ένα άμοιρο γκρουπ από φτωχοτουρίστες, να τους ταλαιπωρούν οι μηχανισμοί των ταξιδιωτικών γραφείων, προκειμένου να ανταποκριθούν στο πρόγραμμα ένα πρόγραμμα που στην ούγια γράφει πως θα κονομήσουμε περισσότερα από τους ανυποψίαστους που ζουν στην ψευδαίσθηση των διακοπών. Όχι αυτό δεν είναι διακοπές.
Αλλά και αυτός ο ντόπιος ο υπαλληλάκος που παίρνει τρεις και εξήντα όταν θα εισπράττει το επίδομα αδείας, φορτώνεται γυναίκα και παιδιά πεθερικά και κάνα ανιψάκι και τραβά την ανηφόρα φορτωμένος τον σταυρό, γιατί το κάνει; Μήπως νομίζει πως πάει διακοπές; Να κρυφτεί, πάει να διαχειρισθεί ένα χρόνο χωρίς τα αδιάκριτα μάτια του γείτονα και να τον παρουσιάσει όπως θέλει ικανοποιώντας μόνο την ματαιοδοξία του, τύφλα να έχει όλη αυτή η δραματική περιπέτεια όλα τα βάσανα των διακοπών.
Οι διακοπές είναι για λίγους γι΄ αυτούς που δεν σκέφτονται τι θα κάνουν το χειμώνα γι΄ αυτούς που δεν αντιμετωπίζουν με τρόμο το φθινόπωρο που θα πάνε τα παιδιά σχολείο. Που θα χρειαστούν ρούχα, βιβλία, φροντιστήρια.
Τέτοιες διακοπές να μου λείπουν. Καλλίτερα εδώ στη δουλεία στην ένταση, στον προεκλογικό πυρετό, με όλους αυτούς πάνω από το κεφάλι μου να με πιέζουν, στο σπίτι μου μακριά από την μάζα που νομίζει πως κάνει διακοπές
Τις διακοπές τις έζησα μέσω τρίτων και τις χάρηκα. Δεν είναι η ζήλια που μου βγάζει τις κακίες, είναι που όλοι αυτοί οι τρίτοι μου δυσκολεύουν την ζωή, με τρομάζουν με την μανία τους. Δεν βρίσκω να παρκάρω, πρέπει να πάω στου διαόλου τη μάνα για να κολυμπήσω, περιμένω στην ουρά στα μαγαζιά που έφεραν την άχαρη πόλη τους στο νησί. Και δεν φτάνει που δεν μπορώ να πάω στην καραϊβική πρέπει να πληρώσω και από πάνω. Συγχωρήστε με αλλά ο ήλιος ήταν πολύ δυνατός...
 
ΚΕΙΜΕΝΟ : Μάκης Αρμένης
 
 
Διαβάστε ακόμα:To τελευταίο πανηγύρι  (τεύχος Ιουλίου)
 
 
 Επιστροφή στο ΕΧΙΤ