Αν
καθ΄ όλο τον προηγούμενο αιώνα και σε σχεδόν όλα τα σημεία της χώρας η
φιλοπερίεργη αρχαιολογική σκαπάνη αποκάλυπτε τις ρίζες και την διάρκεια
του Ελληνικού πολιτισμού, στην πατρίδα του Αλκίνοου το γύρισμα της τύχης
άλλα επεφύλασσε.
Εντούτοις οι κερκυραίοι, δίχως κούρους και άλλα λαμπρά ευρήματα συνέχιζαν επί αιώνες να αποκαλούν τον τόπο αυτό Παλαιόπολη. Το ίδιο συνέβαινε έως και πριν μερικές δεκαετίες, όταν οι εργολάβοι, οι καταπατητές και η χούντα έθαψαν την ιστορία και την ομορφιά του τόπου κάτω από εκατομμύρια τόνους μπετόν, ορθώνοντας τις γνωστές πανάσχημες πολυώροφες πολυκατοικίες.
H Παλαιόπολη για τους νεότερους περιορίστηκε σε μια δασώδη περιτοιχισμένη περιοχή που οι Γλίξμπουργκ την μετονόμασαν στα τέλη του περασμένου αιώνα Μοn Repos για να σβήσουν τα ίχνη του ιστορικού τόπου και την επαφή του λαού μ΄ αυτόν. Αν και ο έκπτωτος πλέον Βασιλιάς είχε να πατήσει το πόδι του στο θερινό "του" Ανάκτορο από το 1965 η περιοχή για κάποιους, έτσι αόριστα του "άνηκε". Οι ριψοκίνδυνοι πιτσιρικάδες που όλα αυτά τα χρόνια έβρισκαν το κουράγιο και σκαρφάλωναν από την αμμουδιά του Μon Repos, εισέρχονταν σε μια παραμυθένια ζούγκλα από δάφνες και εξωτικά δέντρα και φυτά. Αν ήταν τυχεροί και δεν τους ανακάλυπταν νωρίς τα αγριόσκυλα της βασιλικής οικογένειας πλησίαζαν έως την έπαυλη που περισσότερο θύμιζε τον σκοτεινό πύργο των Aσερ παρά το κομψό δημιούργημα του Γουίτμορ.
Όλα αυτά όμως έως εκείνο το πρωινό της 4ης Οκτωβρίου του 1992 όταν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και οι κερκυραίοι μπαίνουν μέσα για να συναντηθούν με τα πολύτιμα σπαράγματα της Ιστορίας τους.
Το αφιέρωμα του ΕΧΙΤ για την ιστορία της Παλαιόπολης και του Μon Repos συνοπτικά και όσο μας επιτρεπόταν περισσότερο περιεκτικά περιγράφει και καταγράφει το χρονικό μιας περιπέτειας 2.000 χρόνων.
