Oι φίλοι μου είναι οι ομορφότεροι του κόσμου. Επίσης οι εξυπνότεροι, οι πιο χαρισματικοί και ανερμήνευτοι. Αλλιώς δεν θα ήταν φίλοι μου, σε διαφορετική περίπτωση δεν θα επιβίωναν πανηγυρικά τόσων πνιγμών, λιμών και συνωμοσιών. Αν δεν ήταν αυτοί που είναι, δεν υπήρχε τόση δα περίπτωση να βγούμε όλοι μας ζωντανοί από τις άπειρες Πανσελήνους και συγκρούσεις με νεφελώματα. Τα καλύτερα παιδιά, τα πιο της υπομονής, τα πιο αδιάφορα απέναντι στις συνέπειες του χρόνου- σπάνια πουλιά δηλαδή....
Η Λάινα τολμάει να φοράει τις δαντέλες της σε μια εποχή άκρατου μινιμαλισμού, η Βούλα παραμένει το πιο ευφυές στήθος Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων νήσων, ο Βασίλης φέρεται σαν γνήσιος άνθρωπος του 19ου αιώνα, η Μαρία δε φεύγει από το νησί της για να μην βρουν ευκαιρία οι άπιστοι κι αρπάξουν και το άλλο μισό, η άλλη Μαρία είναι πάντα η ωραιότερη μαμά του Κοτσέλα, η Καλομοίρα κυκλοφορεί τα πιο υψίσυχνα μποτάκια στο Λεκανοπέδιο, οι Παναγιώτατοι ζουν μέσα στο άχραντο σελιλόιντ, όμοιοι με νήπια τη στιγμή της ανασύρσεως τους, ο Κόνδωρ διαθέτει τις πιο ιερατικές φτερoύγες, η Γιώτα είναι μια ιστορικής σημασίας ξανθιά, η τρίτη Μαρία έχει συμπτώματα αθανασίας, η Αμαλία και η Μαρί κατοικούν μονίμως στο κόκκινο -είναι κι άλλοι, αυτούς όμως κατονομάζω, αυτή την ώρα που οι δεκαετίες μαρσάρουν στο κεφάλι μου...
Ένα καλό κείμενο ,κατά τους ειδικούς, πρέπει να έχει γενικότερο ενδιαφέρον. Να άπτεται του προσωπικού και να κρύβει και το μηνυματάκι του.
Ένα κείμενο για ν΄ αξίζει, λένε πως πρέπει να έχει πρόλογο, κυρίως θέμα και επίλογο. Σήμερα, λοιπόν, δεν είναι η τυχερή μέρα των ειδικών. Σήμερα ήθελα να μιλήσω για τους φίλους μου, να τους κατονομάσω, να τους χαρίσω μια αδέξια πιρουέτα αγάπης, ένα εγκώμιο, τέλος πάντων, με συγκεκριμένους παραλήπτες. Όταν μεγαλώσω, και γίνω διάσημη μαύρη τραγουδίστρια της soul, λέω να κάνω μια συναυλία προς τιμή τους. Με το "Don΄t smoke in bed" στη διαπασών για ξεκίνημα και πολυώροφες τούρτες να εκτοξεύονται τρελά και πρόσχαρα πριν το συγκινητικό φινάλε...