ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ
Oταν ήμουνα μικρή (λίγο πιο μεγάλη απ΄ ότι είμαι τώρα δηλαδή...), δεν υπήρχε
περίπτωση να χάσω παρέλαση. Συνήθεια, βέβαια, που διατηρώ μέχρι σήμερα.
Μαθήτριες με ανύπαρκτη κυτταρίτιδα και στήθη στην κορύφωσή τους, πρόσκοποι
με ατάσθαλη τριχοφυία, φαντάροι που θα τους ξανασυναντούσα να χορεύουν
ζεϊμπέκικο στις ταινίες του Δαμιανού, οι καλές κυρίες του Ερυθρού, ως και
κάτι ρεπλίκες - κολλητάρια του Παύλου Μελά, σε απευθείας σύνδεση με τα
Μυστικά του Βάλτου...
Oλοι να παρελάσουν μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου και στα ολοκαίνουργια
λουστρίνια μου. Oλοι να μου κλείνουν το μάτι συνωμοτικά και να μου δίνουν
ραντεβού στην επόμενη χρυσή σελίδα της ιστορίας μας....
Δεν φταίω εγώ, αν κάθε άνδρας που με περίμενε στο μέλλον, ήταν φτυστός
ο Παπαφλέσσας, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης ή ο στρατηγός Δαβάκης. Δεν φταίω
εγώ που η εφηβεία μου ήταν μια απεγνωσμένη προσπάθεια να γίνω το alter
ego της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας, της Μαντώς Μαυρογένους ή της Σοφίας Βέμπο.
Κάτι εμβατήρια και κάτι ερπύστριες, κάτι ειδικές δυνάμεις και κάτι
σημαιοφόροι, κάτι μπλε φούστες με πιέττες και κάτι άγνωστοι στρατιώτες,
ευθύνονται για τον εξακολουθητικό μέλλοντα της επιθυμίας μου να καταλήξω
πορτραίτο με δάφνες σε διάδρομο σχολικού κτιρίου όταν μεγαλώσω.... Κάτι
τέτοια και κάτι άλλα...
Σε λίγα εικοστετράωρα το σκηνικό θα επαναληφθεί. Οκτώβρης και 28η,
κι εγώ πάλι τρέχοντας να προλάβω την πιο καλή θέση δίπλα στους επισήμους.
Χωρίς τον μπαμπά και τη μαμά. Χωρίς αλογοουρά. Χωρίς σιδεράκια στα δόντια.
Με σημαιάκι, όμως, από νάιλον και τα ίδια λουστρίνια...Νούμερο υποδήματος
35: και χθες και σήμερα και αύριο. Σαν παρέλαση επ΄ άπειρον, δηλαδή...
Επιστροφή
στο ΕΧΙΤ