Tο καλοκαίρι μπορούμε να είμαστε καλοί. Η ζέστη δεν ενδείκνυται για
δολοπλοκίες, ραδιουργίες και αίματα πίσω. Κανένας δήμιος δεν ιδρώνει. Κανένας σφετεριστής δεν κυκλοφορεί με Hawaian Tropic και κάθιδρους
μασχαλιαίους. Είναι θέμα αισθητικής. Και όχι μόνο. Ο Ιούνιος, ο Ιούλιος και ο Αύγουστος κάνουν τους λύκους αρνάκια.
Άνθρωποι που τον καφέ μήνα Δεκέμβριο συντάσσουν τη λίστα θυμάτων, κατά
του Αγίου Πνεύματος το παίρνουν απόφαση: η άπιστη θα ζήσει μέχρι
την επέτειο του ΟΧΙ, τα καρφιά κάτω από τον καναπέ μπορούν να περιμένουν
μέχρι τα Πρωτοβρόχια. Καιρός για βουτιές στη θάλασσα, όχι στην πίσσα... Το καλοκαίρι μπορούμε να λέμε σ΄ αγαπώ σαν αυτόπτες μάρτυρες. Οι
θελήσεις χαλαρώνουν και τα σώματα λύνονται. Υγρά χάνονται, υγρά αντικαθίστανται.
Η Βιολογία δίνει το πιο δυνατό κροσσέ της στην Ψυχολογία. Κι η ιστορία
στην Προϊστορία. Κανείς δεν ξέρει να γράφει τις μέρες της μεγάλης ζέστης. Μόνο να
γουργουρίζει, να γρυλίζει, να συσπάται. Μόνο να διψάει, να νυστάζει, να
κοιμάται. Θυμάμαι τις καρέκλες του ΛΙΣΤΟΝ. Οι σκοτεινές φιγούρες με τις
ομπρέλες και τα μαχαίρια, αυτά τα ανελέητα βλέμματα του πάγου γύρω γύρω
απ το Καμπιέλλο ανήμερα του Αγίου, το Δεκαπενταύγουστο ρουφούν γρανίτες
και Lipton ice tea. Σέρνονται στου Ζήσιμου ικετεύοντας φραπέδες και νερά,
πολλά νερά. Γίνονται ομιλητικοί. Κοινωνικότατοι. Φιλικοί. Αφήνουν πουρμπουάρ.
Ενίοτε χαμογελούν. Είναι δεκτικοί. Ερωτεύονται. Αγκαλιάζουν. Είναι σαφώς
πιο όμορφοι. Oπως και ο σύμπαντος κόσμος. Είναι μάταιο να κλείνεις σουίτες
για την Κόλαση καλοκαιριάτικα. Θα κάνεις ακύρωση, θέλεις δε θέλεις. Υπάρχει
πάντα ο χρόνος να διατρέξεις καταιγίδες και κεραυνούς. Υπάρχει πάντα ένα
Φθινόπωρο που σου κλείνει το μάτι με νόημα από τη γωνιά. Υπάρχει πάντα
ένας Χειμώνας σκοτεινών προοπτικών. Υπάρχει πάντα μια δεύτερη ευκαιρία
για το αποτρόπαιο.... Το καλοκαίρι μπορούμε να είμαστε καλοί. Το επαναλαμβάνω. Για να
το εμπεδώσω περισσότερο εγώ, παρά οι οι πιθανοί αναγνώστες. Άλλωστε, με
τέτοιο καύσωνα η ανάγνωση ακυρώνεται. Oλοι θα πλατσουρίζουν κατά Γλυφάδα
μεριά, περιμένοντας υπομονετικά την αποχώρηση του θέρους. Περιμένοντας
να ΄ρθει η πρώτη μπόρα και να ξεπλύνει τις αποφάσεις...
Επιστροφή
στο ΕΧΙΤ