Miagolare, στα Ιταλικά, σημαίνει νιαουρίζω. Κι ήταν η πρώτη-πρώτη λέξη που σκέφτηκα δώδεκα και ένα, την ιστορική εκείνη στιγμή που το ΄99 έμπαινε με φόρα στη ζωή μου. Απωθημένα κεραμιδόγατας; Ένστικτα Σιαμέζας; Αλαζονεία Περσίδας; Ποιο ντιβάνι ψυχαναλυτή θα δώσει την σωστή απάντηση; Ποιοι επίγονοι του Λακάν θα συντρέξουν με κατανόηση την περίπτωσή μου;.. Ποιοι, ποιος και πότε;...
Το
γενέθλιο κλάμα του ΄99 με βρήκε να σκέφτομαι συνώνυμα και αντώνυμα και
περιφραστικά του ρήματος νιαουρίζω. Την ώρα που όλοι έδιναν κι έπαιρναν
τα δεδομένα φιλιά, την ώρα που βασιλόπιτες λάβαιναν την θανατηφόρο μαχαιριά,
την ώρα που στερεοφωνικά διατυμπάνιζαν υποχρεωτικές ευτυχίες ,εγώ
ήθελα να τρίψω το πόδι μου στον βελούδινο καναπέ, να απαιτήσω τρυφερά καναρίνια
για δείπνο, να με πάρουν αγκαλιά αφεντικά και να γουργουρίσω χαρμόσυνα.
Αυτό συνέβη. Ανεξέλεγκτα. Άνευ συνείδησης, συμμετοχής, σκηνοθεσίας, ή επιδιώξεως.
Όπως δηλαδή συμβαίνουν τα πιο γλυκά, τα πιο πικρά και τα πιο αναπάντεχα
στις ζωές μας. Μ΄ εμάς απέξω ή από πάνω στο ρόλο του παρατηρητή. Του καταγραφέα.
Του δαιμόνιου ρεπόρτερ. Του φωτογράφου στιγμές - στιγμές. Ο καινούργιος
σταμάτησε να κλαίει, Συνειδητοποίησε το θαύμα της γέννησής του και αποφάσισε
να ποντάρει με φόρα στις 365 ημέρες της βασιλείας του. Δεν μπορώ να ξέρω
σε τι στάση, πόζα, κίνηση βρήκε τον καθένα από μας ,την ώρα που έμπαινε.
Αδυνατώ να γνωρίζω ποια λέξη, ποιο ρήμα, ποια μετοχή υπήρχε στο κεφάλι όλων αυτών που έσβησαν τα φώτα στις δώδεκα παρά κάτι, για να τα ανάψουν στις δώδεκα και κάτι. Ποια πρόσωπα, ποιες εικόνες, ποιες μουσικές, ποια χρώματα... 1999, στην ανάσα της χιλιετίας και με το ιταλικό ρήμα miagolare απρόσμενη συνοδεία, μια μόνον ευχή μπορώ να κάνω: Να μαζέψουμε τρυφερά, προσεκτικά, γλυκά τα κομματάκια μας και να ζωντανέψουμε τις λέξεις. Τις λέξεις μας...
