Tις προάλλες έπινα ένα ποτό σε γνωστό νυχτερινό μαγαζί της Κέρκυρας. Ο κόσμος ήταν αδιανόητα πολύς, ο χώρος  ασφυκτικά μικρός αλλά διόλου φιλικός και η μουσική μετριότατη και δυνατή. Δεν άργησε να διασχίσει το μυαλό μου...

ο Νόμος του Hoffer:
Όταν οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να κάνουν αυτό που τους αρέσει, συνήθως μιμούνται ο ένας τον άλλον."

Κάπως έτσι και γω μέσα στο πλήθος των μιμητών προσπαθούσα να συγκρατήσω στα χέρια μου το ποτό που μόλις είχα προμηθευτεί από το παρακείμενο μπαρ. Είχα αφεθεί στα πλοκάμια της νύχτας από νωρίς προβλέποντας ότι το θέαμα της βραδιάς θα αναπλήρωνε τον χαμένο μου ύπνο. Η παρέα μου ήταν καταπληκτική, ένας αδερφικός φίλος. Δυστυχώς όμως κάτι θα συνέβαινε, κάτι που θα άλλαζε τη ροή της μικρής ιστορίας.
Η αλήθεια είναι ότι όταν βγαίνεις το βράδυ πάντα ελπίζεις σε κάτι καλό, σε κάτι που θα κάνει τη βραδιά καταπληκτικό σενάριο φαντασίας με πρωταγωνιστή εσένα. Βέβαια ο σεναριογράφος συνήθως δεν είναι ο καταλληλότερος και ο σκηνοθέτης που επιλέγεις μοιάζει να συμμερίζεται μόνο τις δικές του ανησυχίες χωρίς να δείχνει ίχνος επιείκειας για σένα.
Τέλος πάντων και εκείνο το βράδυ καθώς άρχιζαν να κυλούν οι τίτλοι του έργου που θα εκτυλισσόταν και που θα πρωταγωνιστούσα, επέλεξα την δικιά μου συμπρωταγωνίστρια. Ήταν μια κοπελιά άγνωστη αλλά καταπληκτική που κέντρισε το ενδιαφέρον κάμποσων, ωστόσο μου φάνηκε αρκετά προσφιλής και φιλική. Στο νου μου πάντα ηχούσε ο υπέρτατος νόμος (Νόμος του Μέρφυ) που διέπει τα πάντα:
"Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει".
Και δυστυχώς πήγε.... Η κοπελιά εξαφανίστηκε ¨εν ριπή οφθαλμού΄΄ από μπροστά μου λόγω χωροταξικών ατελειών του μαγαζιού και βρέθηκα προ τετελεσμένων γεγονότων. Πήρα κουράγιο αφού η νύχτα βρισκόταν ακόμα στην αρχή της και γύρισα το φίλμ και πάλι από την αρχή προσπαθώντας να βρω αντικαταστάτρια. Η μοίρα όμως μου επιφύλασε άσχημο παιχνίδι μιας και δεν άργησε να επιβεβαιωθεί η αρχή του Ruby:

"Η πιθανότητα να συναντήσεις κάποιον που ξέρεις, αυξάνει όταν είσαι με κάποιον που δεν θέλεις να σε δει μαζί του."

 Έτσι από θύτης έγινα θύμα στα καλά καθούμενα, το έργο έγινε θρίλερ με απρόβλεπτες συνέπειες. Ο ¨μανιακός δολοφόνος με το πριόνι΄΄ με κυνηγούσε σε σημεία που δεν κατάφερνα να ξεφύγω και χρειαζόταν τρομερή προσπάθεια και η επιστράτευση διαφό-ρων ειδικών εφέ για να καταφέρω να διαφύγω. Τελικά μετά από κάμποσες περιπλανήσεις και μια επίσκεψη στην τουαλέτα (για μερικές διορθώσεις στο styling), το φίλμ άρχισε να μετασχηματίζεται σε μελοδραματικό σήριαλ (τύπου Λάμψη) και τέλος σε κουλτουριάρικο ντοκυμαντέρ - περιπλάνηση. Άρχισε να στριφογυρίζει στο μυαλό μου ο νόμος του Parker:

¨Η ομορφιά είναι μόνο επιφανειακή αλλά η ασχήμια έχει βάθος."

Οι διάλογοι εξελίχθηκαν σε αποστομωτική ήττα μιας και δεν μπορούσα να συγκεντρώσω τα πυρά μου. Ο σεναριογράφος δεν ήταν μαζί μου και ο φίλος μου με είχε αφήσει στο έλεος των πράξεών μου. Ήμουν γι΄ αυτόν το καλύτερο θέαμα έτσι απροστάτευτος στα δίκτυα τη μαφίας. Προσπάθησα να διαφύγω και για κάποια δεύτερα ένοιωσα ελεύθερος. Ατένισα το περιβάλλον και στόχευσα για ακόμα μια φορά. Ο τόπος ήταν γεμάτος γυ-ναίκες που ψάχναν για το κατάλληλο σενάριο.

Συλλογισμός του Colvard:
"Οι πιθανότητες να συμβεί ή να μη συμβεί κάτι είναι πάντα 50%."

Το παράλογο σχόλιο του Colvard:
¨Το παραπάνω είναι ιδιαιτέρως αληθές όταν αφορά γυναίκες."

Το σχόλιο του Grelb για τον συλλογισμό
του Colvard:
"Οι πιθανότητες, εντούτοις είναι 90% εναντίον σου"

Το σχόλιο του Παργινού, στο σχόλιο του Grelb, για τον συλλογισμό του Colvard:
¨Βράστα Χαράλαμπε..."

 Ο αγώνας ήταν άνισος. Γυναικεία κορμιά τριγύρω, μουσική σε τρομερές δόσεις ντεσιμπέλ, αποπνικτική ατμόσφαιρα γεμάτη κάπνα και γω στο στόχαστρο παγιδευμένος. Ο φίλος, μανιακός λάτρης πιπινιών, είχε ήδη με κάτι να ασχοληθεί. Εγώ παρέμενα παγιδευμένος. Η μόνη λύση ήταν η διαφυγή, αλλά δεν μου έκανε η καρδιά να αποχωρήσω...

Τέταρτος νόμος του Faber:
"Η ανάγκη είναι η μητέρα των άσχημων σεξουαλικών συντρόφων."

 Δεν ήμουν διατεθημένος να ενδώσω, αλλά πέρασε από το μυαλό μου ακόμα και αυτό. Ένα παράξενο βλέμμα πλανήθηκε και το τσάκωσα. Ήταν από δίπλα. Σύναψα σχέση. Πιπίνι ακατέργαστο. Καλή επιλογή αλλά άσχημο timing. Η φίλη από την παρέα συνέχιζε να με πολιορκεί. Ήταν πεπεισμένη πως με είχε κερδίσει και γω πως την είχα ξεχάσει, πως είχα απέναντί μου το πιπίνι που με το βλέμμα του με κέντρισε. Ουτοπία...
Μια σιλουέτα ξεπρόβαλε από την άλλη μεριά. Δεν είχα θέα, είχε ο κολλητός μου (Νόμος του Μέρφυ). Εντυπωσιακό σώμα, αισθησιακή φωνή. Με ζογκλερική ενέργεια άξια παραδειγματισμού καταφέρνω και ανακαλύπτω πρόσωπο και χαρακτηριστικά που δεν είχα τη δυνατότητα να αντιληφθώ πριν και αμέσως έρχεται στο νου μου η σκέψη του Gillenson:

"Ποτέ μην ενθουσιάζεσαι από το πως δείχνει ο άλλος από πίσω."

Αλλαγή πλεύσης και πορεία 30 μοίρες δυτικά. Παραγγέλνω άλλο ένα ποτό. Το προηγούμενο δεν κατάφερα να το συγκρατήσω. Μούσκεψε τα ρούχα και τα παπούτσια μου. Ουίσκι με σόδα παρακαλώ... Ο φίλος έχει ήδη φθάσει σε ενδιαφέροντα στάδια προσέγγισης. Κάτι μου λέει πως το δικό του έργο θα είναι ακατάλληλο. Θα του ζητήσω  μια περίληψη αύριο. Εμένα παραμένει ακόμα μια παρωδία. Το ουίσκι προσπαθεί να απαλύνει την περίσταση. Μερικά σφηνάκια επιταχύνουν τις διαδικασίες. Αρχίζουν τα ελληνάδικα. Κορμιά λυγίζουν, περίτεχνες ενέργειες, χανούμικα αποθυμένα. Θά ΄ θελα να΄ μουνα πασάς. "Ζήτω η Ελλάς"... ήθελα να ήξερα τι θα σκεφτόταν ο Αθανάσιος Διάκος αν ζούσε σήμερα βλέποντας και ακούγοντας αυτά που τώρα απολαμβάνω... Η νύχτα έχει ήδη διανύσει μεγάλη απόσταση. Η οπτασία που βλέπω μπροστά μου στην αρχή θολή αργότερα καθαρότερη, είναι η δικά μου ευκαιρία στην νύχτα των περιπλανήσεων. Αλλάζω σεναριογράφο, προς το παρόν ο σκηνοθέτης δεν μου φταίει. Βρέθηκε συμπρωταγωνίστρια και δεν καταλαβαίνω τίποτα.
Να αρχίσουν να πέφτουν οι τίτλοι....
 

Επιστροφή στο ΕΧΙΤ