|
|
|
Op vrijdag gingen we onmiddellijk na het middagmaal naar de bushalte. Een PTT-bus kwam ons daar ophalen om ons een stuk hogerop, richting Chandolin, te brengen. De meester kon niet meegaan wegens ziekte; coördinator Jos verving hem.De bus zette ons af aan de zetellift "Rotzé". Die bracht ons nòg hoger. We mochten er met twee inzitten. Toen we boven waren, moesten we langs de kant lopen, want er was daar een skipiste. Na een tijdje zagen we de stuwdam van het "Lac Noir". Wat groot is zoiets!
Daarna kwam er een korte, maar steile afdaling. Met de hele groep op één lange rij staken we een brede skipiste over. We zijn er allemaal heelhuids over geraakt!
We bleven maar dalen en dalen. Af en toe kwam er een skiër of een sleeër voorbij. Op een bepaald stuk van het pad mochten we zakkenglijden. In het begin lukte dat niet zo goed, maar na een tijdje was de sneeuw hard en lukte het al veel beter. We kregen er ook ons vieruurtje. Heel wat bekijks had een vrouw die een slee liet trekken door een groot aantal huskie-honden. Dan zetten we onze wandeling verder.
We kwamen aan de boomgrens (2200 m) : we passeerden wonderlijk gevormde arvedennen, want enkel die kunnen het op deze hoogte uithouden. Wat lager liepen we door een prachtig bos, waar vooral lorken groeiden.
Zo bereikten we tenslotte Chandolin, het hoogste constant bewoonde dorp van Europa. Aan het Grand Hôtel, waar lang geleden de kinderen van de Sint-Michielsschool hun sneeuwklas doorbrachten, konden we wat rusten. Oef! Heel wat kinderen legden zich te zonnen, anderen speelden of gleden met de zakken.
Rond vijf uur klommen we nog een steil eindje naar de bus die ons terugbracht naar ons hotel in Saint-Luc.
 |
 |
|
hoogste constant bewoonde dorp van Europa |
|
Lisez tout sur "la vie d'antan" à
Chandolin
sur notre page "La
vie des
Chandolinards".
|
|
|
|
|
