|
|
|
Jaja, met dat "bakje" gingen we elke dag naar boven. We reden met z'n allen in geen tijd van Saint-Luc naar de talrijke skipistes en -liften op Tignousa.
Het tandradtreintje, zo eentje met een middenspoor, reed eerst door het bos en bereikte dan een alpenweide. Dat was Tignousa.
Eén van de bestuurders heette Carlos. Hij zei telkens als we vertrokken in de micro: "Bonjour", en als we terugkeerden: "Bon après-midi et au revoir!". Bij dat laatste zei hij ook soms nog "ciao".
Er waren twee wagonnetjes die mekaar in het midden van de spoorbaan kruisten.
Soms "klakten" je oren, omdat we zo snel stegen of daalden. Dat was soms een beetje vervelend, maar dat moest je er maar bijnemen.
Ik wou nog wel eens graag in het treintje zitten, want het was een zalig gevoel!
|
(V.l.n.r.) Isabelle, Wendy, Truus en
Heleen in de funi. "Bonjour, tout le monde!" "BONJOUR, CARLOS!" |
|
