De wandeling naar le Pierre des Sauvages of de Steen der Wilden was een kort, maar lastig tochtje.De Steen, die een eindje boven ons hotel lag, was reeds zeer bekend in voorhistorische tijden. De mensen die er toen leefden aanbaden de zon. Eénmaal in het jaar werd er een offer gebracht aan dat hemellichaam, want de zon was op die hoogte een belangrijk overlevingsmiddel. Men offerde ieder jaar een 16-jarig meisje. Om te weten wie als offergave moest dienen, werd er een wedstrijd gehouden. Alle meisjes verzamelden in het dorp en renden toen zo hard ze konden naar de Steen. Zij die het laatst aankwam werd geofferd. Daar, boven op de rots, stond de druïde te wachten. Het meisje werd het hart doorboord, en men liet haar bloed stromen in de talloze kleine kuiltjes die in de rots zitten.
Wij hielden ook zo'n wedstrijd. Alle zesdeklassers renden als gekken naar boven. Het was Melissa die het laatst boven op de rots aankwam. Zij werd dan zogezegd geofferd door onze druïde Guyanix.
Toen Melissa weer bij haar positieven kwam, zetten we de tocht verder. Ondanks dat onze meester nog steeds half-ziek was, hebben we ons die keer niet mislopen (wat niet kon gezegd worden toen we Tignousa afdaalden) en verliep onze tocht langs de bisse zonder problemen verder tot aan het hotel.
Melissa wordt door de "druïde" geofferd...
|
|
|
|
|