|
Inleiding
Vergis ik me, of verschijnen er de laatste jaren
inderdaad veel minder live-albums dan, pakweg, in de jaren zeventig? Als ik mijn
platencollectie doorloop zitten daar zeker tientallen live-platen bij. Iedere zichzelf
respecterende groep maakte er immers wel een, vaak op dubbel-elpee; pretentieuze groepen
als Yes en ELP maakten natuurlijk
driedubbele live-elpees.
Zijn live-albums momenteel minder in trek? Zijn de huidige groepen minder in staat om hun
studioprestaties live te evenaren? Hechten de platenmaatschappijen minder commercieel
belang aan live-opnamen? Interessante vragen!
Als ik mijn lijstje zo eens bekijk kom ik tot de conclusie dat er verschillende redenen
zijn waarom deze live-opnames bij mijn favoriete tien terecht zijn gekomen.
Sommige opnames zijn van optredens die ik zelf heb bijgewoond, andere heb ik gekozen
vanwege het 'historische' karakter van de opname.
Maar de echte live-krakers zijn toch de opnames die een volledig nieuwe bewerking van een
bestaand nummer bieden. Tot die categorie reken ik bijvoorbeeld Bob Marley's uitvoering van
'No woman no cry' uit 1975; wie kan zich sindsdien het nummer überhaupt nog anders
dan live voorstellen?
Mijn conclusie: de live-albums moeten weer terug komen, absolutely!
De tien |
|
